Η κατσαρόλα της γειτόνισσας

Συγκεκριμένα, στις νέες παρεμβάσεις περιλαμβάνονται τα εξής:- Βοήθεια στο σπίτι: Μετατρέπεται το τρέχον εργασιακό καθεστώς 3.000 εργαζομένων ορισμένου σε αορίστου χρόνου(…)».

Ας μείνουμε λοιπόν στην παρέμβαση της κυβέρνησης Τσίπρα για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι». Δεν ξέρω τι στοιχίζει το πρόγραμμα που μέχρις στιγμής η χρηματοδότηση του προερχόταν από κοινοτικούς πόρους και δεν είναι αυτό που με απασχολεί ως πρώτη προτεραιότητα. Το σημαντικό για μένα είναι η αντίληψη της εκτελεστικής εξουσίας για ένα πραγματικά κοινωφελές πρόγραμμα και οι παρεμβάσεις της που δεν είναι τίποτα περισσότερο από διευθετήσεις εργασιακών δικαιωμάτων των ήδη απασχολουμένων.

Σε μια περίοδο όπου οι κοινωνικές ανάγκες των ευπαθών ομάδων / κατηγοριών διευρύνονται και αποζητούν λύσεις η κυβέρνηση Τσίπρα (εν όψει και εκλογών) επιλέγει να μετατρέψει «το τρέχον εργασιακό καθεστώς 3.000 εργαζομένων ορισμένου σε αορίστου χρόνου» και να …ψαρέψει ψήφους!

Αλλά, το ζήτημα είναι αλλού. Γιατί η κυβέρνηση και μαζί της φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης να αποζητούν λύσεις με την σφραγίδα του δημοσίου όταν θα μπορούσαν κάλλιστα να αγοράζουν (σε φθηνότερη τιμή και με πολλαπλό κοινωνικό αποτέλεσμα) τις υπηρεσίες «Βοήθεια στο Σπίτι». Και όταν αναφέρομαι σε αγορά υπηρεσιών ας μην πάει το πονηρό μυαλό των επαγγελματιών συνδικαλιστών στην ευγενή τάξη των εργολάβων κλπ. Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις…

Πιστεύω και το γράφω εδώ και χρόνια στην έννοια της κοινωνικής επιχειρηματικότητας – ιδιαίτερα όταν το πεδίο δράσης της είναι ο τόπος μιας γειτονιάς, ένας δήμος. Έτσι, θεωρώ ότι η κυβέρνηση και οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης θα μπορούσαν μέσα από ανοικτούς δημόσιους διαγωνισμούς να αγόραζαν υπηρεσίες τύπου «Βοήθεια στο σπίτι» από γυναικείους κατά βάση κοινωνικούς συνεταιρισμούς – ακόμη και από φορείς εθελοντικής βάσης από ενορίες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το ζήτημα δεν είναι το εργασιακό καθεστώς των απασχολουμένων στο πρόγραμμα αλλά η διατήρηση και η επέκταση του καθώς και η διεύρυνση της θεματολογίας τους.
Δυστυχώς είμαστε ένα κράτος υπό απειλή οριστικής πτώχευσης και δεν έχουμε την πολυτέλεια των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αναζητήσουμε ευέλικτες μορφές εξυπηρέτησης των οξυμένων κοινωνικών αναγκών.

Το λέω συχνά αντί των συσσιτίων ας σκεφτούμε την κατσαρόλα της νοικοκυράς που μπορεί να προσφέρει πολύ φθηνά ένα πιάτο φαγητό στους γέροντες ή τους αναξιοπαθούντες της γειτονιάς μας. Και ας πάνε τα χρήματα στην Ενορία ή σε μια συντροφιά γυναικών που δεν θα φοβηθούν να μπουν στη μάχη.

Τέλος, θα έλεγα πως όλα αυτά ας τα ξαναδούμε ενόψει περιφερειακών και δημοτικών εκλογών…