Πληρώστε να τελειώνουμε…

Δεν έχει νόημα να συζητάμε άλλο για το αν «βγαίνουν τα νούμερα» σε αυτόν τον νέο προϋπολογισμό. Είπα και στη μάνα μου ότι «είναι ο πρώτος πλεονασματικός προϋπολογισμός» και γέλασε (πικρά) γιατί τα ίδια άκουγε από εμένα πως τα λέγανε και άλλοι υπουργοί Οικονομικών και… σε καλούς καιρούς.

Είναι ένας προϋπολογισμός που ακούγεται "αισιόδοξος" (πλεονάσματα, μας χαρίζουν μέρος του χρέους, πληθωρισμός μόλις 0,6% κλπ κλπ) την ίδια ώρα που προβλέπει για το 2012 ύφεση για 5η συνεχή χρονιά (έστω και 2,8% που γράψανε), με αύξηση ανεργίας στο 17,1% αλλά και με μείωση των επιδομάτων και προγραμμάτων απασχόλησης του ΟΑΕΔ κατά περίπου 300 εκατ. ευρώ.

Όλα αυτά είναι αντιφατικά, οξύμωρα και θα ξεπεραστούν σύντομα από τη ζωή. Οι εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο απειλούν να σαρώσουν τα πάντα και εγώ επιμένω πως όλοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να δουν πού πάνε τα πράγματα και τι θα κάνουν στο τέλος.

Σημασία έχει μόνο τι κάνουμε εμείς πια τώρα.

Εγώ λέω να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι. Να προσπαθήσουμε. Να μην περιμένουμε σωτήρες, αλλά και να μη φαγωθούμε μεταξύ μας.  Να μην ανεχτούμε άλλα λαμόγια, αλλά να μην ισοπεδώνουμε και ό,τι καλό πάει να γίνει.

Να κάνουμε μια συμφωνία: μόνο αν πάει καλά ο δίπλα μας, θα πάμε και εμείς. Όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους, όσο και αν πονάει ή αν ζηλεύουμε. Να τον βοηθήσουμε να βρει δουλειά ή να γίνει καλύτερος στη δουλειά του. Να δούμε τι κάνουν οι άλλοι καλύτερα από εμάς, για να ξέρουμε πως γίνεται. Να ψωνίζουμε "ελληνικά", όσο καιρό μπορούμε ακόμα να ψωνίζουμε. Να ρίξουν τις τιμές και να … «φάνε από τα έτοιμα» όσοι έχουν ακόμα τον τρόπο, για να μπουν πελάτες. Να δώσουμε πάλι νόημα  στις λέξεις «μπέσα» και «φιλότιμο», που δεν χρειάζεται και να έχεις βγάλει πανεπιστήμιο για να τις ξέρεις και να τις εφαρμόζεις.

Ξέρω ότι χάσαμε πολύ καιρό για όλα αυτά. Δύο χρόνια τώρα φωνάζω για τα μαθήματα που πρέπει να μας δώσει η κρίση, αλλά τώρα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ η αγανάκτηση να γίνει ωριμότητα και σοφία. Να μην κυνηγάμε άλλο πια δράκους και χίμαιρες, να μην περιμένουμε σωτήρες να μας πουν πιο είναι το σωστό  και το καλό.

Ξέρω πως πολλοί θα πουν «θα παρανομήσω, θα τους εκδικηθώ, θα τους δείξω εγώ, θα τα κάψω όλα, τώρα θα δούνε αυτοί τι θα πάθουν»… Μάλλον τον δίπλα τους θα βλάψουν όμως, όχι αυτούς που κατηγορούν για τα χάλια μας.

Εγώ θα πληρώνω -όσο μπορώ- τα χαράτσια, όσο μάταιο και αν είναι αυτό (με αυτούς που μπλέξαμε). Μπας και δεν τα βρω ξανά μπροστά μου. Τουλάχιστον να μην επιβαρύνω και άλλον κάποιον άλλον, που τα φέρνει δύσκολα όπως όλοι όσοι βράζουμε «στο ίδιο καζάνι». Μπας και τελειώνω με τον ένα μπελά, ώστε να δω τι άλλο μπορώ να σκεφτώ και να κάνω για να λύσω τα πραγματικά προβλήματα επιβίωσης -τα δικά μου και των ανθρώπων μου- πριν μου φορτώσουν πάλι και άλλα. Να δω πιο καθαρά το τι έχουν ανάγκη οι δικοί μου, οι γύρω, να μην δηλητηριάζω τα παιδιά μου με όσα συμβαίνουν, αλλά να τους δίνω δύναμη πως θα το παλέψουμε. Να τους πω να μην τρομάζουν με όσα ακούνε από τα άλλα παιδιά στο σχολείο, μόνο να ψάχνουν μέσα τους τη δύναμη για να κάνουν το κάτι παραπάνω, κάθε φορά που αυτό χρειάζεται.

Είναι μια πρόκληση να λες «δεν είναι τα πάντα τα λεφτά», ειδικά τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά. Αμοιβή μου ήταν όμως πάντα ο κόπος μου για να βγει κάτι καλό, έρθουν-δεν έρθουν τα λεφτά. Και τα λεφτά έρχονται και φεύγουν (όχι πάντα με αυτήν τη σειρά). Αυτό πιστεύω και εφαρμόζω 28 χρόνια τώρα στη ζωή μου(όσα κολλάω ένσημα), δεν ζήλεψα ποτέ όσα είχαν οι άλλοι, ούτε πώς τα βγάζανε, για αυτό δεν θα πεθάνω δα και εάν χάσω όσα (υλικά) έφτιαξα και απέκτησα. Ξέρω τι κάνουν άλλοι, πώς τα φάγανε ή πώς κρύβουν για να τά’ χουν, αλλά ξέρω και τι μπορώ να κάνω μόνος μου ή με τη βοήθεια ανθρώπων γύρω μου. «Όλα γίνονται, η ζωή είναι μπροστά, οι προκλήσεις είναι παράσημα»: αυτά μου έλεγαν από 13 χρονών και το ίδιο ισχύει πάνω-κάτω και στα 93, αν νοιώθεις πως έχεις κάνει το σωστό, πως τήρησες τους νόμους (και ειδικά τους άγραφους).

Τίποτα δεν είναι στη ζωή «ίσωμα» και απόλυτη ευθεία (πλην εκτός το καρδιογράφημα νεκρού).  Σκαμπανεβάσματα πάντα υπάρχουν, ακόμα και γκρεμοτσακίσματα. Και στην ατυχία μας είμαστε πολλές φορές τυχεροί, κάπου-κάπου μάλιστα εκεί κρύβεται και η ευτυχία: σε μικρές στιγμές με μεγάλη αξία, που ποτέ δεν βλέπαμε.

Και αν θέλουμε να νοιώθουμε και περήφανοι ως Έλληνες (και όχι "ραγιάδες") ας δούμε την ουσία σε όσα πρέπει ΕΜΕΙΣ να κάνουμε για τον τόπο μας. Χρόνος υπάρχει ακόμα και πάντα θα υπάρχει, όσο ζούμε. Προσωρινοί είμαστε όλοι αλλά, σε αντίθεση με τα φθαρτά και τα εφήμερα, είμαστε και άνθρωποι. Αν το ξεχνάμε, δεν θα κερδίσουμε ποτέ όσα λέμε πως μας αξίζουν στη ζωή…