Παστίλιες για τον πόνο του άλλου κύριε Αδωνι!

Βράδυ της περασμένης Παρασκευής και επισκέπτομαι τα επείγοντα του ΚΑΤ ύστερα από χτύπημα στο θώρακα και ενοχλήσεις στην αναπνοή. Δίνω τα στοιχεία μου, παίρνω μια καρτέλα ιστορικού ασθενούς και περιμένω τη σειρά μου να εξεταστώ. Οπως με πληροφορούν ευγενικά οι δύο γιατροί που εφημέρευαν, «κακώς ήρθατε σε εμάς γιατί εμείς εδώ είμαστε ορθοπεδικοί και ασχολούμαστε με χέρια και πόδια ενώ στην περίπτωσή σας χρειάζεστε θωρακοχειρουργό για να εκτιμήσει αν έχουν πληγεί οι πνεύμονες και άλλα εσωτερικά όργανα. Δεν εφημερεύει θωρακοχειρουργός σήμερα εδώ, αν είναι περάστε αύριο ή αλλιώς καλέστε το 166 για να μάθετε σε ποιο νοσοκομείο πρέπει να πάτε». Κατατοπιστική απάντηση δε λέω, όμως αν έχεις χτυπήσει σε πόδι και θώρακα σου βάζουν δηλαδή γύψο στο ΚΑΤ και γυρίζεις στην Αθήνα με τις πατερίτσες ψάχνοντας θωρακοχειρουργό να σου κάνει γνωμάτευση;

Περνώ από την ίδια διαδικασία στον Ευαγγελισμό, που εφημερεύει. Η γιατρός «διαλογής ασθενών», όπως λέγεται, με παραπέμπει στο θωρακοχειρουργικό. Δίπλα μου ακριβώς ένας νεαρός φωνάζει πιάνοντας το λαιμό του: «Λιποθυμώ, πεθαίνω, δεν μπορώ να πάρω ανάσα, βοήθεια!». Ο νεαρός δεν ρωτήθηκε αν είναι αλλεργικός σε κάτι, αν τον τσίμπησε κάτι, αν είχε πάρει κάποια ουσία, παρά μόνο του συνέστησαν να κάνει μια βόλτα και να επιστρέψει σε 10 λεπτά γιατί επρόκειτο, όπως εκτιμήθηκε μακροσκοπικά, περί κρίσης πανικού! Εκατοντάδες αυτοί που περιμένουν σε παθολογικό και χειρουργικό με τα φορεία του ΕΚΑΒ να δίνουν μάχη να περάσουν μέσα από το πλήθος, ανάμεσα σε ματωμένους, χτυπημένους, πονεμένους. Ο εκνευρισμός των ασθενών οδηγεί σε διαπληκτισμούς. Τριτοκοσμικές εικόνες που παραπέμπουν σε Συρία, Αίγυπτο ή Λίβανο. Ζητώ να ενημερωθώ για την αναμονή στο θωρακοχειρουργικό. Μου λένε ότι δεν υπάρχει άλλο περιστατικό και θα έρθει ο γιατρός. Μετά από μισή ώρα ξαναρωτώ. «Εχουμε πάρει τηλέφωνο τον γιατρό και θα έρθει», η απάντηση. Αραγε οι γιατροί εφημερίας δεν πρέπει να είναι στη θέση τους; Υστερα από ακόμα μισή ώρα ξαναρωτώ. «Ο γιατρός είναι πάνω στους θαλάμους, του έχουμε τηλεφωνήσει». Η ίδια στιχομυθία και αργότερα. Ξανά και ξανά. Τελικώς ποτέ δεν είχα την τιμή να με εξετάσει ο εφημερεύων γιατρός γιατί ποτέ δεν τον είδα! Με πολύ απλά λόγια φαίνεται ότι αν αντιμετωπίσεις ένα σοβαρό πρόβλημα και πας στο νοσοκομείο είναι τόσο εύκολο να δεις τα ραδίκια ανάποδα όσο δεν μπορείς να φανταστείς.

Δεν ξέρω ποιος φταίει περισσότερο για το χάλι της δημόσιας υγείας. Η κακιά τρόικα, το υπουργείο Υγείας, οι διοικήσεις των νοσοκομείων, οι γιατροί, όλοι μαζί; Κανένας δεν νοιάζεται για τον επιμερισμό της ευθύνης αυτής ούτε για τους τηλεοπτικούς τσακωμούς των εμπλεκομένων. Ο κόσμος έχει χρυσοπληρώσει όλα αυτά τα χρόνια για αξιοπρεπή περίθαλψη και περιμένει αν κάποια στιγμή χρειαστεί βοήθεια να την έχει. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν τα διθυραμβικά tweets του αρμόδιου υπουργού, κ. Αδωνι Γεωργιάδη, περί της διαμονής του στη σουίτα του Τζον Φ. Κένεντι κατά την επίσκεψή του στο Χάρβαντ, αλλά αν ο καθένας από εμάς θα καταφέρει να βρει έστω ένα ράντζο για την οικογένειά του ή τον ίδιο στοιβαζόμενος στο διάδρομο ενός νοσοκομείου. Εκτός και αν πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι πριν καταφύγουμε στο ΕΣΥ πρέπει να μασάμε «παστίλιες για τον πόνο του άλλου», για να ανακουφίσουμε αλλήλους καταρχήν και αν είναι να πάμε αδιάβαστοι τουλάχιστον να έχουμε γλυκαθεί!