Μανώλης Χριστοδουλάκης

Η ώρα για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ έφτασε

Η νέα έξαρση της πανδημίας στη χώρα μας λόγω της μετάλλαξης «Ο», αναμφισβήτητα μονοπωλεί το ενδιαφέρον του δημοσίου διαλόγου. Όμως, σε καμία περίπτωση, το υγειονομικό της σκέλος δεν μπορεί να θέσει σε δευτερεύουσα πολιτική προτεραιότητα τις οικονομικές της προεκτάσεις, που πλήττουν ευθέως την ελληνική κοινωνία, αλλά και το ραγδαίο κύμα ανατιμήσεων και ακρίβειας, σε συνδυασμό με την ενεργειακή κρίση και τον τριπλασιασμό της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος

Έναν χρόνο μετά τη νίκη του Biden και των Δημοκρατικών στην Αμερική, με την επικράτηση του ορθολογισμού απέναντι στον λαϊκισμό και τον απολίτικο αντισυστημισμό, οι γερμανικές εκλογές επιβεβαίωσαν για μία ακόμα φορά τη σταδιακή αλλαγή των ιδεολογικών και πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη και τον κόσμο. Με την ισχυροποίηση και την ιδεολογικοπολιτική «αποκατάσταση» της σοσιαλδημοκρατίας και των εκφραστών της.

Είμαστε η γενιά που παρακολουθούμε στα παράθυρα της τηλεόρασης, να μας προσάπτουν ισοπεδωτικά τη μουτζούρα της ατομικής ανευθυνότητας. Αυτοί που, όπως θα έχετε ακούσει, φταίνε για τη διασπορά της πανδημίας, για τους θανάτους και τη μη τήρηση των μέτρων. 

Είναι γεγονός ότι μέσα στο δημόσιο διάλογο για τη διαχείριση της πανδημίας, το ρυθμό εμβολιασμού, τις κοινωνικές και οικονομικές της επιπτώσεις, οι περισσότεροι από εμάς, αντιλαμβανόμαστε παράλληλα ότι η ανοσία της αγέλης δεν θα σηματοδοτήσει απλώς το τέλος μιας δύσκολης συγκυρίας. Πολύ περισσότερο, η υγειονομική κρίση και ο συντριπτικός τρόπος που άλλαξε τη ζωή μας, αναδεικνύοντας τις παθογένειες του σύγχρονου κόσμου και επιταχύνοντας τα ιδεολογικά διλήμματα των επόμενων δεκαετιών, σηματοδοτούν τη αρχή μιας νέας εποχής. 

10 χρόνια κρίσης στη χώρα μας, κρίσης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής, κρίσης θεσμών και αξιών. Κρίση με ονοματεπώνυμα, και αναφορές. Στην πρόκληση της, αλλά και αντιπολιτευτικές και διαχειριστικές ευθύνες των «άλλων δρόμων». Κρίση που μπέρδεψε τους θύτες με τα θύματα, τους εμπρηστές με τους πυροσβέστες. Που ανέδειξε τα όρνια που περιτριγύριζαν το πτώμα μιας ημιχρεοκοπημένης χώρας, για να τα αναγάγει σε δυνητικούς σωτήρες, σε περήφανους διαπραγματευτές, κυνικούς δημαγωγούς στην αλλοίωση των ιδεολογικών οριοθετήσεων, με μοναδικό σκοπό την εξουσία και τη διατήρηση της.

Είναι προφανές ότι, για όλους μας, το φετινό καλοκαίρι δεν είναι σαν τα προηγούμενα.

Τις τελευταίες μέρες υπάρχει μία πολύ μεγάλη συζήτηση γύρω από το νομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή για το θεσμικό πλαίσιο των συναθροίσεων. Θέμα που αν και δεν αφορά, όπως φαίνεται με απόλυτο τρόπο την ελληνική κοινωνία, προφανώς και χρίζει ιδιαίτερης σημασίας λόγω των ταυτοτικών και ίσως και συναισθηματικών και συμβολικών προεκτάσεων που εγείρει.

«Ο κορωνοϊός χτυπάει την Ευρώπη», ακούμε καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης. Και εννοούμε υγειονομικά. Είναι όμως μόνο αυτό; Γιατί είναι γεγονός ότι το οικοδόμημα της Ένωσης είναι συνηθισμένο στις κρίσεις, ως μία μορφή κανονικότητας, πόσο όμως ανθεκτικό είναι τελικά;

Το ανεκπλήρωτο χρέος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών