Ντόναλντ Κασσελάκης

Πριν από 238 ημέρες ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια εκλογική επικράτηση που δε θα τολμούσε να φανταστεί ούτε ο ίδιος. Ή μάλλον μια νίκη την οποία μόνον ο ίδιος μπορούσε να οραματιστεί, όταν ξεκινούσε 20 ημέρες πριν από τις εσωκομματικές εκλογές την καμπάνια του.

238 ημέρες δεν είναι πολλές, αλλά δεν είναι και λίγες για να μπορέσει ένας πρόεδρος κόμματος – και μάλιστα ένας άνθρωπος που παίζει τη νέα τεχνολογία και τα social media στα δάχτυλα- να αρθρώσει πολιτικό λόγο, να εξηγήσει ποιος είναι, να επικοινωνήσει την πλατφόρμα των ιδεών του. Ειδικά όταν σε δύο βδομάδες από τώρα θα κληθεί να μετρήσει ψήφους στις κάλπες και όχι likes στο Instagram.

Τι μάθαμε λοιπόν για εκείνον τις τελευταίες 238 ημέρες; Ότι απολαμβάνει τη μουσική του Κωνσταντίνου Αργυρού, τα μπουζούκια αλλά ενίοτε και την ηλεκτρονική μουσική. Ότι δεν αλλάζει με τίποτα τα slim/fit πουκάμισα και τα εφάμιλλης εφαρμογής παντελόνια. Ότι έχει το δίχως άλλο γούστο στην επιλογή αλλά και στη διακόσμηση σπιτιών. Ότι είναι τόσο αυτοδημιούργητος και άλλο τόσο επιτυχημένος ώστε να μπορεί να διαθέτει κατοικίες που θα ζήλευε και το «Selling Sunset» του Netflix.

Ξέρουμε ακόμα ότι είναι φιλόζωος, αναντίρρητα αθλητικός τύπος, επιδέξιος στην επικοινωνία μέσω κοινωνικών δικτύων και το δίχως άλλο φωτογενής. Γενικά, μας έχει σχεδόν πείσει ότι είναι ένας cool και απροσποίητος, μέσα σε όλα 36χρονος τύπος με χαμόγελο βγαλμένο από 90s διαφήμιση οδοντόκρεμας. Και τόσο διάφανος με το λαό ώστε να έχει κάνει την ημερομηνία του γάμου του φέιγ βολάν.

Α, γράφει και καταπληκτικές εκθέσεις ιδεών ή τέλος πάντων τις εκφωνεί με ζήλο που θα φθονούσε και μαθητης σχολικής παράστασης σε εθνική επέτειο, όπως μαρτυρούν τα προεκλογικά βίντεο του κόμματός του με απόλυτο πρωταγωνιστή – εννοείται- τον ίδιο. Θα ήταν ένας αχτύπητος επικοινωνιακά σχεδιασμός, εάν ο Στέφανος δεν ανάλωνε το χρόνο του, το χρόνο μας και το σάλιο του σε αοριστίες, γενικολογίες, μεγαλοστομίες (ας μηδενίσουμε βρε παιδιά το ΦΠΑ στο 0%, who gives a damn;), σε λόγια κοντολογίς που απευθύνονται κατευθείαν στο θυμικό των πολιτών. Κι αλήθεια είναι ότι το κάνει το ίδιο καλά με τον συνάδελφό του – στην πολιτική και στο επιχειρείν- Ντόναλτ Τραμπ.

Αλλά εδώ που τα λέμε δε θα έπρεπε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό, νεωτεριστικό, σύγχρονο ή έστω μεταμοντέρνο από τον Στέφανο. Δεν είναι μόνο ο παλιοκαιρίσιος τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάζεται, όπως λόγου χάρη στην πρόσφατη φωτογράφισή του σε μηνιαίο περιοδικό όπου φλέξαρε το εξοχικό του σπίτι στη Νέα Υόρκη – αλήθεια, ποιος δεν έκανε αναγωγές στο περίφημο εξώφυλλο του Ντόναλντ περιστοιχισμένου από την Μελάνια και τους κάτι παραπάνω από τέσσερις τοίχους του νεοϋορκέζικου ρετιρέ του σε αμερικανικό περιοδικό το Σεπτέμβριο του 2015;-, αλλά τελικά ο λόγος του.

Άλλωστε το παραδέχτηκε μόνος του σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών το προηγούμενο Σάββατο. Ότι «Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας σήμερα που δεν βλέπουν την πολιτική μέσα από ιδεολογικό - φιλοσοφικό πρίσμα. Τη βλέπουν βιωματικά και ενστικτωδώς: ποιος με καταλαβαίνει, ποιος θα νοιαστεί, ποιος θα με προστατέψει». Με άλλα λόγια αντιλαμβάνεται (και άρα αντιμετωπίζει) τους ψηφοφόρους όχι ως έλλογα όντα αλλά ως παραδομένους στα ένστικτα οργανισμούς. Τι πιο αγνό και ατόφια λαϊκίστικο, τι πιο αναπολογητικά τραμπικό.