Είναι ή άσχετοι ή παμπόνηροι

Στο επίκεντρο για μια ακόμη φορά είναι οι αθλητικές ομοσπονδίες τις οποίες  η κυβέρνηση, που κόπτεται για τη διαφάνεια, πάει να εξαιρέσει από την υποχρέωση να  δίνουν λογαριασμό στον οικονομικό εισαγγελέα για τις επιχορηγήσεις που παίρνουν και γενικά να μην τηρούν οποιαδήποτε προϋπόθεση ορίζει ο νόμος.  Γιατί άραγε;  Η κυβέρνηση που κάνει φύλλο και φτερό επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες γιατί εξαιρεί τις ομοσπονδίες και τα σωματεία; Η επίσημη απάντηση είναι για να κάνουν καλύτερη προετοιμασία οι αθλητές  εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων που είναι σε δύο χρόνια στη Βραζιλία. Δικαιολογίες είναι αυτές. Ή είναι άσχετοι ή παμπόνηροι όσοι συνέταξαν αυτή την τροπολογία και την κατέθεσαν στη Βουλή. Είτε έτσι είτε αλλιώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί.  Έτσι πιστεύω.

Αυτό που βλέπω και μαθαίνω είναι ότι οι ομοσπονδίες  δίνουν μάχη να μην βάλουν λουκέτο και  λίγο τις ενδιαφέρουν σε αυτή τη φάση οι αθλητές και αθλήτριες και η προετοιμασία τους. Εδώ καλά –καλά κάποιες δεν μπορούν να διοργανώσουν  πανελλήνιο πρωτάθλημα την ολυμπιακή προετοιμασία θα κοιτάξουν. Αθλητές κάτω από το βάρος της έλλειψης χρημάτων αναγκάζονται να σταματήσουν τον αθλητισμό ή προπονούνται υπό από αντίξοες συνθήκες χωρίς τα βασικά.  

Όσοι  το παλεύουν το κάνουν από μόνοι τους. Ούτε το σωματείο δεν τους βοηθάει αφού δεν  υπάρχει «σάλιο».  Το αποτέλεσμα είναι το βάρος να πέφτει κυρίως στους γονείς. Όποιου αθλητή η οικογένεια έχει οικονομική άνεση για να υποστηρίξει μία καλή προετοιμασία, με αγώνες και στο εξωτερικό, έχει καλώς. Αν βρει-από μόνος του- και κανά χορηγό να τσοντάρει στα έξοδα ακόμη καλύτερα.   Για ρωτήστε πόσο βαθειά μπήκε το χέρι στον οικογενειακό κουμπαρά για να πάνε κάποιοι στους Ολυμπιακούς  Αγώνες του Λονδίνου με την υπόσχεση ότι θα πάρουν χρήματα όταν επιστρέψουν και δεν είδαν ούτε ευρώ;

Τρέχουν που λέτε οι γονείς, όσοι αντέχουν, το παιδί τους καταφέρνει να διακριθεί, μετά κόπων και βασάνων, απέναντι σε συναθλητές άλλων κρατών που τα έχουν όλα έτοιμα,   και στο τέλος κυρίες και κύριοι (και δεσποινίδες που έλεγε ο Γκιωνάκης σαν Λούλης του ελληνικού κινηματογράφου) την επιτυχία την πιστώνονται οι ομοσπονδίες και οι σύλλογοι που ζητούν μεγαλύτερη επιχορήγηση από το «ανάλγητο» κράτος αφού «έφεραν» επιτυχίες. Μόνο που τα περισσότερα χρήματα πάνε για να βουλώσουν τρύπες. Και βγαίνουν οι υπουργοί και οι υφυπουργοί μετά από κάθε επιτυχία και δηλώνουν ότι η ελληνική ψυχή,  το σθένος και  η αποφασιστικότητα θριάμβευσαν και η επιτυχία είναι μία απόδειξη για όλους του Έλληνες που δεινοπαθούν, ότι εάν δεν το βάλεις κάτω και προσπαθήσεις θα πετύχεις. Έλληνα, ω Έλληνα. Αυτά είναι τα χάλια μας.

ΥΓ: Απορία. Ο σκοπός ενός αθλητικού σωματείου που δίνει βάρος στις μικρές ηλικίες είναι   να  δημιουργεί αποκλειστικά και μόνο  αθλητές που κυνηγάνε την επιτυχία με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο ή να λειτουργεί πρωτίστως ως «παιδαγωγός»;