Δυο μέρες, ένα δράμα κι ένα έπος που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μας…

Ήταν τα πρώτα δυο παιχνίδια του στην βασική ενδεκάδα για φέτος. Έτυχε να τον δω και στα δύο μέσα από το γήπεδο. Την Δευτέρα είχα την κουβέντα του. Μου έκανε εντύπωση πόσο βελτιωμένος ήταν μέσα σε μόλις μία εβδομάδα από το ΑΕΚ - Παναθηναϊκός στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Ένα παιδί που μπήκε ξαφνικά στην ζωή μας χάρη στη γιαγιά του που ήταν Ελληνίδα και του έδωσε την δεύτερη υπηκοότητα. Ήθελε τόσο πολύ να παίξει στην Εθνική μας, να τιμήσει το Ελληνικό αίμα που έτρεχε στις φλέβες του. Ηθελε τόσο πολύ να έρθει στην Ελλάδα αφού έκανε πραγματικότητα το όνειρο της Πρέμιερ Λιγκ.

Να παίξει σε για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, να κερδίσει τίτλους. Από τους 4 που διεκδικούν το Ελληνικό πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια μόνο από το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ δεν θυμάμαι να πέρασε κατά το παρελθόν. Τελικά αυτό το καλοκαίρι που ο δρόμος ήταν ανοικτός και είχε την ελευθέρας του ο ζεστά ενδιαφερόμενος ήταν ο Παναθηναϊκός. Τον έφερε στην Ελλάδα. Ξεπέρασε τα προβλήματα του. Άρχισε να παίζει βασικός πέφτοντας κατευθείαν στα βαθειά με back to back ντέρμπι. Έτοιμος να κυνηγήσει το όνειρο του. Έναν τίτλο στην πρώτη κατηγορία, μια διάκριση στην Ευρώπη, όλα όσα δεν μπόρεσε να διεκδικήσει στην Αγγλία. Την πρώτη του πατρίδα. Εφυγε από την ζωή 31 ετών παραμονή της ημέρας που έπαιζαν οι δύο χώρες του…

Την Τετάρτη είχε γενέθλια ο γιός του. Και δεν ήταν κοντά του γιατί η ζωή του ποδοσφαιριστή είναι σκληρή όχι μόνο μέχρι να ξεχωρίσεις από τα εκατομμύρια που ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία για να είσαι στους εκατοντάδες που φτάνουν ψηλά αλλά και όταν είσαι πλέον στο πιο ψηλό επίπεδο. Η ζωή αν τα καταφέρεις μπορεί να είναι όμορφη και πλούσια αλλά είναι και πολύ περίεργη. Δεν είναι αυτονόητο πως η οικογένεια σου θα είναι στο σπίτι.

Ούτε καν ότι την ημέρα των γενεθλίων του μικρού παιδιού σου θα το δεις να σβήνει τα κεράκια. Κι ας μένεις σε βίλα με 15.000 ενοίκιο τον μήνα, τέσσερα υπνοδωμάτια, τέσσερα μπάνια, θέα θάλασσα και πισίνα όπως μάθαμε από την άχρηστη και ανατριχιαστικά απαράδεκτη πληροφορία της ημέρας σε ένα τηλεοπτικό παραλήρημα που σου προκαλούσε εμετό ακούγοντας πάνω σε ένα δράμα πληροφορίες λες και ενδιαφερόσουν να… αγοράσεις τη βίλα. Ήταν ο ορισμός του δράματος. Ήταν μόνος. Πέθανε μόνος. Πέντε ώρες ήταν νεκρός στον υγρό του τάφο. Τόσο νέος. Τόσο πετυχημένος. Στο καλύτερο σημείο της καριέρας του κρι της ζωής του έχοντας ξεκινήσει από το μηδέν όπως όλα τα παιδιά που κλωτσάνε μια μπάλα. Τα είχε όλα. Εκτός από τύχη…

Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με τα γύρω γύρω. Σε όλα αυτά τα κανιβαλιστικα ή κουτσομπολίστικα που ακούσαμε, είδαμε και διαβάσαμε. Ούτε καν για να… βρίσω. Αν κάτι πρέπει να μείνει από αυτή την ιστορία είναι να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι. Να πω βέβαια πως σε σχέση με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την τραγωδία κάποιοι, ο κόσμος του ποδοσφαίρου και βάζω και τους δημοσιογράφους μέσα, πήρε άριστα. Όχι απλά σεβασμός. ΠΟΝΟΣ ήταν αυτό που βγήκε αυθόρμητα χωρίς να κρυφτεί πέρα από ομάδες, φανέλες, ανταγωνισμό και φανατισμό. Με ελαχιστότατες εξαιρέσεις όλοι έκλαψαν τον Γιώργο σαν δικό τους άνθρωπο. Γιατί αυτό ήταν. Δικός μας άνθρωπος. Ένα δικό μας παιδί που έπαιζε ποδόσφαιρο…

Δεν τον κλαίμε μόνο επειδή έπαιζε στην Εθνική μας αλλά και γιατί ήταν μέρος της Κυριακής μας. Έστω και με άλλα χρώματα.

Να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι λοιπόν. Όχι να θέλουμε να… νικήσουν όλοι ή να χαιρόμαστε και με τις ήττες της ομάδας μας. Αυτό είναι κόντρα στη φύση του ίδιου του ποδοσφαίρου. Να αφήσουμε το μίσος και τι κατάρες απ’ έξω. Και να θυμόμαστε λίγο περισσότερο πως οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου είναι κι αυτοί άνθρωποι. Κανονικοί άνθρωποι με οικογένειες και ανθρώπους που τους αγαπούν όχι γιατί παίζουν ποδόσφαιρο αλλά επειδή είναι γονείς τους, παιδιά τους, σύντροφοι τους, φίλοι τους… Να είμαστε λιγότερο σκληροί και περισσότερο άνθρωποι. Ακόμη κι αν θα θέλαμε να είμαστε στη θέση τους δεν πρέπει να φθονούμε. Δεν τους χαρίζει κανείς τίποτα. Στο γήπεδο όλοι είναι ίσοι και οι καλύτεροι ξεχωρίζουν. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι κι εμείς σε ότι κάνουμε. Κι αυτοί το ίδιο κάνουν.

Όπως χθες το βράδυ στο μυθικό Γουέμπλεϊ, στο γήπεδο όνειρο όλων των παιδιών του κόσμου. Με την ψυχή του και στη μνήμη του το αδύνατο έγινε δυνατό. Δεν νίκησε απλά η Ελλάδα. Πάτησε την Αγγλία μέσα στο σπίτι της. Και μπορεί ο Γιώργος να γεννήθηκε και να μεγάλωσε ως Άγγλος αλλά σίγουρα εκεί ψηλά χαμογέλαγε. Για την πατρίδα που διάλεξε να εκπροσωπεί. Για τα ΑΔΕΡΦΙΑ του. Μόνο το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να προσφέρει αυτό το συναίσθημα. Ευχαριστούμε Ιβάν. Ευχαριστούμε παιδιά. Ζήτω η Ελλάδα και το ποδόσφαιρο. Κάποιες φορές ο Θεός είναι δίκαιος. Υγεία και τύχη σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι δυο μέρες μπορούν να τον κάνουν καλύτερο. Εσύ θα το έχεις πετύχει Γιώργο…