Οι καλύβες, οι βίλες και τα αυθαίρετα

Το έκαναν συστηματικά οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, κερδίζοντας την μάχη των εντυπώσεων γεμίζοντας όμως με καλύβες και βίλες όλες τις εκτός σχεδίου περιοχές. Εδώ και τρία χρόνια κάθε φορά που η κυβέρνηση ακουμπάει το θέμα των αυθαιρέτων μυρίζει χρήμα για να κλείσουν οι μαύρες τρύπες. Κανείς κυβερνητικός δεν το παραδέχεται δημόσια, στην πραγματικότητα όμως η αβελτηρία της πολιτείας και η διαχρονική ενθάρρυνση της αυθαίρετης δόμησης εξαιτίας της πλήρους απουσίας σοβαρών αποτρεπτικών μέτρων, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, γεμίζει ταμεία. Ένα δις ευρώ συγκέντρωσαν οι ημιυπαίθριοι και πάνω από 850 εκ. ευρώ ευρώ μάζεψαν τα πρόστιμα από τις δηλώσεις του προηγούμενου νόμου. Ακόμη και σήμερα που τα νοικοκυριά υπολογίζουν μέχρι το τελευταίο σεντ στα super market, αγκομαχούν από τους φόρους στα ακίνητα η νομιμοποίηση αυθαιρέτων, μοιάζει με την γη της επαγγελίας. Είναι το κεραμίδι που έχει κάθε ελληνική οικογένεια, η μικρή ή μεγάλη περιουσία που θα κληρονομηθεί στα παιδιά. Ας μην γελιόμαστε η νομιμοποίηση αυθαιρέτων αποτελεί μία λανθασμένη και βλαπτική για το φυσικό χώρο τακτική. Συγχρόνως αποτελεί ένα δημόσιο εμπαιγμό των πολιτών που ίδρωσαν (έστω λαδώνοντας τις πολεοδομίες) να βγάλουν οικοδομική άδεια. Καλός ή καλώς όμως αποτελούν μια ζοφερή πραγματικότητα και είναι βέβαιο ότι καμία πολιτεία και κανένας υπουργός δεν έχει τον τσαμπουκά και το σθένος να πάρει την μπουλντόζα και να ξεκινήσει να γκρεμίζει. Ίσως αυτό να είχε νόημα μετά την ψήφιση του νόμου Τρίτση. Τώρα είναι μάλλον αργά. Για αυτό το ευχολόγιο του τελευταίου νόμου για την κατεδάφιση αυθαιρέτων και την κινητοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών κρύβει μια βαθιά υποκρισία. Το απέδειξε πολύ πρόσφατα το πισωγύρισμα της σημερινής κυβέρνησης στις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων στην Κρήτη. Ο ένας υπουργός έστελνε μπουλντόζες για να ρίξουν τον μαντρότοιχο ενός ξενοδοχείου στα Μάλια και ο άλλος έδινε εντολή στα συνεργεία της Περιφέρειας να ανακρούσουν πρύμναν για λόγους προστασίας του τουριστικού προϊόντος. Η αντίληψη είναι παγιωμένη και φοβούμαι ότι ακόμη και κατοχή να κάνουν οι επικεφαλής της Τρόικας στην Ελλάδα, το μοτίβο θα παραμείνει το ίδιο. Πώς πορευόμαστε είναι το ερώτημα. Ο τελευταίος νόμος για τα αυθαίρετα αποτελεί μια χρυσή εισπρακτική ευκαιρία, που μέσα από τις εξαιρέσεις και τις σοβαρές πολεοδομικές παρεκκλίσεις εντάσσει με νόμιμο αλλά και νομιμοφανές καθεστώς την μεγαλύτερη κατηγορία αυθαιρέτων. Με ένα τρόπο δίκαιο θα τολμούσα να πω, εάν δεν υπολόγιζα πόσο μακάκες θα πρέπει αισθάνονται οι νομοταγείς πολίτες. Η μεγάλη αλήθεια όμως που παραλείπεται είναι ότι δεν διασφαλίζει το μέλλον των ιδιοκτητών ειδικά εκείνων που επέλεξαν να χτίσουν βίλες αντί κατοικιών, χωρίς άδειες, που αύξησαν υπέρμετρα τα τετραγωνικά της δομημένης επιφάνειας που επέλεξαν κατοικίσουν πάνω στον αιγιαλό, μέσα στο δάσος ή πάνω στο ρέμα. Η κυβέρνηση σχεδόν δογματικά υπερασπίζεται αυτή την κατηγορία πολιτών έχοντας προφανώς στο μυαλό της τα μηδενικά που θα προστεθούν στα ταμεία του κράτους. Εάν καταφέρει να εφαρμόσει τον πολεοδομικό σχεδιασμό που ευαγγελίζεται μέσα από επιλεκτικές έστω εντάξεις στο σχέδιο πόλης έχει καλώς. Εάν όμως συμπαρασύρει στην δίνη των δημοσιονομικών στόχων δεκάδες χιλιάδες πολίτες θα έχει διαπράξει ένα μεγάλο έγκλημα.