Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

Τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως μας απασχολεί πολύ το τι σκέφτονται οι ξένοι για εμάς. Εχουμε την αίσθηση πως είμαστε πλέον μονάχοι στον κόσμο και πως όλοι θέλουν το κακό μας. Η αλήθεια είναι πως τα γεγονότα και οι ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο δεν έχουν διευκολύνει τα πράγματα. Μπορεί ο Ελληνας να παρουσιάζεται σαν ο κακός μαθητής της Ευρώπης, σαν ο χρεωμένος που ζούσε πέραν των δυνατοτήτων του, αλλά κανείς δεν λέει στην πραγματικότητα ότι αισθάνεται προδομένος καταρχάς από τους πολιτικούς που επέλεξε, παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο που δεν επεδίωξε και προσβεβλημένος γιατί δεν υπάρχει μέρα χωρίς να προβάλλεται κάπου στον κόσμο ένα αρνητικό ρεπορτάζ αναφορικά με την ελληνική κοινωνία, παρά τις θυσίες της. Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι διχασμένη απέναντί μας και όταν δεν μας λυπούνται μας χλευάζουν.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ισως ο χρόνος να μας δικαιώσει, ίσως και όχι. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να αλλάξει σήμερα η εικόνα της χώρας μας. Με οργανωμένες διαφημιστικές καμπάνιες; Με αφίσες και σποτάκια στα διεθνή δίκτυα; Πώς να μετατρέψεις ένα κακό κλίμα, όταν προβάλλονται ασταμάτητα ανά τον κόσμο εικόνες μιας «εμπόλεμης» Αθήνας, υποτιθέμενες ασταμάτητες αυτοκτονίες και φωτογραφίες με αυτοπυρπολισμούς. Πώς να προσελκύσεις τον τουρισμό για το επόμενο καλοκαίρι, όταν οι κρατήσεις γίνονται αυτή την περίοδο και όταν το μόνο πράγμα που λέγεται για τη χώρα σου έχει να κάνει με αρνητικά ρεπορτάζ.

Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ της ναι μεν σκληρής πραγματικότητας στην Ελλάδα και της εικόνας της χώρας μας όπως διατυπώνεται στις δυτικές κοινωνίες. Αφενός γιατί το θέμα της πληγμένης Ελλάδας πουλάει, αφετέρου γιατί στην ουσία δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ οι εκάστοτε ιθύνοντες για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να είχε προς τα έξω η κάθε ρήξη, είτε κοινωνική είτε οικονομική κ.λπ., που γινόταν προς τα μέσα. Φτάσαμε ως εδώ από άγνοια, προχειρότητα και ερασιτεχνισμούς, πέρα από τους κακοπροαίρετους, οι οποίοι άλλο που δεν ήθελαν. Από την πλευρά μας δεν πρέπει να περιμένουμε μετάλλια και καλά λόγια από τους ξένους για να τονώσουμε το ηθικό μας και να έχουμε καλύτερη συνείδηση. Εδώ χρειάζεται αυτογνωσία και χρήση αξιόπιστου λόγου. Είναι σημαντικό να μη σκεφτόμαστε με εσωστρέφεια, αλλά σφαιρικά.

Η κάθε κίνησή μας πρέπει να είναι παράδειγμα προς τα έξω. Οσες προπαγανδιστικές εκστρατείες και να στήσουμε με τα χρήματα που πλέον δεν έχουμε, δεν θα επαναφέρουμε την καλή φήμη στο προσκήνιο εάν δεν είμαστε αξιόπιστοι στον λόγο μας. Συναντάω καθημερινά και μέσω Διαδικτύου δεκάδες νέους ανθρώπους, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, να προβάλουν και να μοιραστούν στην παγκόσμια κοινότητα του Ιντερνετ. Μια εύστοχη ατάκα με ένα έξυπνο βιντεάκι στο YouTube μπορεί να μην κοστίζει τίποτα, αλλά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό να προκαλέσει κάτι στις συνειδήσεις και να κάνει τον γύρο του κόσμου. Η πολιτική δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως γινόταν 20 ή 30 χρόνια πριν.

Τα πράγματα πλέον έχουν αλλάξει και ο κάθε απλός πολίτης στο δικό του επίπεδο μπορεί να αποκαταστήσει μια απλή αλήθεια με συναίσθηση, συναίσθημα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και εσωτερική πολιτική εκμετάλλευση. Και, επαναλαμβάνω, με αξιόπιστο λόγο. Πιστεύω ακράδαντα στην κοινωνία των πολιτών, σε αυτή τη νέα ακομπλεξάριστη νέα γενιά που πονάει επίσης, αλλά που δεν λυγίζει. Σε αυτά τα παιδιά που δεν ζήτησαν ποτέ από κανέναν και στα οποία χρέωσαν αμαρτίες άλλων. Σε αυτή τη γενιά που διψάει για ζωή και που αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να εκφραστεί για να μην εκραγεί. Τα παιδιά μας έχουν απίστευτη ενέργεια και ιδέες για να εκφραστούν και μπορούν να μας εκπροσωπήσουν μέσα από τα media του κόσμου, χωρίς ξύλινη γλώσσα, με επίγνωση της κατάστασης.

Η εικόνα μας δεν είναι μόνο αυτή που βλέπουμε στον καθρέφτη, αλλά αυτή στην οποία ελπίζουμε. Και αυτή δεν αλλοιώνεται όσο και αν προσπαθούν να την αμαυρώσουν. Η Ελλάδα έχει πολλά να πει ακόμα και τα παιδιά της ακόμη δεν έχουν μιλήσει.