Κάποτε, ένας εκδότης και ένας συντάκτης... Στιγμιότυπα διαχρονικής παθογένειας.

Κυρίως γιατί αναδεικνύουν και προβάλλουν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαχρονικής παθογένειας στα media...

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους (αλλά δίχως την προσφυγή σε περιττά στοιχεία ταυτότητας) μέσα από δύο στιγμιότυπα, ενσταντανέ που έλεγαν και οι δημοσιογράφοι των παλαιών ημερών.

Στιγμιότυπο Νο1: Μεσημέρι στο γραφείο του επικεφαλής μιας εισηγμένης εταιρείας όπου η πλειοψηφία των μετοχών – ακόμη τότε- ανήκε στο κρατικό χαρτοφυλάκιο. Οι συνεχείς διακοπές της γραμματέως του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου αλλά και η επίσκεψη ενός συμβούλου του στα θέματα της επικοινωνίας και προβολής προκαλούν την έκρηξη του. Στην αρχή δεν θέλει να μου πει το τι συμβαίνει αλλά στη συνέχεια μου το σκάει το παραμύθι. Τι είχε συμβεί; Ο τότε αντιπρόεδρος της Βουλής είχε τηλεφωνήσει και μια και δύο και ... προκειμένου οι παράγοντες της εισηγμένης εταιρείας να προσέξουν αυτό το καλό παιδί της περιφερείας του – μια από τις περιφέρειες του Λεκανοπεδίου Αττικής όπου έβγαινε και συνεχίζει να βγαίνει βουλευτής ο κύριος αντιπρόεδρος ( ο τότε κύριος αντιπρόεδρος). Και το ...παιδί που είχε – άγνωστο γιατί- στην ζώνη υψηλής προστασίας του κυρίου αντιπροέδρου ζητούσε από την εισηγμένη εταιρεία όσα του έλειπαν και ακόμη παραπάνω. Για την ακρίβεια, είχε προσαρμόσει το tailor made κοστούμι στο ύψος της αξίας της παρέμβασης του κυρίου αντιπροέδρου – μια αξία με πολλά δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Η διοίκηση της εταιρείας δεν μάσησε, αντιπρότεινε μια και μόνη διαφήμιση σε τρέχουσες τιμές (στην καλύτερη περίπτωση ένα τριχίλιαρο), το καλό παιδί έσουρνε τα εξ αμάξης και ο κύριος αντιπρόεδρος δεν έχανε ευκαιρία όπου βρισκόταν να μιλά για τα golden boys που έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ. Το καλό παιδί είναι ο συλληφθείς εκδότης.

Στιγμιότυπο Νο2: Ένας μάνατζερ – πρώην υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος- αναλαμβάνει πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος μιας εισηγμένης εταιρείας που οι μετοχές της εξακολουθούν και ανήκουν στο δημόσιο. Σε μια επίσκεψή μου στο γραφείο του μου εξομολογείται τον πόνο του: Οι κομματικοί επιμένουν να σπρώχνουν τον Τάδε για να αναλάβει γενικός κουμανταδόρος στα ζητήματα των σχέσεων με τον Τύπο και τα media και κυρίως το κομμάτι της... εταιρικής επικοινωνίας . «Δεν τον ξέρω αλλά μαθαίνω από την αγορά τα... καλύτερα για το πρόσωπο του», μου λέει. Χαμογελώ. «Τι να κάνω;», επιμένει να ζητά απάντηση. Εξακολουθώ να τηρώ τα προσχήματα... Χαμογελώ και αρνούμαι να πω οτιδήποτε. Μετά από καιρό ο Τάδε που έσπρωχναν – άγνωστο γιατί - οι κομματικοί εξασφάλισε μια ακόμη αργομισθία για να μπορεί να περιφέρεται με άνεση στα καφέ του Κολωνακίου και να συμμετέχει στο καθημερινό πρωτάθλημα της παρόλας!!! Ο Τάδε των κομματικών έχει μεταξύ των συλληφθέντων.

Τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ, το μόνο που θα προσθέσω είναι το εξής τρίγωνο: media (συχνά πυκνά στη ζώνη του περιθωρίου) – πολιτικό δυναμικό/κομματικοί μηχανισμοί- δημόσιο.