Εναν χρόνο μετά, ποιος μιλάει για εξευτελισμό;

Το χρειαζόταν ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, αλλά και η χώρα συνολικά, προκειμένου να αποκατασταθεί η υγιής ισορροπία ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση που βελτιώνει την απόδοση του ενός και βάζει σε τροχιά εναλλακτικής λύσης τον άλλο.

Εναν χρόνο μετά, το παράθυρο που άνοιξε διάπλατα δεν έφερε φρέσκο αεράκι, αλλά κανονική μπόχα «σηπτικής δεξαμενής» που δεν αντέχουν ούτε οι χθεσινοί σύντροφοι, ούτε πολύ περισσότερο η κοινωνία που περίμενε με πολλές ελπίδες.

Τα έργα και οι ημέρες της τελευταίας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν σαν μια γελοιογραφική σύνοψη των χειρότερων στιγμών του πολιτικού συστήματος από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και εντεύθεν.

Δείχνει σαν μια γκροτέσκο παράσταση που ήρθε μέσα σε ένα έτος να «σχολιάσει» και να υπογραμμίσει διά της υπερβολής ό,τι πιο χονδροειδές, απαίσιο ή τρομακτικό συνέβη στην πολιτική μας ιστορία τα τελευταία χρόνια. Και βεβαίως απέχει πολύ από αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος, δηλαδή μια νέα πολιτική πρόταση που να συνάδει με τις ανάγκες της σημερινής εποχής και το κυριότερο να διέπεται από νέο ήθος και ύφος που παραμένει πάντα το μεγάλο ζητούμενο για τους πολίτες. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ... αναγνώρισε το βράδυ της Παρασκευής «εξευτελισμό» στο κόμμα.

Η ιστορία με την πισίνα στις Σπέτσες τα λέει όλα από μόνη της. Σε μια προστατευόμενη, με νόμους και δικαστικές αποφάσεις, περιοχή απαγορεύεται η δημιουργία πισίνας. Ο αρχηγός ενός κόμματος, ο οποίος φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα, αποφασίζει να αγνοήσει τον νόμο και αυθαιρέτως να προχωρήσει στην κατασκευή της. Οταν αποκαλύπτεται, δικαιολογείται επικαλούμενος το βάθος της και ότι για το ίδιο σημείο υπήρχε από το 1978 άδεια για σηπτική δεξαμενή. Προσπαθεί ο μέσος πολίτης να χωρέσει το «σκηνικό» στη φαντασία του: ο αρχηγός καλεί τους συνεργάτες του και τους μηχανικούς και τους ζητά την κατασκευή πισίνας και εκείνοι του απαντούν «θα βγάλουμε άδεια για το βάψιμο, αλλά για την πισίνα στις Σπέτσες δεν χρειάζεται γιατί υπήρχε μια άδεια του 1978 για βόθρο».

Και ο... εν αναμονή πρωθυπουργός τούς επιτρέπει να προχωρήσουν τα έργα θεωρώντας πως δεν υπάρχει ούτε παρανομία, ούτε αυθαιρεσία, ούτε πολιτικό ζήτημα για έναν νέο που θέλει να γίνει ηγέτης και διά του παραδείγματος οφείλει να δείχνει τον δρόμο στους πολίτες. Πολλές φορές στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, η σχέση των πολιτικών με τα... σπίτια έχει εξελιχθεί κατά μοιραίο τρόπο. Εκατοντάδες τα παραδείγματα, αλλά είναι προφανές ότι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα μάθησης που σε συνδυασμό με το θράσος μπορεί να οδηγήσει στην αυτογελοιοποίηση.

Φυσικά, η πισίνα στις Σπέτσες δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα της αβάσταχτης ελαφρότητας ενός πολιτικού που γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή, τα προσόντα και ο χαρακτήρας του τον πάνε. Κάθε μέρα προστίθεται κι ένα νέο κεφάλαιο, πιο σπαρταριστό από κάθε προηγούμενο και απ’ ό,τι φαίνεται αυτή την εβδομάδα θα ζήσουμε μια νέα κορύφωση αμετροέπειας, ξιπασιάς και γέλιου.

Είναι φανερό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην εύλογη προσπάθειά του να ξαναμπεί στο παιχνίδι της εξουσίας, διολίσθησε άκομψα σε κρίση πολιτικής ταυτότητας. Ο νέος αρχηγός, αντί να βοηθήσει στην προσπάθεια ανασύνταξης, την έκανε πολύ χειρότερη υιοθετώντας ακρότητες και ενθαρρύνοντας τον εμφύλιο... σπαραγμό. Αυτό αποδεικνύεται από τις συνεχείς διασπάσεις, τη δημιουργία νέων κομμάτων, την αποξένωση ικανών στελεχών και την ατέλειωτη εσωκομματική αμφισβήτηση που κορυφώθηκε αυτή την εβδομάδα με τον... διαγραμμένο Πολάκη να απειλεί και από την άλλη τους «87» του Τσίπρα να βρίσκονται στην έξοδο.

Δεν χρειάζεται καμία σοφία για να καταλάβει κάποιος ότι είναι άλλο πράγμα το επικοινωνιακό ταλέντο με όρους social media και άλλο η διοίκηση ενός πολιτικού κόμματος και η διεκδίκηση της ψήφου. Είναι εύκολο να διαλύεις, αλλά πολύ δύσκολο να συνθέτεις και να δημιουργείς. Η γενναιόδωρη κάλυψη στις ακρότητες τύπου Παππά κόντρα σε μια πολυπληθή ομάδα εργαζομένων, η εγκατάλειψη στον δρόμο των εργαζομένων της «Αυγής» και η αναμενόμενη σύγκρουση για την αναπλήρωση του Οθωνα Ηλιόπουλου στη Βουλή δείχνουν το εύρος και το βάθος των συνεπειών μιας λανθασμένης επιλογής που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς πριν από έναν χρόνο.

Ακόμη και αυτή η υποχθονίως «απειλητική» αρθρογραφία για τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ρίχνει βαριά τη σκιά της στην Κουμουνδούρου. Οταν σημειώνονται αυτές οι συμπεριφορές απέναντι στον «ευεργέτη», μπορούμε να συμπεράνουμε πώς αντιμετωπίζονται σήμερα τα κομματικά στελέχη και αύριο οι πολίτες. Συμβαίνει συχνά στη ζωή, συμβαίνει και στην πολιτική. Ανοίγεις ένα παράθυρο και, αντί να μπει φρέσκο, δροσερό αεράκι, σου έρχεται η μπόχα του βόθρου.