Από το ηθικό πλεονέκτημα στο «όλοι το ίδιο είμαστε»

Ο πανικός που προκάλεσε στην κυβέρνηση η βαριά διπλή ήττα στις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές-δημοτικές θολώνει το μυαλό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και τους οδηγεί από γκάφα σε γκάφα. Το φιάσκο με τους διορισμούς και τις μετατάξεις συζύγων, νυν και πρώην, παιδιών, συντρόφων (ερωτικών) και συνεργατών στη Βουλή δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Στο Μαξίμου πραγματικά αιφνιδιάστηκαν από το αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου, δεν προσποιούνται, κατάλαβαν ότι χάνουν την εξουσία και έτρεξαν να σώσουν ό,τι μπορούν. Κανονικό πλιάτσικο. Μόνο που στην ταραχή τους να σηκώσουν ό,τι μπορούν και να φύγουν πριν τους πιάσουν έκαναν πολλά λάθη. Πρώτο και βασικότερο, ομολόγησαν ότι έρχεται μια τρίτη και χειρότερη ήττα που οδηγεί στην απώλεια της εξουσίας. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω ένας Συριζαίος που να πιστεύει αυτή τη στιγμή την εκτίμηση του πρωθυπουργού «κι όμως, το αποτέλεσμα γυρίζει». Και αν υπήρχε, βλέποντας τους συντρόφους στην κυβέρνηση και στο κόμμα να διορίζουν και τους τελευταίους συνεργάτες τους και να τακτοποιούν τις εκκρεμότητες, είναι βέβαιο ότι άλλαξε γνώμη.

Η κυνική ομολογία της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, ότι αξιοποίησε τις γνωριμίες της για να πάει η κόρη της στη Βουλή με ρουσφέτι, η μισή συγγνώμη, η παραίτηση από τις υποψηφιότητες και το άδειασμα από τον πρωθυπουργό δείχνουν το μέγεθος του πολιτικού διασυρμού. Κι από κοντά, ο πρόεδρος της Βουλής, που αρέσκεται στις κορόνες περί Δημοκρατίας και Αριστεράς, με τη μετάταξη της πρώην συζύγου (από το υπουργείο Παιδείας στη Βουλή!) εξελίχθηκε σε πολιτικό βαρίδι για την κυβέρνηση. Αλλά και ο εξάδελφος του πρωθυπουργού, που έκανε το παιδαριώδες λάθος να ρωτήσει «ποιον συγγενή διορίσαμε;», ο Χαρίτσης, ο Ζουράρις κ.λπ. Το σκηνικό θυμίζει καθαρά πλέον τις τελευταίες ημέρες ενός καθεστώτος που πέφτει, όπου καθένας κάνει ό,τι νομίζει και στο τέλος όλα αποδεικνύονται λάθη που επιβαρύνουν τη γενική εικόνα, παρά τη βελτιώνουν.

Φυσικά δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα να υπερασπιστείς αξιοπρεπώς την κατάσταση ή να εξευμενίσεις την αγανάκτηση εκείνων των πολιτών που δεν έχουν τη δυνατότητα να «αξιοποιήσουν κάποιες γνωριμίες», όπως η πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου, και να μετατάξουν την κόρη της σε μια θέση με υψηλότερες αποδοχές και καλύτερους εργασιακούς όρους. Το μόνο επιχείρημα που απομένει είναι: «Μα και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν, ο Τραγάκης κ.λπ.»!

Μάλιστα. Φτάσαμε λοιπόν εκεί όπου ξεκινήσαμε. Από την «πρώτη φορά Αριστερά», την «κάθε λέξη του Συντάγματος», το «ηθικό πλεονέκτημα» και το «κατοικούμε στα λόγια μας» καταλήξαμε στο «μα και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περίπου τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι, αλλά οι προηγούμενοι, πρώτον, κρίθηκαν και ξανακρίθηκαν και ξανα-ξανακρίθηκαν για τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους και, δεύτερον, δεν προσποιήθηκαν, δεν κουνούσαν το δάχτυλο και όταν τους έπιασαν με τη γίδα στην πλάτη, πήγαν ταπεινωμένοι σπίτι τους.

Με τη διακυβέρνηση Τσίπρα ολοκληρώνονται οι εναλλακτικές επιλογές που είχε στη διάθεσή του ο ελληνικός λαός για να τον κυβερνήσουν. Με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., και τους δύο μαζί σε διάφορες μορφές, και το 2015 την Αριστερά (λέμε τώρα) με τον ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήθηκε το πολιτικό φάσμα - και φυσικά δεν μπορούμε ούτε να συζητάμε για τα άκρα από τη μία και την άλλη πλευρά. Στις 7 Ιουλίου (αν δεν αλλάξει ξανά γνώμη αύριο ο Αλέξης) έχουμε εκλογές. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι όλοι το ίδιο είναι, παντού υπάρχουν Τασίες και Βούτσηδες, να εκφράσουμε τη διαφωνία μας. Οχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Να ξεχωρίσουμε αυτούς που διαφέρουν και να τους ψηφίσουμε. Να στείλουμε επιτέλους μήνυμα ότι θέλουμε τους καταλληλότερους που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.