Ο «χρυσαυγιτισμός» είναι και εγκληματική νοοτροπία

Η καταδικαστική ετυμηγορία και η επικείμενη ανακοίνωση των ποινών είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, δεν αρκούν όμως για να ξεριζώσουν εντελώς το γενικότερο φαινόμενο του «χρυσαυγιτισμού». Γι’ αυτούς που διέπραξαν, ως φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί, εγκλήματα όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η ναζιστική ιδεολογία συνυπήρχε, ενώ σε άλλους που εξακολουθούν να κινούνται γύρω μας, όχι. Είναι η φριχτή «κληρονομιά» που αφήνουν πίσω τους, καθ’ οδόν προς τη φυλακή και είναι πιο επικίνδυνη από τους ίδιους.

Η μισαλλοδοξία, η καταφυγή στη βία, η περιφρόνηση της δημοκρατίας, η τρομοκράτηση των πολιτών και η καλλιέργεια ενός ακραία διχαστικού πνεύματος είναι τα επιμέρους στοιχεία της ίδιας επικίνδυνης νοοτροπίας.
Οι συνθήκες οι οποίες επέτρεψαν στη Χρυσή Αυγή να αποκτήσει ερείσματα μεταξύ των Ελλήνων, βρίσκονται σε ύφεση. Είναι όμως το δικαστικό κλείσιμο της υπόθεσης αυτό που μας υπενθύμισε πόσο εύκολα ξεχνάμε. Η ασθενής συλλογική μας μνήμη ευθύνεται για το ότι σήμερα φαίνεται πολύ μακρινός ο Ιανουάριος του 2015, όταν 17 χρυσαυγίτες εισήλθαν σαν ομάδα μπράβων στη Βουλή. Τότε η Χρυσή Αυγή ήταν η τρίτη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη. Με την ψήφο συμπολιτών μας, η «εγκληματική συμμορία» απέκτησε το δικαίωμα να διαδραματίζει ρόλο ρυθμιστικού παράγοντα στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας.

Η αδύναμη συλλογική μνήμη, μαζί με τον εφιάλτη της Χρυσής Αυγής, επηρεάζει πολλές άλλες πτυχές της κοινωνικής ζωής και του πολιτικού βίου. Μία από αυτές είναι ότι τείνουμε να ξεχνάμε πως ήταν ο Αντώνης Σαμαράς αυτός που χάραξε τη στρατηγική της παραπομπής εν συνόλω των χρυσαυγιτών στη Δικαιοσύνη και όχι μόνο για συγκεκριμένες εγκληματικές ενέργειες. Ενας πρωθυπουργός καταλοιδορούμενος για «ακροδεξιές» τάσεις υπήρξε ο ιθύνων νους και η βασική κινητήρια δύναμη πίσω από τις νομικές διαδικασίες, οι οποίες εντέλει εξάρθρωσαν τη Χρυσή Αυγή και ουσιαστικά την ενταφίασαν ως πολιτική οντότητα.

Κάτι άλλο που ενδεχομένως να ξεχάσουμε σύντομα είναι ότι ο διαγραφείς, πλέον, «κομμουνιστής της ανανεωτικής Αριστεράς» Σταύρος Κοντονής ήταν υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2018 και συνεπώς έχει ιδιαίτερη σημασία η άποψή του. «Σταλινικούς συκοφάντες» αποκάλεσε ο κ. Κοντονής τους πρώην συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας στην κοινή γνώμη μια ευκαιρία να παρακολουθήσει τους ανελέητους εσωκομματικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα στελέχη-εξαπτέρυγα του Αλέξη Τσίπρα και σε όποιον τολμήσει να αρθρώσει λόγο διαφορετικό από εκείνον του αρχηγού. Η αναφορά του Σταύρου Κοντονή στις σταλινικές πρακτικές αποτελεί μια χρήσιμη επισήμανση για τις «διευκολύνσεις» και συνεργασίες που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή σε πολλές περιπτώσεις.

Με τη διαγραφή του από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Σταύρος Κοντονής μάς θύμισε πώς είναι να σε σπρώχνουν στην πολιτική εξόντωση, πώς είναι η πτώση στο κενό, όταν από (πρώην έστω) ισχυρός υπουργός χαρακτηρίζεσαι εύκολα και με συνοπτικές διαδικασίες «εχθρός του λαού και της επανάστασης». Βαριά κατηγορία για έναν πρώην σύντροφο που απλώς τόλμησε να πει τη γνώμη του και να αποκαλύψει κάτι από την αλήθεια των «ευπρόσδεκτων» σχέσεων.