Μπάμπης Κούτρας

Ηταν σχεδόν βέβαιο πώς όσο η ειρήνευση είναι αδύνατη, αφού δεν υπάρχει νικητής, θα πηγαίναμε σε κλιμάκωση και όποιος... αντέξει μέχρι το τέλος.

Η νέα φάση αποκτά πιο έντονα χαρακτηριστικά παγκοσμίου οικονομικού πολέμου, θα διαρκέσει πολύ χρόνο, γνωρίζουμε τον νικητή (Ηνωμένες Πολιτείες) αλλά δεν ξέρουμε αν ο μεγάλος χαμένος θα είναι η Ευρώπη ή η Ρωσία. Ο Πούτιν πιθανόν να κατάλαβε τα λάθη του και τις αδυναμίες του, δεν μπορεί να πετύχει τους στρατιωτικούς στόχους του, καταρρέει οικονομικά, αλλά δεν μπορεί ούτε πίσω να κάνει, ούτε να μείνει στάσιμος. Είναι φανερό ότι αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία του και κάθε τόσο ο ίδιος ή οι στενοί του συνεργάτες ανεβάζουν το θερμόμετρο της έντασης.

Απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων, προειδοποιήσεις για στρατιωτική απάντηση σε όποιον βοηθάει την Ουκρανία, επέκταση του πολέμου προς τη Μολδαβία, τελεσίγραφα προς Σουηδία - Φινλανδία, που βρίσκονται κάθε μέρα και ένα βήμα πιο κοντά στο ΝΑΤΟ, και κυρίως κλείσιμο της στρόφιγγας που διοχετεύει το φυσικό αέριο προς την Ευρώπη. Τι άλλο πέρα απ’ όλα αυτά θα ρισκάρει ο Ρώσος ηγέτης το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Ο,τι και να αποφασίσει, όμως, το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θα βρεθεί νικημένος. Στην Ουκρανία δεν διορίστηκε φιλορωσική κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ είναι πιο ενωμένο από ποτέ, τα ανατολικά σύνορα της συμμαχίας ενισχύονται και η δημιουργία «ζώνης προστασίας» στην αυλή της Ρωσίας δεν πρόκειται να υλοποιηθεί.

Την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ βγαίνουν μπροστά, χωρίς να κρύβονται, όπως στην αρχή του πολέμου. Η σύσκεψη των 40 υπουργών Αμυνας στην αμερικανική βάση του Ράμσταϊν με τη συμμετοχή και χωρών, πέραν των μελών του ΝΑΤΟ, όπως η Ιαπωνία και η Αυστραλία, μπορεί να υποεκτιμήθηκε στην Ελλάδα, αλλά έχει τεράστια σημασία. Το μήνυμα των Ηνωμένων Πολιτειών προς Μόσχα και συμμάχους ήταν ξεκάθαρο. Ο κλοιός σφίγγει για τον Πούτιν και δεν υπάρχει περίπτωση να του «χαρίσουν» μια νίκη στην Ουκρανία μόνο και μόνο για να του δώσουν ένα μονοπάτι διαφυγής.

Οι ίδιοι συνεχίζουν να τροφοδοτούν με πληροφορίες τον Ζελένσκι για τις κινήσεις των ρωσικών στρατευμάτων και ταυτόχρονα πιέζουν τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης για ισχυρή στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Πέραν των προθύμων Βρετανών και των Ανατολικοευρωπαίων που μισούν την Ρωσία, στο παιχνίδι μπήκε και η Γερμανία. Οχι μόνο ετοιμάζεται να παραδώσει άρματα μάχης και αντιαρματικά όπλα, αλλά στο έδαφός της θα εγκατασταθεί και το περίφημο κέντρο ελέγχου εξοπλισμού από το οποίο στην ουσία θα συντονίζεται ολόκληρη η στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Οι άριστες σχέσεις Βερολίνου - Μόσχας ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.

Το πρόβλημα της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης δεν είναι όμως η στρατιωτική βοήθεια. Το ζήτημα είναι οι ρώσικοι αγωγοί φυσικού αερίου και πετρελαίου. Η εμπειρία των 100 πρώτων ημερών της κρίσης απέδειξε πως αν ο Πούτιν κλείσει τις στρόφιγγες δεν υπάρχουν επαρκείς εφεδρείες. Το υγροποιημένο αέριο είναι ακριβό, η ζήτηση προφανώς μεγαλύτερη. Καράβια δεν υπάρχουν και οι σταθμοί αποθήκευσης στο ευρωπαϊκό έδαφος είναι περιορισμένοι.

Μέτρα σχεδιάζονται, αλλά, ας μην κρυβόμαστε, καμία λύση δεν είναι εύκολη. Το ζήτημα είναι αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις και ο πόλεμος παραταθεί επί μακρόν ποιος θα αντέξει περισσότερο. Ο Πούτιν τον πόλεμο ή η Ευρώπη την ενεργειακή και οικονομική ασφυξία;