Με σχέδιο από το 2007 ο Γιώργος

Όταν  ο Κώστας Σημίτης αποφάσισε να αποχωρήσει κάλεσε στο σπίτι του τον Γιώργο Παπανδρέου και του παρέδωσε το δακτυλίδι της διαδοχής. Ήταν υπόθεση μερικών λεπτών. Όταν ο Κώστας Καραμανλής έχασε τις εκλογές δεν έβλεπε την ώρα να εγκαταλείψει τρέχοντας την αρχηγία της ΝΔ και πίεζε να ολοκληρωθούν άμεσα οι εσωκομματικές διαδικασίες Οι δυο πρώην πρωθυπουργοί ήταν αποφασισμένοι να φύγουν το έκαναν γρήγορα και αποτελεσματικά χωρίς καν να ενδιαφέρονται για την διαδικασία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν βρίσκεται σ΄ αυτή την φάση. Αναγκάσθηκε να παραδώσει την πρωθυπουργία γιατί κατέρρευσε , προσπάθησε να τοποθετήσει ανθρώπους της απόλυτης επιρροής του, ακίνδυνους πολιτικά (Έλσα, Πετσάλνικος), στη θέση του και είναι φανερό πως τώρα δεν έχει καμία διάθεση να αποχωρήσει από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Απορώ πώς στελέχη με τεράστια πολιτική εμπειρία στην κυβερνητική παράταξη εξακολουθούν  να πιστεύουν πώς ο Γιώργος θα δρομολογήσει με δική του βούληση διαδικασία διαδοχής.

Αν  κρίνουμε από τους μέχρι τώρα χειρισμούς και τις επίσημες τοποθετήσεις ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί απλώς να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Υπολογίζει πώς σ΄αυτό το διάστημα θα επουλώσει τις πληγές του, θα αποκαταστήσει την σχέση του με την κοινωνία και οι υποψήφιοι διάδοχοι του θα αλληλοεξουδετερωθούν. Για αυτό  δεν ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του, προωθεί το σενάριο της διαρχίας, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να κατέβει ο ίδιος στις εκλογές και δηλώνει πώς δεν θα γίνει «εξιλαστήριο θύμα».

Ο κ. Παπανδρέου ελέγχει τις διαδικασίες και τα κομματικά όργανα και εφαρμόζει μια εξαντλητική, για τους «δελφίνους», τακτική επιδιώκοντας την φθορά τους. Μπορεί να απέτυχε τραγικά ως πρωθυπουργός βυθίζοντας τους πολίτες και την χώρα συνολικά στην κοινωνική και πολιτική κρίση, αλλά γνωρίζει άριστα το εσωκομματικό παιχνίδι. Σε αυτό το πολιτικό πεδίο ο κ. Παπανδρέου μοιάζει με έμπειρο καθηγητή πολιτικών ελιγμών και εκείνοι που επιθυμούν να τον διαδεχθούν με άπειρα μαθητούδια.

Μετά την εκλογική ήττα του 2007 ήταν σχεδόν ξεγραμμένος με τις δημοσκοπήσεις δραματικά σε βάρος του. Με τις κατάλληλες συμμαχίες κέρδισε κρίσιμο πολιτικό χρόνο και κατάφερε μέσα σε δυο μήνες όχι απλώς να ισορροπήσει την κατάσταση, αλλά να επανεκλεγεί και μάλιστα πανηγυρικά αφήνοντας δεύτερο και  «τραυματισμένο» το φαβορί της αναμέτρησης Ευάγγελο Βενιζέλο. Είναι γνωστό πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Μπορεί το 2007 να είναι διαφορετικό από το 2011, αλλά το σχέδιο μοιάζει ίδιο, βγαλμένο σχεδόν από καρμπόν. Μπορούμε να πούμε μάλιστα πώς αναλογικά με το 2007 ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται τώρα σε καλύτερο σημείο εκκίνησης και άρα έχει περισσότερες πιθανότητες «επιτυχίας».

Ορισμένα έγκυρα ΜΜΕ στην Ευρώπη  και τις ΗΠΑ (που ειδικεύονται  σε ψυχολόγο-πολιτικό –προσωπικές  αναλύσεις) υποστήριζαν πρόσφατα πώς με τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την κρίση ο Γιώργος ήταν «σαν να σκότωνε όσα δημιούργησε στην Ελλάδα ο πατέρας του». Φοβάμαι πώς αν ο κ. Παπανδρέου επιμείνει να κρατά αγκαλιά την καρέκλα του στο κόμμα, εφευρίσκοντας απίθανα πολιτικά κόλπα, οι αναλύσεις τους θα επιβεβαιωθούν με ένα άλλο δημιούργημα του Ανδρέα. Την διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

Αποκλείεται κατά την γνώμη μου τα αξιόλογα στελέχη που διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να δεχθούν μια τόσο ταπεινωτική ήττα για δεύτερη φορά και μάλιστα χωρίς να δώσουν καν τη μάχη. Κι αν πάει μόνος του ο Γιώργος στις εκλογές πιθανότατα θα δώσει στην Αριστερά την χαρά να πάρει την εκδίκηση της για την «λεηλασία» που υπέστη από το 1974.