Σαν να µην τρέχει τίποτα

Βρισκόµαστε ακόµη στην αρχή της προεκλογικής περιόδου, αλλά υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι τα πολιτικά κόµµατα κινούνται µακριά από την οικονοµική και κοινωνική πραγµατικότητα. Οι δηµόσιες οµιλίες και οι δηλώσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου, του Αντώνη Σαµαρά, αλλά και των άλλων πολιτικών αρχηγών κινούνται στα παλιά γνωστά κλισέ που απευθύνονται κυρίως στο συναίσθηµα του ψηφοφόρου-οπαδού και όχι στη λογική του πολίτη που δοκιµάζεται από την κρίση. Καλούν σε συστράτευση και πανστρατιά, θέλουν να «ξαναβρούµε την ψυχή µας» (λες και είµαστε εµείς που τη χάσαµε), µιλούν γενικά και αόριστα για το «επαχθές χρέος που πρέπει να διαγραφεί» (λες και είναι στο χέρι µας) και συνεχίζουν αυτή την παρωδία των µεταγραφών που οδηγεί στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήµατος. 

Η τριγωνική σύγκρουση Παπαδήµου - Βενιζέλου - Σαµαρά που οδήγησε στο φιάσκο της τοποθέτησης Σαχινίδη στη θέση του υπουργού Οικονοµικών, ενός πολιτικού ελαφρών βαρών που φέρει βαριές ευθύνες για τη σηµερινή κατάντια της χώρας, δείχνει πως πρέπει να διαγράψουµε το επόµενο δίµηνο, στη διάρκεια του οποίου τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει. Αντίθετα µπορούµε να προβλέψουµε ότι θα καλλιεργηθεί ο εφησυχασµός και µια ψευδαίσθηση µελλοντικής ανάκαµψης εν όψει εκλογών. Παρά τις προσπάθειες του πρωθυπουργού, τα περισσότερα µέλη του Υπουργικού Συµβουλίου κινούνται σε ρυθµούς κάλπης και βλέπουν µόνο ψηφοφόρους, µια κατάσταση που αναµένεται να επιδεινωθεί τις επόµενες εβδοµάδες, καθώς ο κρατικός µηχανισµός θα κατεβάσει τα µολύβια, όπως συµβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. 

Και µετά τις εκλογές, αν και εφόσον µπορέσει να σχηµατιστεί σοβαρή και αξιόπιστη κυβέρνηση, θα διαπιστώσουµε ξαφνικά ότι βρισκόµαστε στο χάος και ότι χρειάζεται ένας ακόµη γύρος σκληρών µέτρων για να «µη χρεοκοπήσουµε» καθώς τα  ταµεία θα είναι άδεια. Μέσα σε µια νύχτα οι προεκλογικές υποσχέσεις θα ξεχαστούν, οι µισθοί θα µειωθούν ξανά, όπως και οι συντάξεις, ενώ θα έρθουν, νέοι φόροι, ανεργία και πιθανόν έξοδος από το ευρώ, όπως περιγράφει ξεκάθαρα στην τελευταία του έκθεση το ΔΝΤ. 

Είναι ευθύνη ηµών των πολιτών να απαιτήσουµε αυτή τη φορά από τα κόµµατα συγκεκριµένες δεσµευτικές απαντήσεις σε συγκεκριµένα  ερωτήµατα. Πού θα βρουν τα χρήµατα για το εφάπαξ, τι θα γίνει µε τις συντάξεις καθώς  εξαντλούνται ήδη οι επιδοτήσεις του Προϋπολογισµού προς τα ασφαλιστικά ταµεία, τι θα γίνει µε τον 13ο και τον 14ο µισθό στον ιδιωτικό τοµέα, πώς θα διαµορφωθεί το νέο φορολογικό σύστηµα; Χρειαζόµαστε από τα πολιτικά κόµµατα -και εκείνα που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν και εκείνα που απλώς επιθυµούν να αντιπολιτεύονται- καθαρές προτάσεις. Ας µην τρέφουµε αυταπάτες. Από τον Ιούνιο µας περιµένει νέα κόλαση και δεν πρέπει να επιτρέψουµε στους πολιτικούς για µια ακόµη φορά να µας κοροϊδέψουν.