Το μπρος-πίσω κοστίζει ακριβά

Η σημερινή κυβέρνηση πισωπατά τρομαγμένη μόλις εισπράξει τις συνέπειες κάποιων δυναμικών ενεργειών της, μόλις συνειδητοποιήσει τον αντιδημοφιλή αντίκτυπο που επιφέρουν ορισμένες από τις κατεπείγουσες και αναγκαίες πρωτοβουλίες της. Η προηγούμενη κυβέρνηση πορευόταν με πλήρη αδιαφορία για τις συνέπειες των μέτρων που εφάρμοζε, αφ’ εαυτής ή καθ’ υπαγόρευσιν, π.χ., των δανειστών για τις μνημονιακές υποχρεώσεις που ανέλαβε. Η μεταφυσική πίστη στο εξ ουρανού χορηγούμενο «αριστερό πλεονέκτημα» έφτανε και περίσσευε για να προστατεύει τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του από οποιαδήποτε αμφιβολία περί της ορθότητας της πολιτικής τους - ή και της απουσίας οποιασδήποτε πολιτικής. Εντέλει όμως το αποτέλεσμα φαίνεται το ίδιο: Η δημοκρατικά εκλεγμένη εκτελεστική εξουσία ασκεί ανεπαρκώς τα καθήκοντά της. Στην πράξη, το αν η έλλειψη πυγμής της Νέας Δημοκρατίας είναι ταυτόσημη ή διαφέρει δομικά από τη συστηματική επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ μόνο σαν αντικείμενο προβληματισμού σε φιλοσοφική βραδιά μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Είναι πρόσφατος ο βιντεοσκοπημένος απολογισμός του πρώτου 7μήνου διακυβέρνησης της χώρας, όπως τον παρουσίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός εστίαζε σε κάποιες ουσιώδεις και χρήσιμες μεταρρυθμίσεις: Η πρώτη δόση μείωσης του ΕΝΦΙΑ, το επίδομα γέννησης των 2.000 ευρώ για κάθε παιδί, ο αντικαπνιστικός νόμος, η εξυγίανση του κακώς εννοούμενου πανεπιστημιακού ασύλου, οι φορολογικές ελαφρύνσεις για ιδιώτες και επιχειρήσεις κ.ά. είναι μέτρα επ’ ουδενί αμελητέα.

Ωστόσο, υπό το φως τού «ένα βήμα μπρος, δύο πίσω» (που έλεγε και ο Λένιν) στο Προσφυγικό, η κυβέρνηση δεν κάνει καμία χάρη στον εαυτό της. Αντιθέτως, μένει εκτεθειμένη στη γνωστή ισοπεδωτική κριτική που απλώς εξισώνει συνθήματα. Τι «το είπαμε, το κάναμε», τι «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη» - οι βιαστικοί και επιφανειακοί επικριτές θα πιστέψουν ότι δικαιώνονται. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα ΜΑΤ εστάλησαν και αποσύρθηκαν από τη Χίο, αφήνοντας πίσω τους τα αποτυπώματα μιας οδυνηρής αποτυχίας. Αποτυχίας όχι μόνο για την επιβολή της τάξης, αλλά και αποτυχίας άσκησης της εξουσίας, της κρατικής βούλησης αν προτιμά κανείς. Αποδείχθηκε ότι η όλη επιχείρηση είχε ανεπαρκή σχεδιασμό, χωρίς μια εκ των προτέρων πρόβλεψη για τις ενδεχόμενες αντιδράσεις. Οι αρμόδιοι φαίνεται σαν να παρασύρθηκαν στην αφελή πεποίθηση ότι το «ματς» θα έληγε άμα τη εμφανίσει των ΜΑΤ. Στην πραγματικότητα όμως, όπως ισχύει σχεδόν πάντα, κάθε όξυνση, κάθε αντιπαράθεση στο κοινωνικό πεδίο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια παρτίδα σκάκι. Οποιος δεν βλέπει τουλάχιστον δύο-τρεις κινήσεις μπροστά, όποιος δεν είναι προετοιμασμένος για την κίνηση του «αντιπάλου», απλώς δεν ξέρει να παίζει. Και δεν έχει καμία τύχη.

Στο βάθος, όμως, πίσω από το ντου στους κοιμώμενους αστυνομικούς και τον ξυλοδαρμό τους από τους ντόπιους, πίσω από τους χουλιγκανισμούς και την ανταλλαγή γηπεδικών βωμολοχιών ανάμεσα σε ΜΑΤ και πολίτες, πλήττεται η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλό, ευρύτερα, για τον σεβασμό στους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ιδιαίτερα τώρα, με τις αποκαλύψεις γύρω από την ανήκουστη σκευωρία της Novartis, χάνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκατασταθεί αυτή η τρωθείσα εμπιστοσύνη του λαού προς τους πολιτικούς.

Παρά την πρόοδο που επιτυγχάνει η κυβέρνηση σε διάφορους τομείς, οι παλινωδίες στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και προηγουμένως στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο προκαλούν εύλογο προβληματισμό. Οπως και αναπόφευκτες συγκρίσεις με τη φοβική πορεία που ακολούθησαν προηγούμενες κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς. Συνεπώς, το στοίχημα όπως τίθεται για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με αφορμή τα επεισόδια στα νησιά, είναι να αποδείξει ότι παραμένει αποφασισμένος να εφαρμόσει λύσεις επωφελείς για το σύνολο του ελληνικού λαού. Περιθωριοποιώντας τον εκάστοτε... μουτζούρη του λαϊκισμού που δεν διστάζει να κάνει τη χυδαιότητα μπαϊράκι. Μην γίνουμε «η χλεύη των ηττημένων».