Το παράδειγμα του ΔΕΣΦΑ

Η επιτυχής ολοκλήρωση μιας ιδιωτικοποίησης – εδώ που έφθασαν με την ευθύνη του Μαξίμου τα πράγματα- είναι πάντα μια καλοδεχούμενη είδηση. Ειδικά, όταν πρόκειται για μια ιδιωτικοποίηση που αφορά την αγορά της ενέργειας αφού έχει να κάνει με την επόμενη μέρα του ΔΕΣΦΑ αλλά και μια ιδιωτικοποίηση που έστω και έμμεσα «ανοίγει» το φάκελο της προοπτικής μιας άλλης πρώην ΔΕΚΟ – εκείνον των ΕΛΠΕ…

Αλλά, ας μείνουμε στη ΔΕΣΦΑ. Η τελευταία – που ξεκίνησε να πωληθεί στους Αζέρους- κατέληξε σε μια κοινοπραξία αξιόπιστων Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Πιο συγκεκριμένα, το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ αποδέχθηκε ήδη ομόφωνα τη βελτιωμένη οικονομική προσφορά της κοινοπραξίας των εταιρειών Snam S.p.A., Enagás Internacional S.L.U. και Fluxys S.A. ύψους 535 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του 66% του ΔΕΣΦΑ, ήτοι 31% για το ΤΑΙΠΕΔ και 35% για τα ΕΛΠΕ.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Η Snam, για παράδειγμα, είναι μια ηγέτιδα δύναμη της ευρωπαϊκής αγοράς αερίου. Η τελευταία για 75 χρόνια «χτίζει» και διαχειρίζεται δίκτυα και υποδομές, ενώ κυριαρχεί στην γενέτειρα της την Ιταλία και έχει γερή πρόσβαση μέσω θυγατρικών της στην Αυστρία, την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Επιπλέον, είναι ένας εκ των βασικών μετόχων του αγωγού TAP (Trans Adriatic Pipeline) αλλά και από τους πρωτοπόρους της ιδέας για την δημιουργία της Ενεργειακής Ένωσης.

Η Snam είναι και αυτή μια πρώην ΔΕΚΟ που βρέθηκε στο Ιταλικό Χρηματιστήριο το 2001 και έκτοτε συμμετέχει στον FTSE MIB index.

Ανάλογα πράγματα, θα γράφαμε και για την Enagás Internacional που είναι 100% θυγατρική της ισπανικής Enagás S.A., με ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων στην ανάπτυξη, κατασκευή και διαχείριση υποδομών φυσικού αερίου αλλά και την Βελγική Fluxys που δραστηριοποιείται στις υποδομές και τη μεταφορά φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά.

Σε κάθε περίπτωση η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ είναι μια αποσπασματική ενέργεια και όχι μέρος ενός ολοκληρωμένου και συνειδητού προγράμματος αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, ειδικά στον κρίσιμο χώρο της Ενεργείας όπου τα «καπετανάτα» συνεχίζουν την δράση τους και εν ολίγοις, ζουν και δυναστεύουν την ζωή των Ελλήνων.

Αλλά, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θέλει και δεν μπορεί να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη για την συστηματική και καλά σχεδιασμένη – με όρους δημοσίου συμφέροντος- αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων ιδιαίτερα στον χώρο της Ενέργειας. Ένας χώρος που έχει «ψωμί» και μπορεί να συμβάλλει δυναμικά στην ανάκαμψη – ανάπτυξη της χώρας με νέες επενδύσεις, νέες δουλειές και δραστηριότητες, νέες θέσεις εργασίας, νέα εισοδήματα για τους εργαζόμενους, επιστήμονες και επαγγελματίες.
Τολμά, όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα να αναμετρηθεί και με ορφανεμένους στρατούς των συνδικαλιστών που βρήκαν καταφύγιο στην Κουμουνδούρου αλλά και τα εγχώρια επιχειρηματικά καπετανάτα; Η απάντηση είναι μια και μόνη: OXI.