Ο κοινός νους, δεν είναι τόσο κοινός

Ο σημερινός  πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας κ. Βασίλης Ράπανος συνηθίζει να λέει ότι «ο κοινός νους, δεν είναι  τόσο κοινός»! Και επιβεβαιώνεται καθημερινά ο κ. Ράπανος γι’ αυτή του την  κουβέντα που είχα ακούσει από τον ίδιο πριν από πολλά χρόνια.

Κοινός νους, σημαίνει τουλάχιστον μέσο IQ, δηλαδή το μέσο όρο του δείκτη ευφυίας.

Και τελικά δεν  είναι τόσο κοινός. Ο ευφυής άνθρωπος δεν παπαγαλίζει, δεν αποστηθίζει  επιχειρήματα και διαθέτει την ικανότητα να εμπιστεύεται το ισχυρότερο ένστικτο όλων των ζώντων οργανισμών του πλανήτη, αυτό της αυτοσυντήρησης.

Ένας κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι η επιβίωσή του συναρτάται απολύτως από το περιβάλλον του. Χωρίς οξυγόνο κανείς δεν  μπορεί να επιβιώσει.

Τι βλέπουμε τις τελευταίες 10 μέρες σε διακαναλική μετάδοση σε εθνικό δίκτυο;

Βλέπουμε τα θλιβερά ελληνικά κόμματα να δίνουν μια άθλια παράσταση μπροστά σε ένα εμβρόντητο κοινό, το οποίο δεν μπορεί πια να διαχειριστεί την οργή του.

Βλέπουμε τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων, να ξεγυμνώνουν μπροστά στα μάτια μας πόσο βαθειά εγκλωβισμένοι βρίσκονται σ’ ένα σύστημα εξουσίας, που για όλους εμάς τους υπόλοιπους έχει καταρρεύσει.

Οι δύο αρχηγοί, μέσα από εκβιασμούς, τερτίπια, ελιγμούς, πιέσεις, την Κυριακή το βράδυ σύρθηκαν με το ζόρι να καθίσουν σε ένα τραπέζι διαλόγου, με σκοπό τη συνεννόησή τους δηλώνοντας πως αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Σύρθηκαν γιατί αυτό ήταν το καθήκον τους απέναντι στον ελληνικό λαό και τη χώρα. Έτσι είπαν. Τη Δευτέρα, επανήλθαν στο τραπέζι της συναίνεσης, ο καθείς με τους όρους του. Ο περίγυρος των αρχηγών, δορυφόροι της εξουσίας με τις προσωπικές μωροφιλοδοξίες τους, τις εμμονές και τις σκοπιμότητές τους, ασκούντες επιρροή στα κομματικά συστήματα, άρχισαν από νωρίς τις διαρροές, συνεχίζοντας να παίζουν το γνωστό παιχνίδι.

Δεν θα μιλήσω εδώ  για το δημοψήφισμα του κ. Παπανδρέου και τις επιπτώσεις του εντός  και εκτός της χώρας. Δεν θα μιλήσω ούτε για την πολιτική της  κυβέρνησης τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι γεγονός ότι και πρόοδος  έγινε και σημαντικά βήματα σε πολλούς τομείς. Η πολιτική αυτή όμως είχε και δραματικές επιπτώσεις για εκατομμύρια έλληνες πολίτες. Δεν ήταν η δικαιότερη, ούτε όλοι οι υπουργοί έδωσαν τον εαυτό τους για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πολλοί διάλεξαν τις εύκολες λύσεις, τις εύκολες αποφάσεις εις βάρος των πλέον αδυνάτων που δεν διαθέτουν τη δύναμη να αντιδράσουν.

Τώρα είναι  η στιγμή να μιλήσουμε και για  τη στάση του κ. Σαμαρά. Θεμιτό και κατανοητό να επιζητεί την εξουσία. Αγνοεί όμως πως είναι αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας που έχει κι αυτό τις δικές του ευθύνες από τη διακυβέρνηση της χώρας;

Προσήλθε στις συζητήσεις υποτίθεται για να συναινέσει, με στόχο τη σωτηρία της πατρίδας. Συμφώνησε στη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης, στην οποία όμως αρνείται οποιαδήποτε συμμετοχή. Γιατί; Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο κ. Σαμαράς θέλει να περάσει άβρεχτος από το ποτάμι, για να διεκδικήσει ευκολότερα την εξουσία στις επόμενες εκλογές.

Καταλαβαίνουμε  όλοι αυτό που ο κ. Σαμαράς και  οι συνεργάτες του σκέφτονται. Αν έχουμε συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση, αυτομάτως επωμιζόμαστε και ένα μέρος των ευθυνών από τα δύσκολα και επώδυνα για την κοινωνία μέτρα που θα ληφθούν το αμέσως επόμενο διάστημα.

Θέλει να συμβάλλει  στην προσπάθεια διάσωσης χωρίς να χρεωθεί το κόστος των δύσκολων αποφάσεων για να πιστωθεί στις εκλογές τη συμβολή του στη σωτηρία της χώρας χωρίς να τρωθεί το φιλολαϊκό προφίλ «όχι μέτρα, όχι ανεργία, όχι τέλη, όχι φόροι, ναι στην ανάπτυξη, την ευημερία την έξοδο από την κρίση».

Εάν υπήρχε κοινός νους και μνήμη, ο κ. Σαμαράς θα είχε παραδειγματισθεί από τα λάθη του κ. Παπανδρέου με τα «λεφτά που υπάρχουν, με τις μάχες της κυβέρνησής του για τη σωτηρία μας». Εάν υπήρχε κοινός νους, ο κ. Σαμαράς θα είχε ανησυχήσει κι εκείνος από τις αντιδράσεις των πολιτών στις παρελάσεις, από το θυμό και την ένταση των συγκεντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος. Εάν υπήρχε κοινός νους, ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να αντιληφθεί πως εάν θέλει να έχει πιθανότητες να κερδίσει την εξουσία, οφείλει να στηρίξει ειλικρινά αυτή την ύστατη προσπάθεια σωτηρίας.

Το ίδιο ακριβώς  ισχύει και για τον κ. Παπανδρέου. Οφείλουν και οι δύο να στηρίξουν  με κάθε τρόπο αυτή την προσπάθεια, για τη διάσωση της χώρας και  την ομαλή μετάβαση σε εκλογές, όποτε  κι αν γίνουν.

Οφείλουν να αφήσουν στην άκρη τις εμμονές τους, τους μικροκομματισμούς τους, να υπερβούν τον εαυτό τους, για να μπορούν να έχουν πιθανότητες σε μια επόμενη μέρα.

Και να επιλέξουν  πρόσωπα αξιόπιστα και σοβαρά που να μπορούν να φέρουν εις πέρας  αυτό το δύσκολο έργο με επιτυχία. Η  επιλογή αχυρανθρώπων, μπορεί να ικανοποιεί πρόσκαιρα το εγώ των αρχηγών και των αυλικών τους αλλά δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες, ούτε στη χώρα, ούτε στους ίδιους.

Μόνο οι ανασφαλείς επιλέγουν δίπλα και γύρω τους ανίκανους ανθρώπους. Αλλά αυτοί  δεν είναι ηγέτες. Όση εξουσία κι αν έχουν, δεν εισπράττουν σεβασμό, εισπράττουν τη χλεύη και βγαίνουν από τα κανάλια της εξουσίας μικρότεροι απ’ ότι μπήκαν.

Εν τέλει εάν  υπάρχει απλός νους, ας σκεφτούν έστω την οργή του κόσμου.