Καλή χρονιά χωρίς φυσικά καμια ελπίδα

Σύμφωνα με αυτούς που πιστεύουν ότι γνωρίζουν τα πράγματα καλύτερα από τους άλλους η Ελλάδα το 2014 θα βγει στις αγορές. Αυτό ήταν κάτι που το ακούγαμε καθημερινά τη χρονιά που μόλις έφυγε. Ελάχιστες μέρες πριν φύγει το 2013 οι "σοφοί" αυτοί μας αποκάλυψαν ότι η Ελλάδα παρά τα όσα έλεγαν ένα χρόνο δεν θα βγει ούτε και φέτος στις αγορές. Το αν έλεγαν αλήθεια ή ψέματα, είναι στην κρίση του καθενός. Το αν όλες αυτές οι αισιόδοξες προβλέψεις ήταν στα πλαίσια του καθησυχάζουμε το πλήθος για να περάσουμε τα μέτρα, και αυτό είναι στην κρίση του καθενός. Τα πράγματα όμως παρά το όσα μπορεί να λέει η κάθε κυβέρνηση είναι πιο απλά από ό,τι νομίζουμε και δεν χρειάζεται να παρακολουθούμε πάντα τους δείκτες της οικονομίας-που παρεπιπτόντως πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πολύ πιο βαθιά και έχει να κάνει με τη θέληση του Εθνους να προχωρήσει. Πρώτα είναι αυτό. Οι οικονομικοί δείκτες έπονται. Και δυστυχώς το Εθνος αυτό δεν θέλει να πάει μπροστά οπότε η χρονιά που ήδη μπήκε δεν θα είναι σε τίποτα καλύτερη από αυτή που μόλις έφυγε. Οι λόγοι είναι λίγοι και απλοί:

Και το Κράτος αλλά και η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν δείχνει καμιά διάθεση για αλλαγή. Επανεκκίνηση μιας κοινωνίας σημαίνει ξεκινάω από τα απλά: Βγάζω τροχαία στο δρόμο-που δεν στοιχίζει τίποτα- για να τιμωρώ τους παραβάτες και να προστατεύω τη ζωή των πολιτών, βάζω σε τάξη τις δημόσιες υπηρεσίες, αξιοποιώ όλα τα κοινοτικά κονδύλια για να φτιάξω πέντε πράγματα, κάνω προσπάθειες για να πιάσω τη φοροδιαφυγή κτλ κτλ. Αυτό για το Κράτος. Ο πολίτης τώρα κάνει τα ίδια. Εξακολουθεί να προσπαθεί να κλέψει το Κράτος, εξακολουθεί να προσπαθεί να ρίξει τον διπλανό του, συνεχίζει να πετάει τα σκουπίδια του στο δρόμο, συνεχίζει να περνάει με κόκκινο, συνεχίζει να χτυπάει αδέσποτο και να φεύγει τρέχοντας.

Ενα δεύτερο βασικό που χρειάζεται είναι να δουλέψουμε. Δυστυχώς ό,τι και να λέμε ο Ελληνας δεν έχει μάθει να δουλεύει. Θέλει να είναι μόνο διευθυντής και με τίποτα εργάτης. Αυτό που συμβαίνει στο Δημόσιο συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα. Αν δεν είναι από πάνω ένας κέρβερος οι περισσότεροι είναι στο facebook ή διάλειμμα για τσιγάρο. Μπαίνεις σε ένα κατάστημα και η υπάλληλος στέλνει μηνύματα με το κινητό. Ή σχολιάζει κάποια πελάτισσα ή κάπου βρίσκεται. Δουλειά πάντως δεν κάνει. Δυο ώρες πριν σχολάσει είναι ήδη υπ'ατμόν. Κάθε 2 λεπτά κοιτάζει την ώρα. Δεν έχουμε μάθει τι σημαίνει δουλειά. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι εργάζονται στον θείο τους, τον γνωστό τους, τον συγχωριανό τους. Εχουν μπει με μέσο, χωρίς ουσιαστικά προσόντα. Αυτοί βέβαια που εργάζονται σε μεγάλες εταιρείες ή πολυεθνικές εξαιρούνται. Εκεί δουλεύεις, δεν κάθεσαι. Δουλειά δεν είναι χαρά, δουλειά είναι κόπος και υπευθυνότητα. Αυτό δεν το έχουμε μάθει. Στην Ελλάδα δουλειά σημαίνει άντε να το κάνουμε στα γρήγορα να πάμε για φραπέ και χαλάρωμα.

Και το σημαντικότερο από όλα είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση μας αρέσει κατά βάθος. Η γκρίνια, η μιζέρια, η ανοργανωσιά, το δούλεμα από τους κυβερνώντες, το γενικό μπάχαλο. Το γουστάρουμε. Γιατί θέλει κόπο να το αλλάξουμε, και είπαμε, τεμπέληδες είμαστε αρκετά. Βρίζουμε, φωνάζουμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα. Αν δεν μας άρεσε κάτι θα κάναμε. Οποιος θεωρεί ότι ο δρόμος έξω από το σπίτι του είναι βρώμικος βγαίνει και τον καθαρίζει. Δεν κάθεται να τρώγεται με τα ρούχα του. Από την άλλη κλαίμε και βρίζουμε το Μνημόνιο αλλά ψηφίζουμε μνημονιακά. Ποιος τελικά μας φταίει; Οι ξένοι ή το ότι συνειδητοποιήσαμε με πολλές φάπες ότι δεν είμαστε οι μάγκες της Ευρώπης; Γιατί έτσι νομίζαμε.

Δυστυχώς ο δρόμος προς την αλλαγή θέλει αρετή και τόλμη. Και μέχρι τώρα δεν φαίνεται να τις έχουμε.