Θα μιλήσει -δεν θα μιλήσει ο Καραμανλής. Είχα μια φαγούρα!

Δυο χρόνια έπεσαν πάνω στο παιδί για να το κάνουν να μιλήσει. Ήρθαν γιατροί, ήρθαν ειδικοί, το μωρό δεν άνοιγε το στόμα του. Στη χώρα που ζούσε τα πράγματα ήταν άσχημα. Φτώχεια, άνεργοι, αυτοκτονίες, άστεγοι, πορείες και γεγονότα.  

Αλλά το παιδί μουγκό...

Και ως δια μαγείας, λίγο πριν τις εκλογές, το παιδί μίλησε. Και είπε τις πρώτες του κουβέντες: «Το κυρίαρχο ζητούμενο στις επικείμενες εκλογές είναι η πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα, μπλα μπλα μπλα.», δηλαδή «αν δεν ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία, την πατήσατε. »

Αναρωτιέμαι αν ο κ. Καραμανλής βρισκόταν σε αυτή τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια ή βρισκόταν σε ένα δικό του χωροχρόνο. Και επίσης αναρωτιέμαι γιατί ποτέ δεν παρενέβη σε κάτι, γιατί δεν μίλησε για κάτι…

Αυτό ίσως το γνωρίζουν οι πολιτικοί συντάκτες. Εγώ όμως σαν απλός πολίτης αυτής της χώρα δεν το καταλαβαίνω. Πώς γίνεται να μη μιλάς σε μια χώρα που καταστρέφεται-και που είσαι συνυπεύθυνος για αυτό; Πώς δεν βγαίνεις μια φορά να δώσεις –έστω και ψεύτικες-ελπίδες σε αυτόν το λαό που βυθίζεται στην καταστροφή και την κατάθλιψη; Πώς δεν αντιδράς σε κάτι; Πώς δεν παίρνεις κάποια ευθύνη;

Και ξαφνικά αγνοώντας όλα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα ο κ. Καραμανλής, φοβούμενος για την πτώση του κόμματός του-και μόνο-, αποφασίζει να μιλήσει.

Η αλήθεια είναι ότι η κίνηση αυτή του Καραμανλή μοιάζει πολύ με τις κινήσεις του Βενιζέλου, ο οποίος προσπαθεί σιγά-σιγά να αποστασιοποιηθεί-ολίγον τι- από τα Μνημόνια.

Και τα δυο μόνο γέλια μας φέρνουν. Γιατί είναι τόσο ψεύτικα…