Ο βουρκώδης συναισθηματισμός του Τέρενς Κουίκ

Τουλάχιστον στα μάτια μου.

Δεν θα καταπιαστώ, όμως, με την πολιτική οντότητα του συγκεκριμένου. Παρά την μάλλον κωμική παλινδρόμησή του όσον αφορά την παραίτησή του, τελικά παρέδωσε την έδρα του. Και έτσι φτάνουμε στο προκείμενο, το οποίο είναι ο διάδοχός του στη Βουλή, ο υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό Τέρενς Κουίκ. Τον άνθρωπο που ορκίστηκε με τιμή και καμάρι βουλευτής, συγκρατώντας ένα δάκρυ που πήγε να κυλίσει στην ηλιοκαμένη από τα ταξίδια επιδερμίδα του.

Ως γνωστόν, στην πολιτική δεν χωράει συναισθηματισμός. Ο Κουίκ φαίνεται να αποτελεί ένα περίεργο υβρίδιο. Από τη μία ξεχειλίζει από δαύτον και από την άλλη μοιάζει να έχει υιοθετήσει έναν απαράμιλλο κυνισμό, που τον έχει οδηγήσει σε «είπα-ξείπα». Όποιος είχε μία στοιχειώδη εικόνα του πολιτικού παρασκηνίου από το 2012 και μετά, ο πρώην τηλεοπτικός δημοσιογράφος ήταν ολίγον τι στα αζήτητα.

Ο Πάνος Καμμένος τον πήρε “καλικούτσα” για να τον μετατρέψει σε πολιτικό παράγοντα. Αδιάφορη η μεταξύ τους χημεία, πόσο μάλλον η μετέπειτα ρήξη τους. Το ζήτημα είναι τι έγινε μετά. Ο άνθρωπος που διαφήμιζε με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια την πίστη του στον Πάνο Καμμένο και στις αρχές της “δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου” Δεξιάς προσβλήθηκε από το σύνδρομο “πρώτη φορά Αριστερά”.

Είναι θρυλικά τα ξεσπάσματα του σε καφέ του κέντρου και σε λόμπι γνωστών ξενοδοχείων, με τα οποία εξέφραζε σε υψηλούς τόνους την απέχθειά του για την Αριστερά και τον Αλέξη Τσίπρα. Εκείνοι οι φιλιππικοί έδωσαν τη θέση τους σε μονολόγους μετάνοιας και όρκους πίστης. Με τον ίδιο πάντα δακρύβρεχτο συναισθηματισμό που τον χαρακτηρίζει δεκαετίες τώρα, υπηρετεί ψυχή τε και σώματι το όραμα του Αλέξη Τσίπρα στ υπουργείο Εξωτερικών.

Τι και αν μέχρι το 2015 και μόνο το ενδεχόμενο συνεργασίας των ΑΝΕΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ πρόσβαλε τον πυρήνα της ιδεολογικής ύπαρξής του. Έτσι, όμως, φαίνεται πως λειτουργούν οι συναισθηματικοί άνθρωποι! Γι’ αυτό και ουκ ολίγες φορές βάλλονται. Ο Κουίκ το γνωρίζει καλά αυτό και έχει δηλώσει σε κάθε τόνο ότι δεν θα τον αποθαρρύνουν όλοι εκείνοι που δεν κατανοούν την θυσία και το έργο του: 70 ταξίδια σε 26 μήνες! Και με τι συνθήκες; VIP και πού είσαι ακόμα… Παρατρεχάμενοι, πολυτελή δείπνα, ενθύμια, συγκίνηση, πατριδοκαπηλία και πάλι από την αρχή κάθε φορά που έμπαινε σε αεροπλάνο για να ανακαλύψει ομογενείς στις πιο απόμακρες γωνιές του πλανήτη.

Βουρκώδης συναισθηματισμός, λοιπόν, αλλά αυτός δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Κουίκ μας κοστίζει και μάλιστα πολύ σε τόσο δύσκολες εποχές. Δεν είναι, όμως, τα έξοδα για την συνοδεία του, ούτε η ημερήσια αποζημίωση που προστίθεται στον παχυλό υπουργικό μισθό του. Το πρόβλημα είναι ότι η περιπλάνησή του ανά την υφήλιο δεν εντάσσεται σε κάποια στρατηγική για τον Απόδημο Ελληνισμό, δεν υπηρετεί μία ατζέντα με διαμορφωμένους στόχους και χρονοδιάγραμμα.

Θα μου πείτε, λεπτομέρειες. Ο Τέρενς έσπασε όλα τα ρεκόρ σ’ αυτό που μπορεί να αποκληθεί “υπουργικός τουρισμός”. Τον εμπλούτισε, μάλιστα, με υπέρμετρες δόσεις βουρκώδους συναισθηματισμού, έτσι για να είναι ο εαυτός του…