Μαίρη Λαμπαδίτη

Oι “επιζήσαντες” είναι από τα πιο συναρπαστικά  ρεπορτάζ  που είχαν την τύχη να καλύψω . Ηρωες που γύρισαν από την κόλαση του πολέμου  , ναυαγοί που γλίτωσαν από τους καρχαρίες ,άνθρωποι που διασώθηκαν από πολύνεκρα δυστυχήματα, εγκλωβισμένοι που άντεξαν κάτω από τόνους συντρίμμια  . Πριν 20 χρόνια, είχε πέσει ένα αεροπλάνο στο Στρασβούργο . Κόλαση φωτιάς ,φωνές για βοήθεια μέσα στη νύχτα. Ενας έλληνας φοιτητής , ο Νικολά ,κατάφερε να βρει την έξοδο του αεροσκάφους , να συρθεί στο δάσος και να ζήσει . Σε συνέντευξή του μου είπε «δεν κάνω τον ήρωα , προσπάθησα να βοηθήσω κάποιους, δεν τα κατάφερα , κοίταξα να ξεφύγω , το ένστικτο της επιβίωσης ..είμαι στο νοσοκομείο , οι φίλοι μου όταν συνέλθω κανονίζουν πάρτι με σαμπάνια ..»

Αλλοι «επιζήσαντες» αφού συνήλθαν ,άλλαξαν δουλειά, τα ξαναβρήκαν με το σύντροφο τους ,αρκέστηκαν στις απλές καθημερινές χαρές ή αναζήτησαν το νόημα της ζωής στο Θιβέτ και στην Ινδία .

 Πάντα κάνουμε restart και αλλάζουμε φιλοσοφία ζωής  όταν  βιώνουμε απειλή , επίθεση και αρρώστια .Ξεδιαλέγουμε τους φίλους μας  , κρατάμε αυτούς που ήταν δίπλα μας  και στα δύσκολα . Αγαπάμε  την κάθε στιγμή  ,τον αέρα που ανασαίνουμε  , γινόμαστε  πιο γενναιόδωροι με όλους αφού και η τύχη φάνηκε γενναιόδωρη μαζί μας  ..
Μα αυτή η  ευφορία δεν κρατάει για πολύ.  Εγώ γνωρίσει ανθρώπους που μπήκαν και πάλι στο λούκι του τυφλού άγχους , στην παγίδα της καθημερινότητας και άρχισαν  να φλερτάρουν  με τη μιζέρια , οι ίδιοι άνθρωποι  που λίγο καιρό πριν φλέρταραν  με το θάνατο .

Είχα κόλλημα  τότε με τους επιζήσαντες. Τους παρομοίαζα με λαγοπόδαρο ..  Ηθελα για κάποιον απροσδιόριστο λόγο να αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί τους , να τους αγγίζω ..Με είχε επηρεάσει μια ταινία ,λεγόταν «ο αρχάγγελος του πάθους » με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καφετζόπουλο . Ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος είχε μάλλον την ίδια μούρλα .. Είχε βάλει τον ήρωα να μαζεύει αποκόμματα από ένα ναυάγιο από το οποίο έζησε μόνο μία 14χρονη πιτσιρίκα. Την είχε με κάποιο τρόπο ερωτευτεί και σε μια δύσκολη φάση τη ζωής του πήγε να τη βρει στο Παρίσι . Αναζητούσε το πάθος και είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του ότι θα το βρει στην πόλη του Φωτός . Ηθελε να συνδέσει τη ζωή του με μια τυχερή γυναίκα . Γιατί πίστευε ότι το «λαγοπόδαρο» θα τον βοηθούσε να προχωρήσει με ελπίδα σε ανοιχτούς ορίζοντες. Δε θυμάμαι καλά την ταινία αλλά νομίζω ότι βρήκε ένα συμβιβασμένο , καθημερινό  πλάσμα που μάλλον γκρέμισε τα όνειρά του . Ολοι καθημερινοί είμαστε και ξεχνάμε τη θεία χάρη που μας άγγιξε . Το τυχαίο που μας έσωσε από το θάνατο.  Στα όνειρά μου ακόμα και σήμερα , βλέπω συχνά την αφίσα της ταινίας ..Τόσο πολύ με είχε επηρεάσει! Μια πιτσιρίκα να αναδύεται από την σκοτεινή θάλασσα. Αυτή είναι η ζωή. Αυτή δεν είναι; 

Αυτά πάνω κάτω σκεφτόμουν  , ακούγοντας την  εκ βαθέων εξομολόγηση του επιχειρηματία  Μανώλη Καραμολέγκου  μετά το αίσιο τέλος της περιπέτειάς του .
«Θα αναθεωρήσω  πολλά πράγματα προς το καλύτερο –είπε-Θα προσέξω περισσότερο τους δικούς μου και τον εαυτό μου γιατί ήμουν λίγο χύμα. Φοβήθηκα πολύ, ο κάθε άνθρωπος θα φοβόταν. »

Θα υποστηρίξετε ότι στην υπόθεση Καραμολέγκου έπαιξε ρόλο η πίστη , η ψυχική του δύναμη και η έξυπνη τακτική του ,ίσως και ο ερασιτεχνισμός  των απαγωγέων . Μπορεί περισσότερο να συνέβαλε η ατελής δομή εγκληματικής προσωπικότητας του Μολδαβού .  
Εντάξει  γίνονται και στραβές! Τόσες ταινίες έχουμε δει ! Από το έξυπνο « Οδηγό διαπλοκής» μέχρι την «άι σιχτίρ αμερικανιά –“pain and gain” που είδα πρόσφατα σε dvd. Η υπόθεση αναφερόταν σε μια συμμορία πανηλιθίων  μποντεμπιλντεράδων  στο Μαιάμι  που έκανε απαγωγές .Λόγω βλακείας δολοφονούσαν κατά λάθος η αντίθετα δεν κατάφερναν ποτέ να ξεπαστρέψουν τον στόχο τους.

Κατά τη γνώμη μου ,αυτά που συνέβησαν και αυτά που δε συνέβησαν στην υπόθεση του έλληνα επιχειρηματία  δείχνουν   ότι ο άνθρωπος ήταν τυχερός ! Σίγουρα μέτρησε και η ψυχική δύναμη ,η οποία βαραίνει τόσο στη διάρκεια της  δοκιμασίας όσο και στην προσπάθεια επαναφοράς.
Ξέρετε τις γιαπωνέζικες κούκλες Δαρουμά ; είναι ανδρείκελα , χωρίς πόδια που τους δίνουν συνέχεια  μικρές ωθήσεις αλλά αυτά ανακτούν την ισορροπία τους χάρη σε μια εσωτερική καρένα . Η γιαπωνέζικη παροιμία που τις συνοδεύει λέει το εξής πάνσοφο –όπως αναφέρει ο συγγραφέας  Ρολάν Μπάρτ στα « αποσπάσματα ερωτικού λόγου. «Ζωή θα πει αυτό :εφτά φορές να πέφτεις και οχτώ να σηκώνεσαι »..