Last Year…

Εγώ τα διάβασα και σας πληροφορώ ότι βρήκα την 3χρονη καθυστέρηση ακολουθεί την πεπατημένη …. Η καθυστέρηση, άλλωστε, είναι μια καθαρά ελληνική συνήθεια, ένα βασικό συστατικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Αν και η υπόθεση της επέκτασης – ανεξαρτήτως των πολλαπλών δυστυχημάτων στο μέσο του δρόμου με τις αποτιμήσεις και τα τιμήματα- είχε ανοίξει από το 2016 μόλις χτες ήρθε για να κυρωθεί η σύμβαση στη Βουλή. Ρυθμοί χελώνας θα πείτε αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα… Το που βρίσκεται το ζήτημα το γνωρίζουν άπαντες και ας σφυρίζουν αδιάφορα. Παρά τις κορώνες και τα άλλα ηχηρά το ζήτημα βρίσκεται στη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑplus να ανασύρει από το σεντούκι τις «κόκκινες σημαίες» της ντεμέκ αντίστασης και να παγώσει τις σχετικές διαδικασίες ΤΑΙΠΕΔ και του Υπερταμείου.

Και το πάγωμα των διαδικασιών συν τα δυστυχήματα στη μέση του δρόμου έφεραν πίσω την πώληση του 30 % των μετοχών του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ.

Αλλά, δεν είναι μόνο το Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών – είναι και το αργοπορημένο θεσμικό πλαίσιο για τις παραχωρήσεις στα περιφερειακά λιμάνια αλλά και η παραχώρηση της μαρίνας του Αλίμου.

Ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις και τα συναφή αλλά με …περασμένη ημερομηνία λήξεως. Κινήσεις εν πολλοίς … κατόπιν εορτής. Ειδικά για τα λιμάνια – κυρίως εκείνα της Αλεξανδρούπολης και της Καβάλας- που έχουν χάσει προϊόντος του χρόνου την δυναμική της παρουσίας τους στα μάτια των επενδυτών καθώς η καθυστέρηση ( με το σαμποτάζ των κυβερνητικών στελεχών) έχει αυξήσει τις εναλλακτικές λύσεις στην περιοχή. Τα ίδια πάνω κάτω θα μπορούσαν να υποστηριχθούν και για τον Άλιμο που συνορεύει με το project του Ελληνικού.

Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνη την διαφήμιση με τη συνάντηση του ζευγαριού στο αεροδρόμιο; Εγώ την θυμάμαι και αναφωνώ δίχως άλλο: Last year!

Τι απομένει; Τίποτα απλώς η ελπίδα μιας άλλης πολιτικής επιλογής από την επόμενη κυβέρνηση με ένα υπουργό Ιδιωτικοποιήσεων δίπλα στον Πρωθυπουργό και με αποφασιστικές αρμοδιότητες τύπου «εδώ και τώρα»!