Η γομολάστιχα του ιστορικού

Εκτός και αν δεχθούμε και σε αυτήν την περίπτωση την καταλυτική λειτουργία του συνδρόμου της γομολάστιχας όπως εύστοχα είχε την ευκαιρία να επισημάνει για της πρακτικές της ελληνικής Αριστεράς ο αείμνηστος κορυφαίος ιστορικός Φίλιππος Ηλιού. Και η καταραμένη γομολάστιχα στα χέρια των αριστερών που ξεκίνησαν στα νιάτα τους ως συνεπείς 4διεθνιστές- τροτσκιστές για να προσχωρήσουν ως ενήλικες στο στρατόπεδο του αστικού εκσυγχρονισμού (κυβέρνηση Κώστα Σημίτη) και να καταλήξουν στα γεράματα τεχνίτες στα υποστυλώματα της «γέφυρας» έμπνευσης ΣΥΡΙΖΑ.

Η γομολάστιχα, λοιπόν, έχει πολλές εφαρμογές. Μια από τις συνηθέστερες στο τόπο μας είναι η παράλειψη, η αποσιώπηση, η παράκαμψη... Αυτό επέλεξε να κάνει και ο Αντώνης Λιάκος, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ένας εκ των πρωτεργατών της πρωτοβουλίας «Γέφυρα» προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πιο συγκεκριμένα, ο καθηγητής Λιάκος επέλεξε να …σβήσει κάθε αναφορά από το βιογραφικό του σημείωμα ( στο αρχείο του Πανεπιστήμιου, στα βιβλία του, στις δημόσιες αναφορές…) ότι για ένα ικανό χρονικό διάστημα ήταν πρόεδρος του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) – ένας όμιλος ζύμωσης ιδεών και προβολής προτάσεων εφαρμοσμένης πολιτικής άμεσα συνδεδεμένος με το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη. Μάλιστα, ο κ. Λιάκος – σύμφωνα με τα αρχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης- είναι πρόεδρος του ΟΠΕΚ ακόμη και όταν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα είχε λάβει τέλος. Μάλιστα, ο κ. Λιάκος το 2008 είναι πρόεδρος του ΟΠΕΚ, με αντιπρόεδρο την κα Μυρσίνη Ζορμπά ( την σημερινή υπουργό Πολιτισμού) και μεταξύ των μελών του ΔΣ ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Γιάννης Καλογήρου, η Λίλιαν Μήτρου, ο αείμνηστος Γιώργος Παπαδημητρίου.

Ο καθηγητής Λιάκος σε ένα κείμενο γνώμης – με τίτλο «Απολογισμός ενός εκσυγχρονισμού»- που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Το Βήμα ( Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2008) γράφει: «Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν σαφές ότι το μοντέλο της κρατικά διευθυνόμενης οικονομίας που είχε εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε φτάσει στα όριά του είτε με τη μορφή της επιδότησης των παρασιτικών ημετέρων της περιόδου της Δεξιάς είτε με τη μορφή της κοινωνικής πολιτικής του ΠαΣοΚ της δεκαετίας του ’80. Με τον ίδιο τρόπο είχε φτάσει σε ιδεολογικό αδιέξοδο και η ιδεολογία που συνόδευε αυτή την οικονομία και πάνω στην οποία δημιουργήθηκε το μοντέλο του συνδικαλισμού και του διεκδικητικού κινήματος, έστω και αν αυτό έγινε δυσκολότερα κατανοητό. H περίοδος 1996-2004 άνοιξε ένα νέο κύκλο, ασφαλώς με νέα προβλήματα και νέα διλήμματα.

Κύκλο όμως που η ελληνική κοινωνία μπορούσε να συμμερίζεται με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το να κουβεντιάζεις πάνω στη βάρκα για τα σοβαρά προβλήματά σου είναι διαφορετικό από το να είσαι μέσα στο νερό και να απλώνεις το χέρι σου για να σε ανεβάσουν».

Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από τον ίδιο για το αν συνεχίζουμε (και για πόσο) να βρισκόμαστε στη βάρκα ή θα βρεθούμε στο νερό με απλωμένο χέρι;