Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα

Μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος από τα πρόσφατα γεγονότα των επιθέσεων της Χρυσής Αυγής σε λαθρομετανάστες καλό θα ήταν να σκεφτούμε τα πράγματα λίγο καλύτερα. Γιατί καλές οι ανακοινώσεις όλων των κομμάτων που καταδικάζουν τις πράξεις αυτές, καλές και οι απειλές πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να αντιδράσουμε πολύ δυναμικά, καλές και οι ανησυχίες του ΟΗΕ για τον κατατρεγμένο ξένο, όλοι όμως αγνοούμε το βασικό πρωταγωνιστή αυτής της χώρας. Τον Ελληνα πολίτη.

Ένα από τα λάθη, κατά τη γνώμη μου, που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι ικανό να τον κρατήσει για πάντα στην αντιπολίτευση, είναι η λάθος τακτική του στο θέμα των λαθρομεταναστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών (άσχετα αν τους ζητάει την ψήφο) και σαν κακομαθημένο παιδάκι που έχει πεισμώσει δεν θέλει να δει το μεγάλο πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει και συνεχίζουν να δημιουργούν οι λαθρομετανάστες. Γιατί αν ρατσιστής είναι αυτός που χτυπάει έναν μετανάστη, ρατσιστής είναι και ο μετανάστης που βρίζει κάποιον στο φανάρι επειδή δεν του έδωσε χρήματα.

Δεν συμφωνώ με τον τρόπο που δρα η Χρυσή Αυγή-το ξεκαθαρίζω, γιατί μας αρέσει πολύ σε αυτήν τη χώρα να βάζουμε ταμπέλες- αλλά δυστυχώς η Χρυσή Αυγή δεν είναι μόνη της. Και ούτε πίσω της είναι το 7% που πήρε στις εκλογές αλλά μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών που δεν αντέχουν άλλο. Και ο αριθμός αυτός των πολιτών μεγαλώνει. Είναι πολίτες που είδαν τα μαγαζιά τους να κλείνουν εξαιτίας των αμέτρητων, χωρίς άδεια, μικροπολιτών, πολίτες που πουλάνε το σπίτι τους στις γειτονιές του Κέντρου και φεύγουν, πολίτες που δεν μπορούν πια να κυκλοφορήσουν ελεύθεροι στη γειτονιά τους, πολίτες που αναγκάζονται να αλλάξουν τις συνήθειές τους από τη μια μέρα στην άλλη. Η άλλη όψη του φασισμού δηλαδή. Γιατί φασισμός δεν είναι πάντα όταν δέρνεις κάποιον. Φασισμός είναι και όταν αναγκάζεται κάποιος να φύγει από το σπίτι του γιατί δεν μπορεί να ζήσει.

Δεν συμφωνώ με τη βία, το ξαναλέω. Αλλά ας πούμε την αλήθεια. Πριν από λίγο καιρό επειδή αρνήθηκα, ευγενικά, να δώσω χρήματα σε λαθρομετανάστη, εκείνος άρχισε να χτυπάει με κάτι κέρματα που είχε στο χέρι με μανία το παράθυρό μου. Πραγματικά ένιωσα απίστευτο φόβο που παραλίγο να περάσω με κόκκινο για να γλιτώσω. Φυσικά και ευχήθηκα να βρισκόταν κάποιος εκείνη τη στιγμή να τον σπάσει στο ξύλο. Κράτος, πολίτης, η Χρυσή Αυγή, το Ασημένιο Βράδυ. Οποιοσδήποτε.

Ετσι κατάντησαν οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών τον Ελληνα πολίτη, ένα πολίτη τόσο ανεκτικό στους ξένους όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη. Και σε αυτό δεν σηκώνω αντίρρηση. Μπορεί να έχουμε όλα τα ελαττώματα του κόσμου, ανεκτικοί όμως ήμασταν. Αλλά δεν είμαστε πια. Μας τελείωσε.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να κοιτάξει η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει είναι μόνο η διαπραγμάτευση για την οικονομία. Εχει και πρέπει να διαπραγματευτεί, άμεσα, και για το επίσης μεγάλο-για να μην πω μεγαλύτερο- πρόβλημα που είναι η λαθρομετανάστευση. Δεν γνωρίζω τον τρόπο. Ας πιέσει για τη Συνθήκη του Δουβλίνο, ας παρουσιάσει πρόγραμμα, ας βρει κάτι  Γιατί δεν βλέπω να έχει άλλες ανοχές η κοινωνία.