Ανάμεσα στον Σόιμπλε και τον Διαμαντόπουλο

Αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα στρατηγικής σημασίας: ποιους θα αφήσει και με ποιους θα πορευθεί στην τελική ευθεία προς την κατάκτηση της εξουσίας; Η εκτόξευση από το 4% της Αριστεράς της Οικολογίας και των Κινημάτων κοντά στο 30% του αντιμνημονιακού μετώπου και του ευρύτερου κεντροαριστερού ακροατηρίου (πρώην ΠΑΣΟΚ) είναι μια εντυπωσιακή επιτυχία, αλλά όχι ικανή να τον οδηγήσει μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου.
 
Είναι προφανές ότι το επιτελείο της Κουμουνδούρου αντιλήφθηκε εγκαίρως πως ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σημερινή του μορφή και τις πολιτικές επιλογές, έπιασε οροφή και κινδυνεύει να πέσει σε φάση επικίνδυνης στασιμότητας. Αλλωστε η τελευταία δημοσκόπηση, που δείχνει να χάνει την πρωτιά από τη Νέα Δημοκρατία, για πρώτη φορά μετά τις εκλογές του Ιουνίου, μοιάζει με προειδοποιητικό καμπανάκι. Και δεν ήταν μόνο το άστοχο -πολιτικά και επικοινωνιακά- ταξίδι στην Λατινική Αμερική του Αλέξη, με ολόκληρη την κουστωδία, που λειτούργησε αρνητικά για τους ψηφοφόρους. Είναι και το γεγονός ότι από το όριο του 30% και πάνω η δημοσκοπική και συνακόλουθα η εκλογική άνοδος απαιτεί ιδιαίτερα επιδέξιους και δύσκολους πολιτικούς χειρισμούς, ειδικά όταν βρισκόμαστε στο μέσον της χειρότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ακόμη χειρότερα όταν ενσωματώνεις 12 Συνιστώσες, εκ των οποίων οι περισσότερες κινούνται στα όρια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Ο Τσίπρας, με τις δηλώσεις του για τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης, τη στάση του «αναρχικού» βουλευτή Βαγγέλη Διαμαντόπουλου και τις επιθέσεις στα σπίτια των πέντε δημοσιογράφων, δείχνει ότι περνάει ταχύτατα από την αριστερή-πολιτική εφηβεία στην κυβερνητική ωριμότητα. Δείχνει ξεκάθαρα ποιους σκοπεύει να αφήσει πίσω του (αν χρειαστεί) και με ποιους θα προχωρήσει. Και για όσους δεν το κατάλαβαν, τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα εγκρατής στις υποσχέσεις του για την έξοδο από την κρίση.

Το αίτημα για συνάντηση με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών και βασικό εκφραστή της τρόικας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν ήθελε ούτε να τον ακούσει, επιβεβαιώνει τη στροφή του νεαρού ηγέτη προς τον ρεαλισμό. Ο Τσάβες, το νεανικό είδωλο του Αλέξη, σβήνει στην Κούβα. Αντιθέτως, ο Σόιμπλε ίσως αποδειχτεί ένα ιστορικό ραντεβού που μπορεί να τον οδηγήσει στην εξουσία. Και τις επόμενες ημέρες ακολουθεί το ταξίδι στις ΗΠΑ, με όλο τον συμβολισμό που προσλαμβάνει αυτή η επίσκεψη στην πατρίδα του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Τσίπρας και το επιτελείο του δείχνουν σπουδαία πολιτική οξυδέρκεια. Βλέπουν το πρόβλημα και αντιλαμβάνονται ποια μπορεί να είναι η λύση. Ωστόσο πρόκειται για μια πολιτική στροφή υψηλού πολιτικού ρίσκου. Μπορεί να τους «βγει» και να κερδίσουν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, οι οποίοι θα τους οδηγήσουν στην εξουσία. Μπορεί, όμως, και να μην τους «βγει», και να μην κερδίσουν ούτε καν αυτούς, αλλά να χάσουν και τους ακτιβιστές της Αριστεράς από πάνω, οι οποίοι μάλιστα δεν βλέπουν με καλό μάτι τα ραντεβού με τον Σόιμπλε. Ο χρόνος θα δείξει.