Να αποφύγουμε τη (νέα) επιδημία του λαϊκισμού

Η αντιπολίτευση (κυρίως αξιωματική), ταραγμένη από το μεγάλο επίτευγμα της πατρίδας μας, που ήταν ένας συνδυασμός πετυχημένων κυβερνητικών χειρισμών και πλήρους ανταπόκρισης της κοινωνίας, πέρασε στην αντεπίθεση, μη μπορώντας να αντέξει τόση επιτυχία συγκεντρωμένη σε ένα και μόνο πολιτικό χώρο, που ενέπνευσε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια κρίσης, σιγουριά και εθνική αυτοπεποίθηση.

Πρώτο πεδίο μάχης τα σχολεία με τα ακόλουθα πολύ σοβαρά επιχειρήματα (κατά την αντιπολίτευση): Γιατί έτσι και όχι αλλιώς; Γιατί αλλιώς και όχι έτσι; Οι κάμερες στα σχολεία (για την online εκπαίδευση) θα δείχνουν τα πρόσωπα των καθηγητών ή θα δείχνουν και κάποιες γωνίες από τις πλάτες των μαθητών; Γιατί αν δείχνουν κάποιες πλάτες τότε «θα σας σύρουμε άμεσα στη φυλακή όταν με το καλό γίνουμε κυβέρνηση».

Αν δείχνουν πρόσωπα καθηγητών τότε «θα σας τρέχουμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια». Τα απολυμαντικά στα σχολεία είναι μίας συγκεκριμένης μάρκας; «Προωθείτε» ξένα συμφέροντα; Έχει κάθε μαθητής μία προσωπική καθαρίστρια; Αυτή η καθαρίστρια, με ποια σύμβαση εργασίας βρίσκεται σε αυτή τη θέση; Θα μονιμοποιηθεί;

Δηλαδή μιλάμε για τρέλα.

Δεν έμειναν όμως στην περίπτωση των σχολείων.

Υποκίνησαν (διά της μη καταδίκης) το νέο κίνημα αγανακτισμένων «covid19» στις πλατείες, θυμούμενοι το δημοκρατικό δικαίωμα της εξέγερσης μετά από μερικές εβδομάδες περιορισμού για υγειονομικούς και όχι φυσικά… πολιτικούς λόγους.

Έχει και άλλο, οργάνωσαν αμέσως πορείες και συγκεντρώσεις και ήταν έτοιμοι για χοντρά επεισόδια, προκειμένου να διεκδικήσουν λίγο τηλεοπτικό χρόνο, τη στιγμή που όλοι μιλούσαν για την ανάγκη αποφυγής συναθροίσεων υπό την απειλή νέων επιδημικών αναζωπυρώσεων.

Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει να βγαίνει το κομματικό μεροκάματο.

Και το μεροκάματο βγαίνει πλειοδοτώντας σε καιροσκοπισμό. Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν, η οικονομία. Η απάντηση της αξ. αντιπολίτευσης στην ύφεση είναι η επιδοματική πολιτική. Τουλάχιστον αυτή πουλάει σαν λύση. Γιατί συμφέρει, να έχεις ένα λαό που υπό το φόβο της ύφεσης να οραματίζεται πως με μία άλλη κυβέρνηση τα λεφτά θα έρχονται σπίτι, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. Αυτό όμως είναι το μεγαλύτερο, νεότερο ψέμα μετά από εκείνο που θα έσκιζαν τα Μνημόνια και μαζί με τους δανειστές. Λεφτά λοιπόν δεν υπάρχουν, πρώτον γιατί το 2015 η Ελλάδα μπήκε σε ένα αχρείαστο Μνημόνιο λόγω της λεβέντικης διαπραγμάτευσης και δεύτερον γιατί τα χρόνια που ακολούθησαν το μέλημα δεν ήταν η ανάπτυξη αλλά η οργάνωση του κομματικού στρατού.

Συνεπώς η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει μία μόνο επιλογή. Να ακολουθήσει το δρόμο της ευθύνης και της κοινής λογικής. Να εκμεταλλευτεί το success story της αντιμετώπισης του covid19 και επάνω στα θεμέλια της κοινωνικής συναίνεσης να χτίσει μία πολιτική ανάσχεσης της ύφεσης που θα στηρίζει τους ευπαθείς συμπολίτες μας και θα δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης με κύριο άξονα τον τουρισμό.

Όσο αφορά την αντιπολίτευση, επιλέγει το δρόμο του λαϊκισμού προσπαθώντας να τον μετατρέψει σε μία νέα επιδημία, όπως εκείνη πριν το 2015. Όμως με αυτή την τακτική δεν θα πάνε μακριά. Αφενός δεν υπάρχει το πολιτικοοικονομικό έδαφος και αφετέρου ο λαός τους ξέρει, τους έχει καταλάβει, τους θυμάται καλά και αντιλαμβάνεται ποιος αποδεδειγμένα τον προστατεύει με υπευθυνότητα και πατριωτισμό.

*Η Κατσιουγιάννη - Stridborg Marie είναι Οδοντίατρος DDS – MBA και υποψήφια βουλευτής Β’ Αθηνών με τη ΝΔ στις εθνικές εκλογές του 2019.