Κώστας Κετσετζόγλου

Από την πιο όμορφη και πιο τρελή της, αυτή που γιορτάζουμε σήμερα μαζί με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, μέχρι το 17χρονο παιδί που έχει κυριαρχήσει στα μυαλά και τις καρδιές των φιλάθλων και όχι μόνο από την προηγούμενη Πέμπτη. Ένα μικρό παιδί, Έλληνας τέταρτης γενιάς, που διάλεξε την χώρα που γέννησε τον προπάππου του και όχι την Εθνική ομάδα που είναι πρώτη σε ενδιαφέρον για τους μάνατζερ και τα μεγάλα πορτοφόλια του ποδοσφαίρου. Με μια απόφαση τρελή που σαν να θυμίζει λίγο την απόφαση κάποιων τρελών να ξεκινήσουν πόλεμο απέναντι σε μια αυτοκρατορία. Και να νικήσουν κιόλας στο τέλος λίγο πριν φαγωθούν, πάλι, μεταξύ τους.

Ο Καρέτσας διάλεξε την Ελλάδα και με μεγάλο συναισθηματικό βάρος είπε όχι στην χώρα που τον ανέπτυξε ως ποδοσφαιριστή, την χώρα όπου γεννήθηκε ο παππούς του, ο μπαμπάς του και ο ίδιος. Κι ας τον πίεσε τόσο πολύ το Βέλγιο, απόλυτα δικαιολογημένα όπως καταλάβαμε σε λίγα μόλις λεπτά βλέποντας τον να παίζει ποδόσφαιρο που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από Έλληνες ποδοσφαιριστές. Διάλεξε την πατρίδα της καρδιάς του. Κι εκεί φάνηκε πόσο καλή δουλειά είχαν κάνει οι γονείς του. Και οι δικοί τους γονείς. Και ο προπάππους. Το παιδί γνώρισε την Ελλάδα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της. Κι όταν τον κάλεσε είπε το ΝΑΙ. Συνοδεύοντας αυτό το θριαμβευτικό come back δικαίωσης για τον προπάππου του που έφυγε άγνωστος μεταξύ αγνώστων με μόνο εφόδιο την δίψα για προκοπή και καλύτερη ζωή με τόσο όμορφα λόγια. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν που είπε: “Αν έπαιζα με το Βέλγιο, πάντα θα μετάνιωνα που δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω για την Ελλάδα”. Να έχει ο Θεός καλά τον Κωνσταντίνο, όλα τα παιδιά της Εθνικής, όλα τα παιδιά του κόσμου. Οποίο ταλέντο κι αν έχουν. Και πάντα να προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε να αξιοποιήσουν και να ευχαριστηθούν το ταλέντο τους. Οποίο κι αν είναι. Αυτό που έχουν. Αυτό που θέλουν. Όχι αυτό που θέλουμε εμείς…

Όπως έγραφα και την Παρασκευή μετά την ήττα στο Καραϊσκάκη που μπέρδεψε πολλούς που έτρεχαν το βράδυ της Κυριακής να… σβήσουν ποστ και βαρυσήμαντες αναλύσεις, στηριγμένες όπως πάντα μόνο στο αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο παράσημο για αυτή την Εθνική ομάδα είναι η ανυπομονησία για να έρθει το επόμενο παιχνίδι. Θα αργήσει όμως. Ο Καρέτσας επέστρεψε στο Βέλγιο για να κυνηγήσει το πρωτάθλημα με την Γκενκ, όλα τα παιδιά επέστρεψαν στις ομάδες τους και αρχίζουν τα πλέι οφ. Επιστρέφουμε στη ρουτίνα μας και για να είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχει η ανυπομονησία που υπήρχε τις δύο προηγούμενες σεζόν για να ξαναδούμε την ΑΕΚ. Πέρασαν πολλές μέρες μετά το χειρότερο σημείο της σεζόν που ήταν ακριβώς πριν την διακοπή. Η ΑΕΚ έμεινε ουσιαστικά εκτός και των δύο τίτλων μέσα σε τρεις μέρες, δεν κατάφερε να σκοράρει σε τρεις αγώνες σερί και δεν δημιούργησε πάνω από 2-3 καλές ευκαιρίες σε 270 λεπτά. Πρέπει να δούμε μια άλλη ΑΕΚ αλλιώς ακόμη και η τέταρτη θέση δεν είναι μακριά. Και εκτός από συγκλονιστική αποτυχία της σεζόν θα σημαίνει υπονόμευση και της επόμενης. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ΑΕΚ! Όλα θα εξαρτηθούν από τον προπονητή και τους παίκτες. Και δεν υπάρχει… Δευτέρα. Μόνο η Κυριακή κι ο ΠΑΟΚ που έρχεται στη Φιλαδέλφεια…