Δηλαδή, δεν υπάρχει σωτηρία;

Η δολοφονία της οδήγησε σε αναμόρφωση του εγχειριδίου αντίδρασης της αστυνομίας και στην ενεργοποίηση καταφυγίων άμεσης προστασίας θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Και μετά ήλθε η δολοφονία της Ενκελέιντα...

Υπήρχε άραγε ελπίδα για την Ενκελέιντα, που δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου από τον επί χρόνια κακοποιητή – πρώην σύζυγό της; Και την έχασε τη στιγμή που αρνήθηκε να πάει σε δομή, όπως της πρότειναν οι αστυνομικοί;

Εδώ ξεκινά μια μεγάλη συζήτηση με ερώτημα αν μπορούν οι δομές να προστατεύσουν αποτελεσματικά τη γυναίκα που καταφεύγει εκεί. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η Ενκελέιντα έκανε το βήμα και έμπαινε σε μια δομή, όπως της προτάθηκε. Το ανήλικο παιδί της πού θα έμενε; Πόσο άμεσες θα ήταν οι διαδικασίες για να την ακολουθήσει; Πώς θα εξαφανιζόταν από τη δουλειά της; Πόσο θα μπορούσε να μείνει εκεί; Πώς θα επέστρεφε στην κανονικότητά της; Και πώς θα προστατευόταν αποτελεσματικά από τον άνθρωπο που έκανε τελικά πράξη τις απειλές που ξεστόμιζε χρόνια, μιας και η συγκεκριμένη γυναίκα, όπως και κάθε γυναίκα, δεν θα μπορούσε να ζήσει για πάντα ως κυνηγημένη;

Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδιανόητο να δεχθεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να αποτραπεί το έγκλημα. Μήπως να ξεκινούσαμε να αναζητούμε λειτουργικές απαντήσεις σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω;