Αλλα λόγια να μισιόμαστε

Δήλωση-ναπάλμ. Είστε όλοι ζώα, τύπου.

Λέω, αποκλείεται. Τον ξέρω αυτόν τον τύπο. Είναι αθυρόστομος, ακροβατεί στο απόλυτα αντίθετο άκρο της πολιτικής ορθότητας, είναι ένας ελεεινός φιλελέμπουρας με ψυχή βαθιά που θα ’ναι για πάντα ΠΑΣΟΚ, αλλά άνθρωπος που να πει αυτό που διαβάζω ότι είπε δεν είναι.

Τελικά ο Χειμωνάς μιλούσε συγκεκριμένα γι’ αυτούς που κάνουν επεισόδια και βίαιες ταραχές.

Προφανώς όχι γι’ αυτούς που γενικώς διαφωνούν, προφανώς όχι γι’ αυτούς που δημοκρατικά διαμαρτύρονται, προφανώς όχι για εκείνους που απρόκλητα δέχονται επίθεση από την αστυνομία του Τσίπρα.
Εντωμεταξύ, ήταν ξεκάθαρο αυτό που είχε πει αν έμπαινες στον κόπο να προσέξεις τα λόγια του λέξη προς λέξη. Αλλά το πρόβλημα πλέον είναι ακριβώς εδώ. Οτι δεν προσέχουμε πλέον τι λέει ο άλλος ως σύνολο εκφερόμενου ή συντεταγμένου λόγου. Μόνο τίτλους.

Ειδικά εμείς οι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» το ’χουμε παραξηλώσει το θέμα. Δεν απομονώνουμε πλέον καν προτάσεις. Πια απομονώνουμε λέξεις και τους αλλάζουμε και τη σειρά και κοτσάρουμε και κανά δικό μας ρήμα από δίπλα για να κάνουμε «απόδοση». Σωστή ασέλγεια.

Κάπως έτσι, βέβαια, πάμε καρφί για φούντο, διότι απλά ακυρώνουμε τη γλώσσα κι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Τι παθαίνεις όταν νιώθεις ανίκανος να εκφραστείς; Οταν σου στερούν, στην ουσία, το δικαίωμα να μάθεις και να πεις την αλήθεια; Δεν θέλεις να τα σπάσεις όλα;

Αν ζούσαμε σε μια χώρα όπου η Δικαιοσύνη και οι Ανεξάρτητες Αρχές έκαναν τη δουλειά τους, καθένας που αδικείτο από τα όρνεα των πληκτρολογίων θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει τουλάχιστον τα Μέσα εκείνα που τροφοδοτούν τον δημόσιο διάλογο με ψέματα. Στην Ελλάδα αυτό είναι αστείο.

Κι έτσι αυτή την Κυριακή γράφω αυτό το κείμενο όχι για να πω ότι ο Θανάσης είναι, μεν, ένα ποταμίσιο βδέλυγμα, αλλά δεν είναι και νεοκομμουνιστής εθνοδιώκτης, μα για να προτρέψω ακόμα μία φορά τον καλό αναγνώστη:
Ο,τι διαβάζετε στας οθόνας μην το καταπίνετε μεμιάς αμάσητο.
(Και να έχετε χιούμορ.)