Ο καταληψίας που έγινε υπουργός

Από τις φωτογραφίες αυτές έχουν περάσει 28 ολόκληρα χρόνια και ο τότε εικοσάρης φοιτητής του Οικονομικού της Νομικής και εκ των πρωτοστατών των Καταλήψεων από την πλευρά των Αριστερών Συσπειρώσεων έχει ξυριστεί, ευπρεπιστεί και με σκούρο κοστούμι και γραβάτα έχει αναλάβει κυβερνητικό χαρτοφυλάκιο ως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών. Τότε, ο φοιτητής Χουλιαράκης ξιφουλκούσε εναντίον της πολιτικής των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, την «πολιτική της λιτότητας, της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, της ανεργίας». Μάλιστα, δεν αποκλείεται να ήταν ο ίδιος και συγγραφέας της προκήρυξης που μοίραζαν οι καταληψίες του Οικονομικού εκείνη τον καιρό. Σε αυτή τη προκήρυξη καταδικαζόταν αυτή η πολιτική: « Η πολιτική αυτή αναβάθμισης των κερδών και των επιχειρηματικών δυνατοτήτων του κεφάλαιου σε βάρος των μισθωτών και της νεολαίας, δύσκολα πια μπορεί να κρύβεται πίσω από το γελοίο επιχείρημα της "ανάπτυξης για το καλό όλων".

Ο εικοσάρης Χουλιάρακης σε ομιλίες τους αλλά και σε άρθρα του δεν έκρυβε την αντίθεση του στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» αλλά και την πίστη του στην ενδυνάμωση του «αντικαπιταλιστικού πόλου» της Αριστεράς. Σήμερα, το ίδιο πρόσωπο – καθηγητής στη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του The University of Manchester και πιο συγκεκριμένα λέκτορας στην έδρα Jean Monnet για την Ευρωπαική Οικονομική Ολοκλήρωση- είναι ευπρόσδεκτο στο κλειστό κλαμπ των Ευρωπαϊστών και δεν διστάζει να μιλήσει για τη σχέση που πρέπει να οικοδομήσει το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα με την παραδοσιακή πολιτική οικογένεια των Σοσιαλδημοκρατών στο άμεσο μέλλον.

«Εχει ο καιρός γυρίσματα», θα πείτε και δεν θα έχετε άδικο. Αλλά, δεν είναι εκεί το θέμα μας. Εξηγούμαι και στα γρήγορα: O σημερινός αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών δεν είναι ένας άχρωμος και άοσμος τεχνοκράτης. Κάθε άλλο. Γνωρίζει και τον δρόμο και το αμφιθέατρο. Μπορεί να μην έχει περγαμηνές αγοράς αλλά είναι σίγουρο ότι αποδέχεται το πώς λειτουργούν τα πράγματα σε μια οικονομία της αγοράς. Επιπλέον, γνωρίζει ως άλλος επίγονος του Νίκου Πουλαντζά ότι οι ιδέες υπάρχουν για να προσαρμόζονται στα νέα κάθε φορά δεδομένα που διαμορφώνουν οι δυνάμεις της οικονομίας και της κοινωνίας.

Με λίγα λόγια, ο Χουλιαράκης μπορεί, όπως και άλλοι συνάδελφοι του αν το θελήσουν, να δώσουν σάρκα και οστά σε πολιτικές που προωθούν σήμερα τον μπαμπούλα των νιάτων του –ποιόν άλλον, από τον αστικό εκσυγχρονισμό ;- και στηρίζουν μεταρρυθμίσεις με σαφείς στόχους και με κοινωνικό αντίτιμο. Εν τέλει, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας μέσα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης συνδέεται δίχως άλλο με την παρουσία ενός κοινωνικού μερίσματος. Στο μέρισμα που θα φθάσει στους πολίτες θα κριθούν και οι δυνατότητες της συναίνεσης και των συμμαχιών για την επόμενη μέρα.