Ποιος μπορεί να συμμαζέψει το «μαγαζί»

(Παρεμπιπτόντως, ας το έχουν υπόψη τους και οι σημερινοί.) Εναν χρόνο μετά την εκλογική ήττα και την αποχώρηση από την εξουσία, εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολιτικό αδιέξοδο και υπαρξιακό «παραλήρημα». Δεν εξηγείται διαφορετικά ούτε ο αιφνιδιασμός που υπέστησαν από τις τελευταίες αποκαλύψεις, ούτε η αδυναμία τους να μπαλώσουν έστω και πρόχειρα την κατάσταση.

Το χειρότερο για τον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του είναι ότι αγνοούν βασικούς κανόνες της... πολιτικής πιάτσας. Παράδειγμα πρώτο: οι αποκαλύψεις, οι ένοχες συνομιλίες, τα σκάνδαλα για ένα κόμμα αρχίζουν όταν φεύγει από την εξουσία. Τότε ανοίγουν στόματα, ανασύρονται κασέτες, προχωρούν στο έργο τους οι εισαγγελείς χωρίς φόβο. Το έργο το ξανάδαμε με όλους τους προηγούμενους, δεν θα αποτελούσαν εξαίρεση οι Συριζαίοι.
Τώρα βγήκαν στον αέρα οι ηχογραφήσεις της ΕΥΠ για τον Καμμένο, του Μιωνή με τον Παππά, το «παραμάγαζο» Παπαγγελόπουλου, η «Παπαδημούπολη» του Παπαδημούλη και έπεται συνέχεια. Από κάθε ντουλάπα που θα ανοίγει από δω και πέρα ο κ. Τσίπρας, ένας «σκελετός» θα πέφτει στα πόδια του. Ενας «σκελετός» που μπορεί να έχει τη μορφή κάποιου στελέχους που «αμάρτησε», μιας υπόσχεσης που δεν τηρήθηκε, ενός διχαστικού δημοψηφίσματος, ενός αχρείαστου μνημονίου, μιας σκευωρίας που εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ, όπως αυτό της Novartis.

Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν από το 3% και ανέβαινε για να φτάσει στην κυβέρνηση το 2015, τα πράγματα ήταν εύκολα. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ βοήθησαν με τα λάθη τους να βρει «πελατεία».
Νέα και άφθαρτα στελέχη υπήρχαν, κρέμασαν και τις ταμπέλες «πρώτη φορά Αριστερά» και «το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», είδε νέο «μαγαζί» η κοινωνία και μπήκε. Μαζί με τον λαό όμως μπήκαν και τα συμφέροντα και τα λεφτά («είναι πολλά τα λεφτά»), ο ίλιγγος της εξουσίας («οι αρμοί»), το βρώμικο κυνήγι των αντιπάλων (φέρε μας τον Σαμαρά, τη Μαρέβα, τον Αδωνι κ.λπ.). Δίπλα στο κεντρικό «μαγαζί» άρχισαν να ανοίγουν τα παραμάγαζα του ενός και του άλλου και οι δουλειές να δίνονται outsourcing από την κυβέρνηση και τα στελέχη της.

Είχα προβλέψει από την αρχή ότι η επιστροφή στην εξουσία που ονειρεύεται ο κ. Τσίπρας θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Οχι γιατί αργά ή γρήγορα δεν θα φθαρεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά επειδή ο κόσμος δεν πρόκειται να ξαναμπεί σε ένα «μαγαζί» που δεν άλλαξε. Το «αφεντικό» παραμένει το ίδιο, τα στελέχη επίσης, οι ιδέες, η νοοτροπία στην άσκηση της εξουσίας. Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ένα κόμμα, το οποίο ηττήθηκε καθαρά στις εκλογές, αρνείται να κάνει την αυτοκριτική του, να αλλάξει πρόσωπα και ιδέες, να ανανεωθεί, ακόμη και να αποκηρύξει το κακό παρελθόν του. Αν εξαιρέσουμε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1993 (άλλες εποχές και ειδικές συνθήκες), κανένας άλλος πολιτικός αρχηγός δεν ξανακέρδισε τις εκλογές αφότου έχασε την εξουσία. Σίγουρα δεν είναι ανόητοι όλοι αυτοί που άφησαν τα κομματικά κλειδιά στους επόμενους. Με αυτό τον τρόπο έγινε δυνατή η ανανέωση, το «μαγαζί» έγινε ξανά ελκυστικό και μάζεψε πίσω την πελατεία του.

Τα δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του τώρα ξεκίνησαν. Η διαδρομή μπροστά του είναι μακρά και δύσκολη. Οσο κι αν το θέλει δεν μπορεί να «κρύψει» ούτε τον Παππά, ούτε τον Παπαγγελόπουλο, ούτε τον Πολάκη, ούτε τον Παπαδημούλη, ούτε καν τον Καμμένο. Αυτοί τέλειωσαν, το «μαγαζί» χρειάζεται γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή για να είναι χρήσιμο για τους πολίτες που το πιστεύουν και για τον τόπο συνολικά. Δεν ξέρω όμως ποιος μπορεί να το συμμαζέψει.