Το «φακελάκι» της κρίσης και άλλες μικρές τραγωδίες

Δεν υπάρχει σήμερα ελληνική οικογένεια που να μην αγωνιά για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον.  Άνεργοι, μισθοσυντήρητοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, βιοπαλαιστές, είτε η λεγόμενη μεσαία τάξη που δημιουργήθηκε κατά την εικοσαετία ΠΑΣΟΚ και σήμερα πιέζεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία. Όλοι μαζί στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Εκτός…

Όσοι παρακολούθησαν τις δραματικές εξελίξεις του Σαββατοκύριακου, άκουσαν τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου την Κυριακή το βράδυ, αλλά είχαν ακούσει την ομιλία και τη συνέντευξη τύπου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντώνη Σαμαρά και την ομιλία της κ. Παπαρήγα σε ένα συμπέρασμα κατέληξαν. Ομόφωνα μάλιστα. Ότι ο πολιτικός κόσμος ζει στην κοσμάρα του. Κοινή αίσθηση είναι πως ο πολιτικός κόσμος παίζει το δικό του παιχνίδι. Παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.

«Να πληρώσουμε, αλλά πώς να τους εμπιστευτούμε; Θα γίνει τίποτα ή πάνε όλα χαμένα; Και τι θα γίνει στην επόμενη δόση, που θα βρούμε να ξαναδώσουμε; Και γιατί δεν έγινε τίποτα με όσα δίνουμε δυό χρόνια τώρα; Να σου πω κι ένα αστείο να γελάσεις; Ξέρεις ότι στα μοναστήρια που τα εξαιρεί ο Βενιζέλος από το χαράτσι γιατί είναι τόποι λατρείας, γεμίζουν τα κελάρια με τρόφιμα που δεν λήγουν; Χα, χα, μην τυχόν και πεινάσουν οι δούλοι του Υψίστου…»

Το τηλεφώνημα τελειώνει με αναπάντητα όλα τα ερωτήματα, αβεβαιότητα και αγωνία μεγαλύτερη. Περίμενε ο συνομιλητής, μήπως ακούσει κάτι. Κάτι που να του δίνει μια μικρή ελπίδα. «Μήπως ξέρεις κάτι παραπάνω; Τι γίνεται; Πτωχεύουμε; Θα τη γλυτώσουμε; Τι θα κάνουμε;» Τι να απαντήσεις;

Το επόμενο τηλεφώνημα σε άλλο τόνο. «Ξέρεις ότι την προηγούμενη εβδομάδα μεγαλογιατρός που έχει βγάλει τ’ άντερά του όλα αυτά τα χρόνια, ζήτησε από ασθενή φακελάκι 5000 ευρώ για να τον χειρουργήσει και  αναβάθμιση θέσης από τετράκλινο σε δίκλινο, γιατί παίρνει ποσοστά από τη θέση; Και ο άρρωστος ψάχνει να κλείσει ραντεβού με άλλο γιατρό που έμαθε πως μάλλον δεν ζητάει φακελάκι… Α, και δεν σου είπα: τα 5 χιλιάρικα είναι φακελάκι κρίσης. Το κανονικό ήταν 12 χιλιάρικα. Μαύρα, κατάμαυρα, να πεις του Λοβέρδου» ακούγεται από την άλλη άκρη του σύρματος ο συνομιλητής που συμπληρώνει: «Ασυδοσία. Ο καθένας κάνει ότι του γουστάρει. Ούτε να θυμώσω δεν μπορώ πια…»

Τηλεφώνημα τρίτο από τα πολλά του Σαββατοκύριακου. «Καλά η ΕΡΤ δεν είναι στους οργανισμούς που θα αναδιοργανωθούν, με εργασιακές εφεδρείες και τα λοιπά;

Τόσο κόσμο έχει, γιατί έπρεπε να κάνει διαγωνισμό για το σχεδιασμό νέου site; Και να βραβεύσει την πιστή αντιγραφή του site του BBC; Και δηλαδή θα διώξει κόσμο, αλλά οι εκπομπές των ημετέρων, φίλων και παρατρεχάμενων ψώνιων παραμένουν…και θα πληρώνουμε εμείς για να παίρνουν αυτά τα ψώνια μερικά χιλιάρικα το μήνα. Όχι επειδή αξίζουν, αλλά επειδή είναι φίλοι του τάδε υπουργού και ομοτράπεζοι του δείνα, επειδή έχουν άκρες στου Μαξίμου, επειδή έτσι…»

Τέταρτη συνομιλία: « Είμαι 57 χρονών και μπορεί να βγω σε εφεδρεία. Ξέρεις ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες στον οργανισμό που δουλεύω, ως επιστημονικό προσωπικό, γίνονται κρίσεις και δίνονται προαγωγές, γίνονται νέοι προϊστάμενοι για να κριθούν απαραίτητοι και να εξαιρεθούν, να γλυτώσουν την εφεδρεία; Πώς θα τελειώσουν τις σπουδές τα παιδιά μου; Ετσι μούρχεται να πάρω μια καραμπίνα κι όποιον πάρει ο χάρος…»

Πέμπτο τηλεφώνημα κοντά στα μεσάνυχτα: «Είναι αλήθεια ότι η γυναίκα υπουργού κα η τηλεστάρ παίρνουν επίδομα τριτεκνίας; Τόσο ξεδιάντροποι είναι;»
Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί το βιολί τους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι: Δεν ξέρουν τι γίνεται, δεν μπορούν να βάλουν τάξη ή δεν θέλουν;
Να δεχθούμε ότι ο κάθε υπουργός δεν μπορεί να γνωρίζει μία προς μία όλες τις υποθέσεις. Αλλά έχει συνεργάτες, συμβούλους, συγγενείς, φίλους. Ούτε αυτοί έχουν επαφή με την πραγματικότητα;

Κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουν επιχειρήσεις (η περίπτωση είναι στα νότια προάστια) που χρεώνουν ακόμα και τώρα τον καφέ 4,95 (!) ευρώ; Ότι ο ιδιωτικός τομέας εξακολουθεί με κουτοπονηριές και κομπινούλες να κατακλέβει τον κόσμο, όπως μια από τις εταιρείες –παρόχους σταθερής τηλεφωνίας που χρεώνει 52,55 ευρώ για ανύπαρκτη υπηρεσία στον πελάτη για βλάβη που ουδέποτε υπήρξε και ουδέποτε πιστοποιήθηκε και αφού δεν υπήρξε δεν αποκαταστάθηκε φυσικά (τα στοιχεία είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου). Ότι σε εμπορικό κέντρο mall το parking χρεώνει για 14 λεπτά 2 ευρώ επειδή λέει τα 14 λεπτά είναι μετά τις 8 το βράδυ. Στις διαμαρτυρίες ο υπάλληλος σήκωσε τους ώμους λέγοντας «αυτό είναι το τιμολόγιο, δεν μου επιτρέπεται να σας πω το όνομα του υπευθύνου που έτσι κι αλλιώς είναι στη Βενεζουέλα. Δεν μπορείτε να τον βρείτε».

Υποθέτω πως ο καθένας έχει πολλές τέτοιες και χειρότερες ιστορίες να διηγηθεί. Σίγουρα. Που τις ξέρουμε όλοι εμείς, αλλά οι πολιτικοί δεν έχουν ιδέα. Δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται καθημερινά ούτε βέβαια έχουν συναίσθηση και γι’ αυτά που ξεστομίζουν. Ο ένας ονειρεύεται ντε και καλά, χρεοκοπία, πτώχευση, καταστροφή, θέλει οπωσδήποτε να γίνει πρωθυπουργός. Άλλοι θεωρούν παράδεισο την Αλβανία όχι του 2011, εκείνη του Εμβέρ Χότζα (ίσως δεν έχουν κι άδικο, εδώ που φτάσαμε) και μας προτείνουν τη σίγουρη λύση της στάσης πληρωμών. Δεν λένε όμως ότι θα παίρνουμε τη ζάχαρη με το δελτίο. Και δεν  φτάνει που δεν μπορούμε να πληρώσουμε, ρεύμα και πετρέλαιο, να πάμε σου λέει σε εκλογές. Και ποιος θα τις πληρώσει κύριοι τις εκλογές;
Τι δουλειά είχε ο κ. Παπανδρέου να τρέχει στις ΗΠΑ για τον ΟΗΕ, όταν εδώ καίγεται το σύμπαν; Πόσο στοίχισε το πρωθυπουργικό ταξίδι -που ακυρώθηκε- για Λονδίνο πήγαινε – έλα; Πόσο στοίχισε η Έκθεση με τα άδεια περίπτερα στη Θεσσαλονίκη, τα εισιτήρια και τη διαμονή υπουργών, βουλευτών, συνεργατών;

Προσωπικά, η αλήθεια είναι, πως δεν εμπιστεύομαι τίποτα απ’ ότι γίνεται. Αμφισβητώ και τις προθέσεις και την ικανότητα όχι μόνον των κυβερνώντων, αλλά συνολικά του ήδη χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Αλλά δεν πιστεύω ότι η στάση πληρωμών είναι λύση. Ούτε κι οι προτάσεις του κ. Σαμαρά για να έρθει η ανάπτυξη. Σε 2-3 χρόνια, λέει. Τώρα που θα είμαστε όλοι εμείς σε 2-3 χρόνια, φαίνεται να μην τους απασχολεί.

Τώρα γιατί όλος αυτός ο κόσμος που βρίσκεται σε απόγνωση, που εξοργίζεται, δεν αντιδρά; Γιατί φοβάται. Πολύ. Τα χειρότερα που δεν τα ξέρει. Ο φόβος συγκρατεί τους ανθρώπους. Μόλις ξεπεράσουν και τον φόβο, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

kontonikak@yahoo.gr