Η «ατομική» ευθύνη του Μητσοτάκη και του Τσίπρα

Το βιώνουμε κι εμείς στην Ελλάδα με την έξαρση των κρουσμάτων και την κατακόρυφη αύξηση των θανάτων προτού καλά-καλά έρθει το φθινόπωρο. Η αντιμετώπιση της κατάστασης είναι πάρα πολύ δύσκολη και, αποδεδειγμένα, οι μάσκες, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και η βελτίωση του συστήματος υγείας δεν φτάνουν.

Σε αυτή την πρωτοφανή υγειονομική κρίση ο καθένας μας είναι ένας κρίκος προστασίας όλων των υπολοίπων και το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι «ψεκασμένους» αρνητές της μάσκας, θιασώτες της κοινωνικής αποσύνθεσης και πολιτικές ακρότητες που εκφράζονται ως αντίδραση στα δύσκολα, αλλά αναγκαία μέτρα. Κατανοούμε το άγχος, κυρίως, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά είναι αναγκαίο να επιδείξει σοβαρότητα και να στηρίξει την κοινή -ή απλώς την αυτονόητη- προσπάθεια περιορισμού της διάδοσης του κορωνοϊού.

Επίσης, να συνδράμει στην προστασία της κοινής γνώμης από τα fake news, από τις θεωρίες συνωμοσίας, από τους κάθε είδους κήρυκες της κορωνο-ανοησίας, τους καταληψίες των σχολείων. Η αύξηση των κρουσμάτων και η διάχυτη ανησυχία για τη σφοδρότητα του δεύτερου κύματος της πανδημίας δεν αποτελούν ευκαιρία για σπέκουλα, για εύκολη αντιπολίτευση, για απόσπαση της προσοχής από την εσωτερική αναταραχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλές φορές αποδείξει ότι δεν ανήκει στους πολιτικούς που θα δίσταζαν να καλλιεργήσουν έναν ακραία διχαστικό λόγο, σε μια προσπάθεια προσεταιρισμού κάθε λογής «αγανακτισμένων». Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η διαφορά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνεται στην περιοχή του 20%. Μια ενδεχόμενη ερμηνεία γι’ αυτή τη διαφορά είναι ότι οι Ελληνες προτιμούν μια κυβέρνηση που κάνει λάθη παρά μια λάθος κυβέρνηση. Και ως τέτοια φαντάζει σήμερα αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την αλλαγή φρουράς στο Μαξίμου.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι έχει εντοπίσει την αχίλλειο πτέρνα της κυβερνητικής πολιτικής, καταφεύγει στον κοινωνικό αναβρασμό του 2014, με προφανή στόχο την επάνοδό του στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αλληλέγγυος στην τάση των σχολικών καταλήψεων - και τι άλλο θα μπορούσε να είναι βάσει της κινηματικής του παράδοσης; Παρόλο που τα αιτήματα των καταληψιών είναι συγκεχυμένα (από τις μάσκες έως τα μαχητικά αεροσκάφη Rafale), η συμπαράσταση σε ομολογουμένως παρωχημένες και πρακτικά αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις θεωρεί ότι τον εξυπηρετούν. Υπενθυμίζει το «αγωνιστικό» του βιογραφικό, σε μια περίοδο κατά την οποία πασχίζει να επιβάλει την απόλυτη κυριαρχία του εντός ΣΥΡΙΖΑ. Για να πατάξει ηχηρές εσωκομματικές διαφοροποιήσεις διαπρεπών στελεχών, ο Αλέξης καλεί ενισχύσεις, ακόμη και από τις οικογενειακές... εφεδρείες, όπως η αδελφή του, Ζανέτ. Κάποιος όπως ο κ. Τσίπρας, ο οποίος συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο και τους οπαδούς του, θεωρεί ότι η κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση θα τον τοποθετήσει υπερβολικά κοντά σε ρεύματα όπως οι αρνητές της μάσκας, όσους εξακολουθούν να αμφισβητούν την ύπαρξη του κορωνοϊού, τους σταυροφόρους κατά του δικτύου 5G κ.λπ. Κάνει λάθος γιατί οι λεγόμενοι «ψεκασμένοι», σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την παθιασμένη υποστήριξη της εκάστοτε δοξασίας. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς της «επαναστατικής γυμναστικής», αυτούς που προτιμούν τα λογύδρια υπέρ των καταλήψεων παρά οποιαδήποτε συγκροτημένη και εποικοδομητική άσκηση κριτικής.

Τα σφάλματα της κυβέρνησης ως προς τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης είναι συγκεκριμένα: το πανηγυρικό άνοιγμα του τουρισμού τον Ιούνιο ήταν το σωστό μήνυμα για το εξωτερικό και το λάθος για το εσωτερικό. Η χαλάρωση -ή μάλλον η εγκατάλειψη- των μέτρων πρόληψης και προστασίας ήταν ολέθρια και άνοιξε τον δρόμο για την αναζωπύρωση της επιδημίας, ενώ η ολιγωρία στη λήψη μέτρων για την αποφυγή συνωστισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ά. σκίασαν τη συνολική προσπάθεια.

Σε μια κρίσιμη καμπή όσο αυτή που διανύουμε, με μια απειλή τόσο άμεση και τόσο επικίνδυνη όσο η πανδημία του COVID-19, κάθε απόπειρα επαναφοράς των εμμονικών στη λογική είναι μάταιη. Οι «ψεκασμένοι», οι Covidiots, όπως και οι αντιπολιτευόμενοι που ασπάζονται το «όχι σε όλα», ασχέτως εάν διαφωνούν ακόμη και με τον εαυτό τους, ενθαρρύνονται από την ολιγωρία των κυβερνώντων. Και εξουδετερώνονται από την αποφασιστικότητα. Είναι ανάγκη η κυβέρνηση να πείσει, εμπράκτως, ότι διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης, ότι κάνει το μέγιστο δυνατό για την προστασία της υγείας και της ζωής των πολιτών. Η τελική ευθύνη βαρύνει την κυβέρνηση. Είναι η «ατομική» της ευθύνη.