Η Επίδαυρος, αλλιώς !

Ο Θεοδωρόπουλος επέμεινε ιδιαίτερα προβάλλοντας το στοιχείο της εξωστρέφειας του Φεστιβάλ μέσα από προσκλήσεις και μετακλήσεις σπουδαίων καλλιτεχνικών – θεατρικών σχημάτων, διάσημων σκηνοθετών και εξαιρετικών ηθοποιών.

Για όλους όσοι δεν το έχουν πληροφορηθεί στην Επίδαυρο θα δούμε το ερχόμενο καλοκαίρι παραστάσεις από την Κομεντί Φρανσαίζ - ιδρυμένη το 1680 από τους ηθοποιούς του Μολιέρου, είναι από τα παλαιότερα και τα πιο διάσημα θέατρα στον κόσμο- με την Ηλέκτρα / Ορέστης του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε, τον Μπομπ Γουίλσον με τον Οιδίπους– μια παράσταση φτιαγμένη για αρχαία θέατρα και με προηγούμενες στάσεις στην Πομπηία και στη Βιτσέντζα- αλλά και με την Κάθρην Χάντερ, από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της Αγγλίας και του κόσμου, η οποία θα παίξει τον επώνυμο ρόλο στον Προμηθέα Δεσμώτη σε συμπαραγωγή του Φεστιβάλ με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Τρία δυνατά ονόματα δίχως άλλο που μπορεί σε κάθε περίπτωση να προσελκύσουν διεθνές κοινό στο θέατρο της αργολικής γης.

Μέχρι εδώ, όλα καλά! Υπάρχει, όμως, ένα στοιχείο που συνήθως μας διαφεύγει. Η Επίδαυρος ως καλλιτεχνικό αλλά και οικονομικό μέγεθος δεν αφορά μόνο την διοίκηση – την εκάστοτε διοίκηση- του οργανισμού διαχείρισης του Φεστιβάλ. Με άλλα λόγια, η Επίδαυρος ξεφεύγει του καλλιτεχνικού πεδίου και εκφράζει αξίες που αφορούν το ίδιο το brand name της χώρας. Κάτι που σημαίνει ότι δίπλα στον Θεοδωρόπουλο θα έπρεπε να βρίσκεται ένας μάνατζερ διεθνούς εμβέλειας και δυνατότητας που θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κάθοδο των Γάλλων της Κομεντί Φρανσαίζ ή του Γουίλσον. Αλλά, πέραν αυτού ποιος ή ποιοι κυβερνητικοί και κρατικοί αρμόδιοι παράγοντες ασχολούνται – επί της ουσίας- με το διαμαντάκι της αργολικής γης; Κάποτε, αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης είχε την έμπνευση να στηθεί στο λιμάνι της Αρχαίας Επιδαύρου ένα φεστιβάλ αγροτουρισμού το οποίο «τρέχει» εδώ και 21 ολόκληρα χρόνια. Ανεξαρτήτως της εκτίμησης που έχει κανείς για αυτό το φεστιβάλ ήταν μια από τις λίγες πρωτοβουλίες που προσπάθησαν να συνδέσουν τον πολιτισμό με τον τουρισμό και την τοπική οικονομία. Ίσως, άλλοι το έκαναν καλύτερα.

Δεν είναι εκεί το θέμα. Το κρίσιμο είναι η δημιουργία και η λειτουργία πολλαπλών υποδομών για την υποδοχή ενός θεματικού τουρισμού που στον πυρήνα του θα έχει τον Πολιτισμό, το Αρχαίο Δράμα- Κωμωδία και το θέατρο της Επιδαύρου (μαζί και την σκηνή της μικρής Επιδαύρου). Όπως επίσης και η διεθνοποίηση του Φεστιβάλ – με ότι αυτό σημαίνει στη πράξη- προκειμένου να διευκολυνθεί η προσέλευση ενός υψηλών οικονομικών προδιαγραφών ακροατηρίου.