Μια εισήγηση προς την επόμενη κυβέρνηση

Κάτι αντίστοιχο, αναφέρει το Σύνταγμα στην παράγραφο 5 του άρθρου 74: “Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση”.

Η παραβίαση αυτής της διάταξης είναι συνεχής και εξόφθαλμη. Λίγες ώρες πριν τη διάλυση της Βουλής, ανάμεσα στις τροπολογίες που “κόλλησαν” οι κυβερνώντες στο νομοσχέδιο για την κύρωση της συμφωνίας της Ελληνικής Δημοκρατίας με το Αζερμπαϊτζάν, ήταν και αυτή με την οποία παρατείνεται η διάρκεια εργασίας συμβασιούχων.

Από την ημέρα που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Οκτώβριο του 2018 ψηφίστηκαν 252 νόμοι και κατατέθηκαν 854 τροπολογίες. Από αυτές, οι 567 ήταν άσχετες με το κύριο αντικείμενο του νόμου.

Πώς περιμένουμε να λειτουργήσει έτσι ο δημόσιος διάλογος και τελικά το πολίτευμα;

Παρακολουθούμε καθημερινά τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις πολιτικών που δεν γνωρίζουν πού έχουν βάλει την υπογραφή τους.

Όταν κάποιος συνειδητά λέει ψέματα για το τι έχει ψηφίσει, είναι σχεδόν αδύνατο για τον συντονιστή μιας τέτοιας συζήτησης να γνωρίζει τι ισχύει και τι όχι, ώστε να αποκαθίσταται η πραγματικότητα. Πως μπορεί να σπάσει αυτή η νοσηρή παράδοση; Με την οργάνωση ολόκληρης της ισχύουσας νομοθεσίας σε θεματικούς νόμους.

Τα τελευταία 75 χρόνια έχουν περάσει σχεδόν 884 νομοσχέδια και 1.700 υπουργικές αποφάσεις για το ασφαλιστικό. Αν θέλουμε οι συνταξιούχοι να γνωρίζουν πώς υπολογίζεται η σύνταξή τους και οι εργαζόμενοι τι συμβαίνει με τις εισφορές τους, θα πρέπει να υπάρχει ένας νόμος. Ο «νόμος για το ασφαλιστικό». Οχι 4387/16, ούτε 3655/08. Απλά «νόμος για το ασφαλιστικό», που θα είναι διαθέσιμος στο Διαδίκτυο, με εύκολη αναζήτηση ανά κεφάλαιο και άρθρο.

Κάτι αντίστοιχο πρέπει να συμβεί στη φορολογία, στις επενδύσεις, στην Παιδεία. Να υπάρχει, δηλαδή, ένας νόμος που θα μπορεί ο καθένας να διαβάσει και να κατανοήσει. Να μπορεί μια ομάδα πολιτών, που θέλει να αλλάξει ένα νόμο, να μαζέψει υπογραφές για μια τροπολογία και να γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να ζητήσει από τον βουλευτή που την εκπροσωπεί. Να μπορεί κάθε δημοσιογράφος να ενημερωθεί, όταν υπάρχει μια αντιπαράθεση ή ένα ερώτημα. Και πάνω απ’ όλα, να μπορεί η Δικαιοσύνη να απονέμεται πιο γρήγορα.

Όταν ένας υπουργός θέλει να θεσμοθετήσει “φωτογραφικές” ρυθμίσεις, δεν θα έχει τη δυνατότητα πλέον να το κάνει με μια άσχετη τροπολογία. Θα είναι αναγκασμένος να αναλάβει το πολιτικό κόστος για την όποια αλλαγή, προσθήκη ή διαγραφή. Με αυτό τον τρόπο τα ψέματα στο δημόσιο διάλογο θα περιοριστούν. Πιθανότατα δεν θα εκλείψουν οι ρουσφετολογικές τροπολογίες, αλλά θα γίνονται πιο εύκολα αντιληπτές.

Μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί να αναβαθμίσει σημαντικά την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Μπορεί να μη γίνεται με ένα νόμο και ένα άρθρο. Αλλά γίνεται.