Διαλύστε τα κόμματα και φτιάξτε κράτος…

Σβήνει κεράκια το ΠΑΣΟΚ και σε ένα μήνα έχει γενέθλια και η Νέα Δημοκρατία. Ελληνικά κόμματα εξουσίας ετών 37! Πάρτυ βέβαια δεν προβλέπεται αφού η χώρα που κυβέρνησαν καταρρέει και η ιδρυτική τους διακήρυξη του 1974 μοιάζει ξεπερασμένη από την Ιστορία...  

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομία, που απειλούν έναν ολόκληρο λαό και του επιβάλλουν επώδυνες αλλαγές και θυσίες, δεν φαίνονται ικανές να αλλάξουν, να μετασχηματίσουν ή έστω να «ρετουσάρουν» τα δύο μεγάλα κόμματα. Η εξουσία βέβαια είναι γλυκιά και οι εν Ελλάδι τρόποι κατάκτησης της πατροπαράδοτοι με το κάθε τρελό και απίθανο ρουσφέτι να συνεχίζει να αποτελεί τη βασική συνταγή επιτυχίας.  

Η ιδιαιτερότητα αυτή της Ελλάδας βάζει εμπόδια στην πιο κρίσιμη φάση της προσπάθειας διάσωσής της. Το εκάστοτε κυβερνών κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος. Το κράτος έγινε ένα με το κόμμα και η κομματική «πελατεία» τακτοποιήθηκε στο δημόσιο. Οι εργατοπατέρες βρέθηκαν στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας των δύο μεγάλων κομμάτων με σημαντική επιρροή στις εσωκομματικές διαδικασίες και έγιναν υπουργοί όταν ο πολιτικός φορέας που εκπροσωπούσαν αναλάμβανε τη διακυβέρνηση.  

Οι δομικές  μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του ελληνικού κράτους είναι επιβεβλημένες και δεν χρειαζόταν η Τρόικα και ο κάθε χαμηλόβαθμος «τοποτηρητής» της, που μας κάθεται τώρα

στο σβέρκο, να μας τις επιβάλλει για να αντιληφθούμε ότι το πράγμα δεν πάει παραπέρα.  

Ο λόγος όμως που ποτέ δεν προχώρησαν και ακόμα και τώρα δείχνουν πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν είναι ότι πάντα έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση με το στενό κομματικό συμφέρον μια και άγγιζαν κεκτημένα πότε του «πράσινου» και πότε του «γαλάζιου» κομματικού «στρατού».  

Δεδομένου ότι  το πολιτικό κόστος έχει χαρακτηριστικά πυξίδας στην άσκηση της εξουσίας στη χώρα μας, ακόμα και την ύστατη αυτή ώρα, δεν αναμένονται θεαματικά αποτελέσματα. Οι αναγκαίες παρεμβάσεις στον δημόσιο τομέα περιορίζονται στην αποτυχημένη οριζόντια περικοπή των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους και βαλτώνει  την αγορά. Ακόμα και στο θέμα αυτό οι εξαιρέσεις συγκεκριμένων κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων από το ενιαίο μισθολόγιο επιβεβαιώνει την αδυναμία ρήξης με συντεχνιακά συμφέροντα που έχουν, μεταξύ άλλων, και ισχυρές κομματικές προσβάσεις.  

Επειδή όπως αποδεικνύεται είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπει τέλος στο «σφιχταγκάλιασμα» κόμματος και κράτους και επειδή το εθνικό μας αεροσκάφος πετάει κυριολεκτικά με τις αναθυμιάσεις, είναι προτιμότερο να διαλυθούν τα κόμματα, αφού δεν έχουν διάθεση να αποχωριστούν το «αμαρτωλό» παρελθόν τους, παρά να διαλυθεί το κράτος.  

Ας παραδειγματιστεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας  από την περίπτωση του Βελγίου  που αν και για σχεδόν 500 μέρες δεν έχει καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση η δημόσια διοίκησή του λειτουργεί μία χαρά!  

Αυτό το παράδοξο, κατά τα δικά μας μέτρα, συμβαίνει γιατί εκεί το κράτος έχει πράγματι συνέχεια, γιατί οι νόμοι που ψηφίζονται εφαρμόζονται, γιατί οι διευθυντές στα υπουργεία δεν διορίζονται με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν αποσπώνται στο πολιτικό γραφείο του βουλευτή που ψηφίζουν, γιατί με δυο λόγια οι κομματάρχες και κόμματά τους δεν κάνουν κουμάντο.