Ποιος θυμάται την Ντένη Μαρκορά;

Τότε, που η Ντένη Μαρκορά (η tv περσόνα της Ντίνα Κώνστα στους Δύο Ξένους) μαζί με την φίλη της, την Νινέτα, είχαν την δύναμη να αναμετρηθούν στα ίσα με τον Φρανκ Αντεργουντ (Κέβιν Σπέισι) στο «House of Cards» του Netflix.

Ουκ ολίγοι από τις στρατιές των ειδημόνων των media θα υποστηρίξουν ότι η σύγκριση δεν στέκει – άλλα μεγέθη, άλλα κοινά, άλλες εποχές. Πιθανότατα να έχουν δίκιο όχι τόσο για την αναμέτρηση αυτή καθαυτή αλλά για το περιβάλλον που την ορίζει. Και το περιβάλλον της αγοράς – τόσο της εγχώριας, όσο και της διεθνούς- είναι τελείως αλλιώτικο.

Στα τέλη του περασμένου Ιουλίου έγραφα σε αυτό εδώ το blog: «Δεν το κρύβω πως με ξεπερνά η απόφαση του βρετανικού περιοδικού The Economist να συσχετίσει το μέλλον της τηλεόρασης με ένα λουτρό αίματος, όπως ακριβώς συμβαίνει σε σκηνές του "Game of Thrones".

Το αιματοκύλισμα κατά μία εκδοχή προκαλείται ή και συνδυάζεται με την διεύρυνση των επιλογών των τηλεθεατών σχέση με τα μέσα και τις πλατφόρμες. Δεν είναι μόνο το βρετανικό περιοδικό που επιμένει – και με προσκόμιση στοιχείων- ότι το παιχνίδι το χάνει οριστικά η «παλαιά» τηλεόραση – το «κουτί» αν προτιμάτε... Στην θέση της, πλασάρονται ολοένα και περισσότερο υπηρεσίες όπως το Netflix και άλλες διεθνείς φίρμες που προσφέρουν έναντι αμοιβής επιλεγμένο περιεχόμενο σε streaming περιβάλλον που προτιμούν να κατοικούν σε εναλλακτικά «σπίτια» όπως η οθόνη ενός υπολογιστή, το έξυπνο κινητό και η ταμπλέτα...

Στο ίδιο άρθρο του Economist διάβασα και κάτι που με ενθουσίασε. Κάτι που συμβαίνει τώρα και αλλάζει εντελώς το τοπίο των media αλλά και της οικιακής ψυχαγωγίας – διασκέδασης. Οι δύο τεχνολογικοί γίγαντες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, η Amazon και το ΥouTube (που ελέγχεται πλέον μετοχικά από την Google) και από κοντά σε αυτούς και το Hulu, μια video-streaming υπηρεσία που αποτελεί μια κοινοπραξία συμφερόντων στην οποία συμμετέχουν από κοινού εταιρείες – μεγαθήρια της οπτικοακουστικής βιομηχανίας όπως Disney, Fox, NBC Universal βρίσκονται ένα βήμα πριν από το να προσφέρουν ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα μέσα από το διαδίκτυο στα τέλη του έτους ή στις αρχές του επομένου. Μάλιστα, από καθαρή δημοσιογραφική περιέργεια σκάλισα λίγο περισσότερο το ευρύ φάσμα των δραστηριοτήτων του Hulu και εκείνο που μου έκανε εντύπωση ως τηλεθεατή στο φτωχό Ευρωπαϊκό Νότο είναι το μήνυμα της καμπάνιας της με την οποία ενημερώνει το κοινό ότι το Hulu βλέπεις τηλεοπτικά προγράμματα αλλά και ταινίες στο Xbox, το PS3, την Apple TV, και σε πολλές άλλες συσκευές».

Αυτά θα πει κάποιος συμβαίνουν στο εξωτερικό; Είναι έτσι όμως; Έχω πολλές αμφιβολίες γι αυτό καθώς πλήθος από αξιόπιστες μετρήσεις με πείθουν ότι οι συμπεριφορές των καταναλωτών- χρηστών έχουν περάσει και εκείνες στο στάδιο της παγκοσμιοποίησης. Ειδικά, οι νέες γενιές, οι ψαγμένοι της ψηφιακής εποχής, τα πιο δυναμικά κοινά. Αυτά ως προς τους αποδέκτες που σιγά σιγά αποχωρίζονται αυτό τον μοναδικό ρόλο και διεκδικούν την από κοινού συνδιαμόρφωση του περιεχομένου... «Θέλω να βλέπω αυτά που θέλω στις πλατφόρμες και τα μέσα που θέλω όποτε θέλω...». Την ίδια ώρα η κρατούσα κατάσταση «παίζει» με τις άδειες των 4 καναλιών!!!

Μην με ρωτήσετε αν ο κ. Παππάς βλέπει τις σειρές που θέλει στο Netflix ή περιμένει να της αγοράσει από το υστέρημα της η ΕΡΤ για να της δει... Ειλικρινά, δεν ξέρω...

Αλλά, το ζήτημα δεν είναι εκεί. Η ουσία βρίσκεται σε μια δημόσια συζήτηση που δεν ανοίγει σε αυτόν το έρημα τόπο και θα έπρεπε να αφορά την διαμόρφωση κανόνων για ολόκληρη της αγορά των media - παραδοσιακών και νέων. Ένα πλαίσιο κανόνων που να αντιμετωπίζει στη ρίζα του το απαραίτητο για την Δημοκρατία στοιχείο της πολυφωνίας και του πλουραλισμού όχι μόνο με βάση τον αριθμό των καναλιών αλλά και τις χαραμάδες των εφημερίδων που πρέπει πάση θυσία να προστατευτούν. Το ίδιο και οι χαραμάδες των χαραμάδων των νέων ή των εναλλακτικών μέσων που συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν δίπλα στα καθιερωμένα μέσα. Όλα πρέπει να έχουν στον ήλιο μοίρα...

Με άλλα λόγια, η κουβέντα ας μην μείνει και πάλι στο πλαίσιο της «παλαιάς τηλεόρασης»...