Τι θα λέγατε για την κατάργηση ή και την συγχώνευση Ιερών Μητροπόλεων;

Ας δεχθούμε έστω και για λίγο ότι ένας εκ των υφυπουργών Οικονομικών – ο αρμόδιος για την παρακολούθηση της πορείας εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού- ζητούσε σχεδόν με αφοριστικό τρόπο την κατάργηση της μικρής Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων ή την συγχώνευση των τριών γειτονικών Ιερών Μητροπόλεων- των Σερρών, του Σιδηροκάστρου αλλά και των Ζιχνών & Νευροκοπίου που βρίσκονται στην περιοχή των Σερρών. Το τι θα συνέβαινε μπορείτε να το φαντασθείτε - ούτε ψύλλος στο κόρφο του υφυπουργού...



Και όμως ο τελευταίος θα είχε το δίκιο με το μέρος του καθώς ως αρμόδιος κυβερνητικός αξιωματούχος θα διέθετε μια απόλυτα ισχυρή νομιμοποίηση. Εκείνος και μόνο εκείνος σύμφωνα με τους νόμους αυτής της χώρας θα μπορούσε να θέσει προ των ευθυνών τους τόσο την διοίκηση της Εκκλησίας όσο και τους ίδιους τους Ιεράρχες στο έδαφος της πολύχρονης δημοσιονομικής δυσπραγίας.

Ας κάνουμε και μια άλλη υπόθεση εργασίας. Για σκεφτείτε, να υπήρχαν και να λειτουργούσαν ΑΕΙ υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο – από την αρχή έως το τέλος – στην διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και μαζί με τα Πανεπιστήμια και ένα ολόκληρο παράλληλο εκπαιδευτικό σύστημα – από τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία μέχρι τα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών. Σε μια τέτοια περίπτωση ποιος θα καθόταν να ασχοληθεί με την ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών; Οι ιεράρχες θα ήταν περήφανοι – έτσι και αλλιώς- για τις επιδόσεις του παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος καθώς η σφραγίδα της Ορθοδοξίας θα ήταν δεδομένη σε όλες τις βαθμίδες.

Μια τέτοια προοπτική θα έδινε και στους πολίτες μια επιπλέον επιλογή – τουλάχιστον σε όλους όσοι πιστεύουν ότι η διοικούσα Εκκλησία έχει όχι απλώς το δικαίωμα ή την υποχρέωση της διατύπωσης άποψης αλλά το προνόμιο της παρέμβασης στα εκπαιδευτικά ζητήματα. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το όλο πρόβλημα.

Η διοικούσα Εκκλησία δεν θα ανεχόταν ποτέ την παρέμβαση ενός κυβερνητικού αξιωματούχου για ρυθμίσεις που μειώνουν το οικονομικό κόστος των διοικητικών μονάδων και υπηρεσιών της – από επιτελικές συνοδικές επιτροπές και υπηρεσίες μέχρι τις διοικήσεις των τοπικών μητροπόλεων- την ίδια ώρα που υπαγορεύει τις θέσεις της στην Πολιτεία για εκπαιδευτικά ζητήματα – από την απασχόληση των Θεολόγων μέχρι την ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών. Αυτό που δεν επιτρέπει η διοικούσα Εκκλησία, το ανέχεται το πολιτικό προσωπικό πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων σε όλα τα κόμματα.

Στις μέρες μας ο επανακαθορισμός των σχέσεων του Κράτους με την διοίκηση της Εκκλησίας θα πρέπει να «πατήσει» στο έδαφος που διαμορφώνουν οι διευρυμένες επιλογές των εταίρων αλλά και τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών αυτής της χώρας.