Μάκης Πολλάτος

Η απάντηση είναι ότι επιβάλλεται να έχουμε καλύτερους βουλευτές. Πιο ελεύθερους, πιο ανοιχτόμυαλους, πιο δημιουργικούς. Των οποίων η παραγωγικότητα δεν εξαντλείται στα νομοσχέδια για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αλλά σκέφτονται και βρίσκουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα.

Παράδειγμα συγκεκριμένο: Είπε ο Νίκος Φίλης ότι η ΕΡΤ κυβερνάται από παραδιοίκηση και ότι τα συντεχνιακά συμφέροντα κάνουν κουμάντο παραγκωνίζοντας την ανάγκη για ενημέρωση χωρίς προκαταλήψεις και σε βάθος, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Είχε άδικο ο Νίκος Φίλης; Κατά τη γνώμη μου, όσα κατήγγειλε έπρεπε να τα έχει πει όσο ήταν υπουργός για να έχουν σημασία. Αλλά και τώρα που είναι απλός βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας είχε υποχρέωση να είναι πιο συγκεκριμένος επισημαίνοντας με λεπτομερείς αναφορές πού γίνεται κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, αν χρειάζεται μια δημόσια ραδιοτηλεόραση με 2.250 μόνιμους υπαλλήλους και δεκάδες άλλους μισθοδοτούμενους από «μικτές» παραγωγές απλώς για να αποθεώνουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.   

Και ο Νίκος Φίλης είναι κατά τεκμήριο ένα καλό παράδειγμα βουλευτή που μπορεί να παράξει σκέψη.

Για ποιο λόγο έχουμε ως εκπροσώπους μας τους βουλευτές που βλέπουμε στα κανάλια κι όχι άλλους ικανότερους, από τους ανθρώπους που όλοι μας γνωρίζουμε και με τους οποίους είχαμε την τύχη να συναγελαστούμε, έστω μια φορά;

Γιατί δεν απαιτούμε να μπουν στην πολιτική τα πιο καλά μυαλά, οι άριστοι των Ελλήνων, εκείνοι που διαπρέπουν στους τομείς που δραστηριοποιούνται; Είναι μόνο οι πελατειακές σχέσεις, η οικογενειοκρατία και η δουλικότητα που έχουν επιβάλλει το σημερινό μοντέλο του βουλευτή;

Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει εκεί που αναλαμβάνουν οι άριστοι; Και δεν μιλάω μόνο για επιχειρήσεις, αλλά και για το δημόσιο. Δείτε παράδειγμα από την τοπική αυτοδιοίκηση. Γιατί τα Τρίκαλα έχουν γίνει πρότυπο πανευρωπαϊκά; Γιατί είναι μια από τις πιο σύγχρονες πόλεις, όμορφες, φιλικές στον πολίτη; Γιατί αφομοιώνουν τις νέες τεχνολογίες και τις θέτουν στην υπηρεσία των πολιτών αξιοποιώντας τα διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια για την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών; Έχουμε αναρωτηθεί;

Γιατί επιλέγουμε τους βουλευτές μας λες και πρόκειται για ευκαιριακούς ερωτικούς παρτενέρ που ψάχνουμε για να μας φύγει η κάψα και αδιαφορούμε αν μας παραμυθιάζουν; Γιατί δεν ψάχνουμε τους βουλευτές μας όπως όταν αναζητούμε τον σύντροφο με τον οποίο θέλουμε να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί; Τι θέλουμε άραγε; Παραμύθιασμα;

Στο σύνολό τους, οι βουλευτές μας δεν είναι τα πρόσωπα εκείνα που μπορούν να βοηθήσουν και να σπρώξουν την κοινωνία μας να ξεκολλήσει από τον βάλτο.

Δείτε τι γίνεται στον κόσμο της εργασίας. Έχουμε αναρωτηθεί ποιες επιχειρήσεις προοδεύουν; Είναι οι εταιρείες που επιλέγουν υπαλλήλους και στελέχη αξιοκρατικά ή αυτές που προσλαμβάνουν κολλητούς και φίλους; Είναι οι επιχειρήσεις που επιτρέπουν στους διευθύνοντες να εξελίσσονται και να επιμορφώνονται επιβραβεύοντας την αριστεία ή εκείνες που επιβάλλουν τη λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, με ίσες αποδοχές γα όλους, χωρίς κίνητρα ή ακόμη χειρότερα με διαφορετικά επίπεδα αμοιβών που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική συνεισφορά του καθενός; Πάνε μπροστά οι επιχειρήσεις που έχουν μηχανισμούς εσωτερικής αξιολόγησης ή εκείνες όπου οι υπάλληλοι ταυτίζονται με τα λάθη των αφεντικών και λειτουργούν ανεξέλεγκτοι χωρίς να δέχονται κριτική ή τιμωρία;

Η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν συνδέεται μόνο με την αποτυχία των προηγουμένων. Αφορά και την ανάγκη για εναλλαγή. Οταν κάποιος είναι βουλευτής για τρεις, τέσσερις τετραετίες ή περισσότερο, όταν γίνεται καθεστώς, όταν είναι προφανές ότι εκπροσωπεί μόνο τους πελάτες του και δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει, πρέπει να αποχωρεί. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ο εξοστρακισμός, για εκείνους που θεωρούνταν απειλή. Εδώ μπορεί να θεσμοθετηθεί ένα όριο στις θητείες. Παράλληλα όμως, είναι ανάγκη να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε τους βουλευτές μας. Πρέπει να ξαναδούμε τα κριτήρια με τα οποία πριμοδοτούμε εκείνους που θέλουμε να μας εκπροσωπούν και να αποφασίζουν για εμάς. Αν απαιτείται να αλλάξουν όλοι οι βουλευτές, ας αλλάξουν. Όλοι! Και οι 300! Και αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το κόστος που πληρώνουμε οι πολίτες-χορηγοί για να μισθοδοτούνται είναι πολύ υψηλό, ας αποφασίσουμε να μειώσουμε τον αριθμό των 300 εθνοπατέρων. Να γίνουν 200. Και να συνδέσουν την αποζημίωσή τους με τον κατώτατο μισθό του εργαζόμενου.

Δεν ξέρω αν είχε δίκιο ο Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε. Ξέρω με βεβαιότητα ότι μαζί τους βγάλαμε και μαζί συνεχίζουμε να τους βγάζουμε. Εμείς τους διαλέγουμε κι εμείς πρέπει να τους αλλάξουμε. Διότι έχουμε ευθύνη, πρώτα ατομική κι έπειτα συλλογικά ως κοινωνία. Που αν δεν αλλάξει είναι νομοτελειακό ότι θα βουλιάξει.