Μπουκώσαμε από το πολύ ποδόσφαιρο

Το εναρκτήριο λάκτισμα  είναι προγραμματισμένο σε λιγότερο από έναν μήνα. Πέμπτη  12 Ιουνίου  η Βραζιλία  θα αντιμετωπίσει  την Κροατία  στο Σάο Πάουλο.

Ένα Μουντιάλ που θα δυσκολέψει  τους ευρωπαίους φιλάθλους να το παρακολουθήσουν άνετα, λόγω της διαφοράς ώρας. Θα πάει το ξενύχτι σύννεφο. 

Πάντως κάθε φορά που έχει Παγκόσμιο  Κύπελλο ή  Ευρωπαϊκό διαπιστώνει κανείς ότι  διοργάνωση με  τη διοργάνωση χάνει το ενδιαφέρον που είχε παλαιότερα.   Είναι προσωπική άποψη και  ο καθένας έχει από μία.

Αυτή η υπερπροβολή του ποδοσφαίρου και η καθημερινή μετάδοση κατά τη διάρκεια της χρονιάς αγώνων από όλα  σχεδόν τα πρωταθλήματα της Ευρώπης αλλά και της λατινικής Αμερικής  έχει ως αποτέλεσμα να  θολώνει τα ζωντανά χρώματα της προσμονής  ενός παγκοσμίου κυπέλλου. Ναι μεν θα το παρακολουθήσουμε αλλά πλέον έχει χάσει τη αίσθηση της μυσταγωγίας  που είχε παλαιότερα όταν περίμενες πως και πώς να χορτάσεις έναν ολόκληρο μήνα ποδόσφαιρο. Τώρα βλέπεις μπάλα κάθε μέρα και παρακολουθείς από κοντά την πορεία  όλων των αστέρων που θα παραταχθούν στα γήπεδα της Βραζιλίας. Ουκ εν τω πολλώ το ευ έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ή όπως λένε κάποιοι νεότεροι «όλο αστακό κάθε μέρα,  θα πεθυμήσεις τη φασολάδα.»

Επιπροσθέτως,  το βαρύ πρόγραμμα που καλούνται να φέρουν  σε πέρας οι ποδοσφαιριστές με το  club που αγωνίζονται έχει ως συνέπεια να πηγαίνουν καλοκαιριάτικα –για τους Ευρωπαίους- να τα δώσουν όλα, ενώ τους έχουν ήδη  ξεζουμίσει   τους προηγούμενους οκτώ μήνες.

Οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές παίζουν σε μεγάλους συλλόγους και πρωταγωνιστούν στο πρωτάθλημα που αγωνίζονται αλλά και στις ευρωπαϊκές συλλογικές διοργανώσεις. Τα δίνουν όλα και μετά έχουν και το Μουντιάλ.  Αναγκάζονται να ξεπεράσουν τα όριά τους. Και μεις περιμένουμε να τους δούμε να «κεντάνε» στη χώρα του καφέ. Όχι ότι δεν θα το κάνουν αλλά το ερώτημα είναι με ποιο κόστος.

Στο βωμό τους κέρδους έχουν μετατρέψει τους ποδοσφαιριστές σε  υπεράνθρωπους. Τους σπρώχνει το σύστημα αλλά και οι φίλαθλοι να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα δυνατά όρια. Μία σύγχρονη αρένα, χωρίς οίκτο για τους πρωταγωνιστές.