Κατερίνα ή φόβος

Tους τραβούν απ' τις καρέκλες και τις μοναχικές ευχές, τους κάνουν τελικά ένα κουβάρι, που ξεχνά τις έγνοιες που κουβαλούσαν στην πλάτη τους, όταν πρωτοκάθισαν. Εστω για λίγο. Δεν μπορείς, άλλωστε, σήμερα να ζητάς μαγικές λύσεις.

Είναι σαφές από τις μεταξύ τους συζητήσεις ότι κανείς από τους τέσσερις δεν είναι εμπειρικός μουσικός, αλλά όλοι έχουν μουσική παιδεία. Η έκπληξη όμως, έρχεται όταν ανοίγουν την κουβέντα και τσουγκρίζουν μαζί σου το ποτήρι: Η Κατερίνα, είναι 42 χρονών και είναι αρχιτέκτονας.
 Ο Χρήστος, νέος πατέρας στα 35 του, είναι πολιτικός μηχανικός. Μουσικοί από παιδικό μεράκι, μουσικοί περίπου επαγγελματίες στον καιρό της κρίσης που χτύπησε πρώτη, κιόλας, την οικοδομή. Η περίφημη «ετεροαπασχόληση των πτυχιούχων» είναι εδώ, ζωντανή μπροστά μου, παίζει με τις νότες και τραγουδά. Δεν είναι αριθμοί των στατιστικών ούτε ο Χρήστος, ούτε η Κατερίνα. Είναι άνθρωποι που βρέθηκαν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι στο αντικείμενο που σπούδασαν, αλλά τελικά δεν το έβαλαν κάτω.

Νιώθω γλυκόπικρα κουβεντιάζοντας με την Κατερίνα. Από τη μια τη θαυμάζω που βρίσκει τη δύναμη να προχωρά, αναζητώντας νέους δρόμους και κάνοντας κυριολεκτικά ό,τι μπορεί για να τα βγάζει πέρα με αξιοπρέπεια και χαμόγελο και από την άλλη τρομάζω στην ιδέα, ότι αν βρισκόμουν στη θέση της, να έπρεπε στα 45 μου εγώ να κάνω άλλη επαγγελματική επιλογή, δεν θα τα κατάφερνα. Θα φοβόμουν να πειραματιστώ και να δοκιμάσω; Ισως. Θα πείσμωνα και θα το πάλευα; Μάλλον. Μήπως, όμως, η κρίση δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανατροπή των βεβαιοτήτων μας, μαζί με το φόβο που προηγείται και ακολουθεί; Και πάλι ίσως. Το ερώτημα όμως, για μένα, πια, είναι αν θα είμαι μια Κατερίνα ή αν θα φοβάμαι.