Τα λεφτά στα σωματεία και όχι στις Ομοσπονδίες

Οι Ομοσπονδίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά όσο αφορά τη βοήθεια προς τα κύτταρα του ελληνικού αθλητισμού, όμως τα χρήματα έστω και μειωμένα τα εισπράττουν κανονικά και το διαθέτουν κατά το δοκούν. Πάνε αθλητές με διακρίσεις να ζητήσουν ενισχύσεις και η απάντηση  που λαμβάνουν είναι «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».  Όμως οι Ομοσπονδίες κάνουν όλο το παιχνίδι αφού έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι.  Διότι κάθε σωματείο είναι και μία ψήφος και πρέπει να φροντίζουν οι παράγοντες για το μέλλον και τη διάρκειά τους στις καρέκλες.

Οπότε δεν παίζει ρόλο η  προσφορά του κάθε σωματείου στο όποιο άθλημα, οι υποδομές του , οι διακρίσεις που φέρνει σε Πανελλήνιο, Πανευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο. Μία ψήφο έχει και αυτό το σωματείο-ομάδα-όμιλος και μία ψήφο και   κάποιο άλλο που απλώς στην πράξη «καβλαντίζει» .

Το βάρος πέφτει  στις ομάδες και στους γονείς και όποιος αντέξει.  Την κατάσταση αυτή σχολίαζαν όσοι συμμετείχαν στο πηγαδάκι, σχεδόν μοιρολατρικά, αφού γνωρίζουν, εκείνοι καλύτερα από όλους μας, ότι να αρθρώσουν λόγο διαμαρτυρίας θα τους  φάει η μαρμάγκα.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε αρχίσει μία προσπάθεια να λύσει το πρόβλημα με απώτερο σκοπό οι επιδοτήσεις να πηγαίνουν κατευθείαν στις ομάδες και όχι στις Ομοσπονδίες, βάση κριτηρίων και απόδοσης, όμως δεν πρόκαμε. Τον ανασχημάτισαν. Και η ζωή συνεχίζεται φίλοι μου καλοί,  καλοί μου φίλοι.