Γεωργοδιατροφικός τομέας και ισχυρή οικονομία

Η αυτάρκεια και η δυναμική των εξαγωγών του πρωτογενούς τομέα της Γεωργίας, υποστήριζαν την κατοίκηση της υπαίθρου, το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των πολιτών και την ανάπτυξη της οικονομίας. Οι περιορισμοί με την εφαρμογή κανόνων ανταγωνισμού στην ΕΕ. και η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και εμπορευμάτων παγκοσμίως, ανέδειξε την αναγκαιότητα αναδιάταξης από τον πρωτογενή στον Γεωργοδιατροφικό τομέα. Νέα πραγματικότητα που την διακήρυξα από την δεκαετία του 1990, όπως και την αναγκαιότητα των Διυπουργικών Οργανισμών λόγω εμπλοκής πολλών Υπουργείων σε δραστηριότητες πολύπλοκες.

Η αστυφιλία από την δεκαετία του 50 επιτεινόταν, η αυτοδιοίκηση μεταβαλλόταν άναρχα και γραφειοκρατικά, η Υπαιθροκεντρική πολιτική εξαφανίστηκε με αποτέλεσμα την ερημοποίηση της υπαίθρου και την σμίκρυνση του πρωτογενούς τομέα στο 3,5% του ΑΕΠ.

Αγκομαχώντας η ελληνική πολιτεία από το 1950 έως το 1990, είχε κάποια υποφερτή μεταποιητική βιομηχανία τροφίμων.

Ο πολιτικός κόσμος μετά το 1990 δεν αντελήφθη η δεν έδρασε με την ταχύτητα που επεβλήθη στις πάλαι ποτέ γεωργικές χώρες ο Γεωργοδιατροφικός τομέας (Μεταποίηση και προώθηση διατροφικών προϊόντων από την αγροτική καλλιέργεια, την κτηνοτροφία και την δασοκομία).

Με τις φιλότιμες προσπάθειες των ιδιωτών στις τρεις προηγούμενες δεκαετίες ο τομέας κατέχει ποσοστό άνω του 25% του ΑΕΠ. Η απουσία βαριάς βιομηχανίας καθιστά τον Γεωγοδιατροφικό τομέα και τον τουρισμό σπονδυλική στήλη της εθνικής οικονομίας. Μετά την οικονομική κρίση του 2010, η παράμετρος αυτού του τομέα προκαλεί και δείχνει τον δρόμο ακόμη και σε <<τυφλούς>> πολιτικούς. Συνδυάζει την αναπτυξιακή του προοπτική με τον Τουρισμό και την Πολιτιστική παρακαταθήκη της Πατρίδος και συνιστά αυτή η τριάδα το 50% και άνω του ΑΕΠ. Η τριάδα αυτή χρειάζεται την στρατηγική υποστήριξη από την πολιτεία με Διυπουργικό οργανισμό και την αναδιάταξη της περιφερειακής και τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Με αναβάθμιση ποιοτικά της ζωής στην ύπαιθρο και δυνατότητα οικονομικής στήριξης, έναντι των ασφυκτικών περιοριστικών πολιτικών της Ε.Ε. σε επίπεδο ανταγωνισμού. Η ανατροφοδότηση αυτών των τομεακών παραμέτρων είναι αυτονόητη και αυτόματη. Πολύ απλά, η παραγωγή υγιεινού, ασφαλούς και ποιοτικού διατροφικού προϊόντος, που θα υποστηρίζεται από την αυτοτελή αυτοδιοίκηση οικονομικά θα καταναλώνεται από τους επισκέπτες τουρίστες αναψυχής και πολιτιστικών κέντρων.

Η γευσιγνωσία αυτών θα οδηγεί σε αναζήτηση αυτών των προϊόντων στις χώρες τους και θα λειτουργεί αθροιστικά στην αύξηση των εξαγωγών που ούτως ή άλλως θα επιτυγχάνεται αυτοτελώς με την στήριξη του Διυπουργικού οργανισμού. Το ζήτημα είναι απλό, αλλά και ανεπανάληπτο στην εκτέλεση του, γι ΄αυτό είναι μεγάλο ως πρόκληση. Χρειάζεται γνώση και θεσμοθέτηση πλαισίου από την Πολιτεία,την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και τους εμπλεκόμενους με τον Γεωργοδιατροφικό τομέα, τον Τουρισμό και τον Πολιτισμό. Όχι άλλες αερολογίες και νεωτερισμούς πάνω στο σώμα της καταδυναστευμένης Πατρίδος και των φτωχοποιημένων πολιτών.