Μπάμπης Κούτρας

Η αντίδραση που εισπράττει είναι υψωμένα χέρια με το σήμα της ειρήνης και κηρύγματα περί φιλίας και καλής γειτονίας, προσκλήσεις για διαπραγματεύσεις - ή, το πολύ, αοριστολογίες για διαιτησία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τα διαβήματα, μέσω των οποίων η Αθήνα κατέστησε σαφείς την ενόχληση και την ανησυχία της, θα ήταν πειστικά μόνο εάν συνοδεύονταν από μια αντεπίθεση - με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Το δικαίωμα της Ελλάδας να υπε­ρασπίζεται την εδαφική της ακεραιότητα, τα εθνικά της συμφέροντα είναι κατοχυρωμένο σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Είναι αυτονόητο και αναφαίρετο. Με πιο απλά λόγια, στις προκλήσεις της Τουρκίας, στις απειλές και την ολοένα πιο θρασεία επιθετικότητά της, η Ελλάδα πρέπει να απαντά στην ίδια γλώσσα. Τη μόνη που καταλαβαίνει ένας επίδοξος εισβολέας, κάποιος που δεν τον ενοχλεί να παρουσιάζεται σαν ετοιμοπόλεμος εχθρός, ούτε κρύβει την κατακτητική του λαιμαργία.

Η Τουρκία έχει καθιερώσει, ομο­λογουμένως με πολύ μεγάλη επιτυχία, ένα συγκεκριμένο modus operandi. Προκαλεί και προβαίνει σε επιθετικές πράξεις εις βάρος της Ελλάδας, παίζοντας με τα όρια του casus belli.

Προ ημερών απέστειλε οπλισμένα πολεμικά drones στα Κατεχόμενα της Κύπρου. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει η αντίπαλη πλευρά: Η Τουρκία διευρύνεται, επεκτείνεται - έστω και συμβολικά, έστω και μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων. Αντιθέτως, η Ελλάδα συρρικνώνεται. Υποχωρεί. Λουφάζει εξαιτίας ενός φοβικού συνδρόμου που προξενεί κρίση πανικού όποτε η Τουρκία κρούει τα τύμπανα του πολέμου. Ομως, ποια προοπτική δικαίωσης και επιτυχίας μπορεί να έχει μια τόσο φοβική στρατηγική; Καμία.

Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να ακουστεί παντού. Οποτε ο Ερντογάν ανακοινώνει ότι ετοιμάζονται να εμφανιστούν σκάφη -επίγονοι του «Πίρι Ρέις» και του «Σισμίκ»- σε ύδατα ελληνικών συμφερόντων, πρέπει να λέμε κατη­γορηματικά: Η Ελλάδα θα τα βυθίσει. Οχι επειδή επιδιώκουμε την πολεμική σύρραξη - σε καμία περί­πτωση. Το αντίθετο: Επειδή θέλουμε και επιζητούμε την ειρήνη και ο καλύτερος τρόπος να τη διατηρήσουμε είναι να δείξουμε ότι δεν φοβόμαστε τη σύγκρουση.

Το έκανε με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1987. Τότε που ο ελ­ληνικός λαός είδε, μαζί με σύσσωμη τη διεθνή κοινότητα, ότι η Τουρκία μπορεί να εξαναγκαστεί σε οπισθοχώρηση από τις αποφασισμένες και έτοιμες για όλα ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Τότε ήταν αρκετό να δείξουμε ότι μπορούμε να πληρώσουμε τις τουρκικές προκλήσεις με το ίδιο νόμισμα. Τώρα είναι ανάγκη να δείξουμε όση πυγμή και απο­φασιστικότητα βρίσκεται στο νοερό θησαυροφυλάκιο της εξωτερικής μας πολιτικής και της εθνικής μας άμυνας. Γιατί θέλουμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο.