Διακόσια χρόνια μοναξιάς

Ηταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι έκανα μια προσπάθεια να νιώσω τη χαρά της άφιξης του νέου χρόνου. Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία 40 έτη στην Ελλάδα έχουν φέρει και εμένα στα πρόθυρα της κατάθλιψης και οι επιλογές ήταν τρεις: α) να καταπιώ ένα μπουκάλι Prozac, β) να δω τα εορταστικά προγράμματα των καναλιών, γ) ν’ αλλάξω όνομα και ζωή. Απέρριψα το (α) και ξάπλωσα αναπαυτικά στον καναπέ. Αρχισα με τον ΑΝΤ1. Ενας κύριος ανεβασμένος σε μια πίστα, με μπότες μέχρι το γόνατο, έλεγε ένα τραγούδι τουρκο-πακιστανικο-λιβανο-ινδικής μουσικής. Από κάτω 130.000 Ελληνες έσκιζαν τα ιμάτιά τους πετώντας του λουλούδια. Εβαλα MEGA όπου μια κυρία μαζί με μια άλλη (κυρία) παρουσίαζαν το show «Δώδεκα», το οποίο «ανέτρεπε τις συνηθισμένες φόρμες των νυχτερινών προγραμμάτων». Wow, αναφώνησα, σαν τον μαντράχαλο στη ραδιοφωνική «ρεκλάμα» της μερσεντέ. Θα ακούσω και θα δω (αντιγράφω από το Δελτίο Τύπου) «πειραγμένες ενορχηστρώσεις, λατρεμένα ζεϊμπέκικα, μπαλάντες dance και ταμπούρλα, εκκλησιαστικές καμπάνες και λέιζερ». Με την ευτυχία να είναι ακόμα μακριά, επέλεξα ΝΕΤ.

Δεν μπορεί, είπα, η δημόσια τηλεόραση προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες να νιώσω ευτυχής. Επεσα στην αντίστροφη μέτρηση, στο countdown της γιορτής του Δήμου Αθηναίων. 5, 4, 3, 2, 1! Καλή Χρονιά, αναφώνησε ο πολυπολιτισμικός, politically correct δήμαρχος και τρεις εξαιρετικοί καλλιτέχνες τραγούδησαν το «Like a hurricane» του Αρκάδα συνθέτη Neil Young. Ακολούθησε βροχή βεγγαλικών που, όπως είπε το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο Πρόεδρος Κάρολος, φωτίζουν την Ανάπτυξη που πλησιάζει με βήμα ταχύ.

Κρατώντας στα χέρια μου το κλειδί του μέλλοντος, όπως είπε ο πρόεδρος του (όλου) ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, αποφάσισα να λάβω πιο δραστικά μέτρα. Να αλλάξω το όνομά μου από Κώστας Δ. Καββαθάς σε Duncan McLeod. Αυτό σημαίνει ότι δεν γεννήθηκα στο «Ελενα» αλλά στα σκωτσέζικα Highlands το 1518 και είμαι αθάνατος. Η νέα μου ιδιότητα δικαιολογεί τον τίτλο του παρόντος πονήματος που γράφτηκε το 2212 και στάλθηκε στην εφημερίδα με τηλεμεταφορά. Επειδή είμαι βέβαιος ότι θέλετε να μάθετε πώς γιορτάστηκαν οι επόμενες 200 παραμονές, σας λέω «με τον ίδιο τρόπο». Στο Μέγαρο Μαξίμου είπαν τα κάλαντα οι Κρήτες, στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, της νέας Ν.Δ., της ΔΗΜ.ΑΡ., του ΚΚΕ και της Χ.Α. σύνολα απ’ όλη την επικράτεια, στην πόλη ακούστηκαν οι φωνές του Φρανκ Σινάτρα και του Μπινγκ Κρόσμπι και στα κανάλια τραγούδησαν καλλιτέχνες από τον Λίβανο, το Πακιστάν, την Ινδία, την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές αφού οι τελευταίοι Ελληνες γέρασαν ή έφυγαν απ’ τη ζωή. Απόδειξη η φωτεινή επιγραφή στις εκδηλώσεις του Δ.Α. που έλεγε «Christmas in Athens».

Επειδή, ίσως, κάποιοι από σας που δεν βρίσκετε τα κείμενά μου «δυσνόητα» να αναρωτιέστε πώς πέρασα αυτά τα 200 χρόνια, θα πω πως δεν ήταν άσχημα. Από την ημέρα που γεννήθηκα ως Κώστας Καββαθάς και αναγεννήθηκα ως Duncan McLeod προσπαθώ να ανακαλύψω τι άλλαξε στην Ελλάδα, αλλά μάταια. Το Πάσχα ο Πρόεδρος τσουγκρίζει τα ίδια αβγά, την 28η Οκτωβρίου η μπάντα παίζει το ίδιο εμβατήριο, ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει το ίδιο μήνυμα, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης κηρύσσει τον ίδιο ανένδοτο και η κυρία Παπαρήγα κάνει την παρουσίαση του ίδιου μοντέλου της Lada, έστω και αν το εργοστάσιο έχει κλείσει από το 1980.

Στο βιβλίο «Οι θλιμμένες πόρνες της ζωής μου» ο Marquez θέλει να γιορτάσει τα 90ά του γενέθλια κάνοντας έρωτα με μια (φανταστική) κοπελιά που ακούει στο όνομα Ντελγανδίνα.

Οπως ο «Γκάμπο», κι εγώ θέλω να γιορτάσω τα 200ά μου γενέθλια ακούγοντας και βλέποντας κάτι διαφορετικό, αλλά τζίφος. Στην οθόνη τραγουδάει η… Μαρινέλλα!

Duncan McLeod



*Ο Κώστας Καββαθάς είναι εκδότης του περιοδικού «4Tροχοί»