«Alexis, do you know synora?»

Υπάρχει μια, αν μη τι άλλο, προβληματική σχέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τα σύνορα. Πριν από μερικά χρόνια μιλώντας για το Αιγαίο και την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών αναρωτιόταν «έχει σύνορα η θάλασσα;», θέτοντας μάλιστα το σχετικό ερώτημα με την -δήθεν- ιερά οργή η οποία τον διακατέχει συνήθως όταν μιλάει για πράγματα που δεν ξέρει.

Ολως αιφνιδίως αυτές τις ημέρες η αμφισβήτηση των συνόρων από το στόμα του Ελληνα πρωθυπουργού πέρασε από την ανατολική στη δυτική μεριά της χώρας μας. Λίγο αφότου ο… μυστήριος Αυστριακός επίτροπος Γιοχάνες Χαν ανακοίνωνε ότι υπάρχει ζήτημα συνοριακών διευθετήσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία, ο κ. Τσίπρας επαναλάμβανε τον ίδιο ισχυρισμό αφήνοντάς μας όλους άναυδους και προβληματισμένους για τα όσα τεκταίνονται στο διπλωματικό παρασκήνιο και αφορούν τα εθνικά μας θέματα.

Δεκτές οι εκ των υστέρων διευκρινίσεις ότι οι πρωθυπουργικές αναφορές δεν αφορούσαν τα χερσαία σύνορα, αλλά ποιος νοήμων άνθρωπος μπορεί να πιστέψει ότι μετά τον σάλο που είχε προηγηθεί εξαιτίας των όσων είπε ο Αυστριακός επίτροπος και διορθώθηκαν από την Κομισιόν ο κ. Τσίπρας υπέπεσε σε γκάφα εξαιτίας ενός γλωσσικού ολισθήματος (lapsus linguae);

Πώς μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι σε «πονηρούς καιρούς», και ενώ ο Νίκος Κοτζιάς, ο επί των Εξωτερικών υπουργός του, με περισσή αμετροέπεια ανακοινώνει ότι -μετά το Μακεδονικό- θα λύσει (και) το Αλβανικό πριν πάει για διακοπές, ο πρωθυπουργός μπερδεύεται; Είναι δυνατόν να θέλει να μιλήσει για… «καθαρισμό των συνόρων από τα βάτα» και για αναστήλωση των πυραμίδων της συνοριακής γραμμής που έχει χαραχθεί πριν από 90 και πλέον χρόνια ως ζήτημα της προαναγγελθείσας συμφωνίας;

Το εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι ότι το υποτιθέμενο αυτό γλωσσικό ολίσθημα του κ. Τσίπρα έγινε την ώρα που μιλούσε στα ελληνικά, γλώσσα στην οποία ο ίδιος μας έχει συνηθίσει να εκφράζεται με άνεση και αρκετή ακρίβεια, ανεξαρτήτως της ουσίας εκείνων τα οποία ισχυρίζεται κάθε φορά.

Ανάλογα «ολισθήματα», όμως, είχαν προηγηθεί και με το Σκοπιανό. Και τότε απευθύνθηκε σε δημοσιογράφο από τα Σκόπια, για να της ευχηθεί (!) στην επόμενη συνάντηση να εκπροσωπεί μέσο ενημέρωσης από την «Γκόρνα Μασεντόνια», αποκαλύπτοντας δημοσίως τι ήταν έτοιμος να δεχτεί. Και ακολούθως όταν πήρε τηλέφωνο τους πολιτικούς αρχηγούς για να τους μεταφέρει ως επιτυχία την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ιλιντεν» που του πάσαρε ο Ζόραν Ζάεφ και εκείνος κατάπιε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δυστυχώς, το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν είναι... γλωσσικό. Αλλωστε όταν θέλει προετοιμάζει τα αγγλικά του, όπως εκείνο το «Zoran, do you know Prespes?» στο βίντεο του... θριάμβου που έδωσε στη δημοσιότητα το Μαξίμου για να αξιοποιήσει πολιτικά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μια συμφωνία που το 70% του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί και που δίνει όνομα, γλώσσα και «μακεδονική» ταυτότητα στα Σκόπια και την οποία, δυστυχώς, δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω.

Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται με την Αλβανία. Μπορεί να μην ανοίγει θέμα χερσαίων συνόρων, αλλά υπάρχει θέμα θαλάσσιων. Ο Ράμα, με τη στήριξη και την υπόδειξη Ερντογάν, πιέζει να δεχτούμε ότι τα Διαπόντια νησιά, βορειοδυτικά της Κέρκυρας, δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, ούτε πρέπει να ληφθούν υπόψη στη χάραξη της ΑΟΖ με την Αλβανία! Αν γίνει αυτό, δημιουργεί τετελεσμένο γεγονός που θα βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο, καθώς θα διευκολύνει τις τουρκικές επιδιώξεις για να μπουν «σφήνα» ανάμεσα στην ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου και να φτάσουν μέχρι την Αίγυπτο.

Είναι ώρα να καταλάβει ο κ. Τσίπρας ότι υπάρχουν σύνορα και ότι έχει όρια η εργαλειοποίηση των εθνικών θεμάτων την οποία επιχειρεί για να γίνει αρεστός στους νέους «φίλους» που ξαφνικά αγάπησε, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, προσδοκώντας αντίδωρα που θα του αποφέρουν εκλογικά οφέλη. Το δημοσκοπικό και πολιτικό κάζο το οποίο υπέστη από την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς δεν θα είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που τον περιμένει αν συμφωνήσει σε θαλάσσιες συνοριακές διευθετήσεις με την Αλβανία.