Το μετέωρο βήμα ενός εύζωνα

Πριν από λίγες ημέρες ένας Γάλλος αξιωματούχος από την απερχόμενη ομάδα του Νικολά Σαρκοζί μού πέταξε: «Θα βγείτε... Αργά ή γρήγορα θα βγείτε». Ο ίδιος, που διετέλεσε υπουργός και που υποστήριζε πριν από λίγους μήνες ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι και η Γαλλία θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, φαίνεται πως άλλαξε γνώμη. Οι τόνοι δεν έχουν μόνο υψωθεί, αλλά έχουν αλλάξει και κατεύθυνση. Και γενικότερα, το τοπίο φαίνεται να μεταμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς στην Ευρώπη. Ο Σαρκοζί φεύγει, έρχεται ο Ολάντ, η Μέρκελ αποδυναμώνεται πολιτικά μέσα στην ίδια της τη χώρα, οι Ισπανοί έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού κι εμείς ανεβαίνουμε τον δικό μας Γολγοθά, αδυνατώντας να σχηματίσουμε κυβέρνηση. Πριν από λίγους μήνες εμείς ήμασταν αυτοί που ειρωνευόμασταν τους Βέλγους που είχαν μείνει μετέωροι, δίχως εκτελεστικό όργανο για πολλούς μήνες. «Θα βγείτε», μου είπε, λοιπόν, ο Γάλλος πρώην υπουργός, «και άντε να εξηγήσεις στους Γάλλους φορολογούμενους γιατί πρέπει να πληρώσουν αυτοί 60 δισεκατομμύρια. Και μόνο για αρχή, για τα δικά σας λάθη…».

 Αναρωτιέμαι γιατί ενσαρκώνουμε ως Ελληνες τα δύο τελευταία χρόνια όλα τα δεινά του κόσμου. Ελεος! Η Ελλάδα κατηγορείται πως αποδυναμώνει και θέτει σε κίνδυνο όλο το σύστημα, χωρίς ωστόσο να αναρωτηθεί κανείς τους εάν το σύστημα αυτό ήταν πραγματικά βιώσιμο ή αν η χώρα μας δεν μετατράπηκε σε οικονομικό εργαστήριο για όσους θέλουν να χτυπήσουν το ευρωπαϊκό νόμισμα. Εάν βγούμε, όπως λέει ο Γάλλος αξιωματούχος, ή καλύτερα εάν μας βγάλουν, θα αναρωτηθούμε: Από πού θα μας βγάλουν και ποιος θα μας βγάλει; Η ευρωπαϊκή οικογένεια που δεν θέλει να εξαπλωθεί η γάγγραινα; Η Γερμανία που θέλει να επιβάλει τους δικούς της κανόνες; Για να καταλάβουμε καλά, από πού θα μας βγάλουν; Από ένα παιχνίδι όπου τα ζάρια ήταν εξαρχής πειραγμένα ή από ένα σύστημα όπου θεωρητικά οι σύμμαχοι θα μας προστάτευαν από κινδύνους και εχθρούς; Τι μας ενώνει, εκτός από το ευρώ, με τους εταίρους μας; Η Ιστορία; Ο πολιτισμός; Τα γεωπολιτικά συμφέροντα; Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να θέσουμε ερωτήματα και να προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις.

Λάθη κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε. Οταν αφήνουμε στην άκρη τη συνολική ευθύνη και ακολουθούμε τον θυμό διαστρεβλώνοντας τη λογική, δεν πρέπει να μας φταίνε μόνο οι άλλοι εάν εμείς έχουμε μπερδευτεί, αλλά να ξεκινήσουμε τώρα, που μπορούμε ακόμη να το κάνουμε, την αυτοκριτική μας. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν στη χώρα μας άξια άτομα, μη κατευθυνόμενα από τα όποια κομματικά συμφέροντα και ικανά να προσφέρουν. Μήπως ήρθε η ώρα να χτίσουμε μια νέα δομή πραγμάτων; Να σχεδιάσουμε από την αρχή μια νέα αρχιτεκτονική; Νέες βάσεις; Καινούρια θεμέλια και να μη δώσουμε τόση σημασία στο περιτύλιγμα; Γιατί αυτό που φαίνεται προς τα έξω αφενός δεν είναι ό,τι καλύτερο, αφετέρου δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και αυτό που αισθάνεται πραγματικά ο κάθε Ελληνας πολίτης μέσα του. Οποια εφημερίδα κι αν ανοίξεις σήμερα στον κόσμο θα δεις πως μας εκβιάζουν, μας κατηγορούν, μας χλευάζουν, μας υποτιμούν, αλλά, όπως έλεγε κι ένας Κινέζος στρατηγός, «αυτά δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού», αλλάζουν.

 Μπορεί να μην είμαστε στη μόδα τον τελευταίο καιρό, αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί. Είμαστε ακόμη εδώ. Ισως να μην ελέγχουμε όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε την επόμενη δική μας κίνηση. Οι συγκυρίες δεν καθορίζουν πάντοτε το μέλλον μιας κοινωνίας. Και ας μη γελιόμαστε, εάν παραδώσουμε τη Δημοκρατία σε λάθος χέρια, δεν θα έχουμε περιθώρια επιστροφής, ούτε καν την πολυτέλεια της μετάνοιας. Σήμερα ορισμένοι στην Ευρώπη γελούν με τη γελοιογραφία του Philippe Geluck που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «VSD». Εμείς τι να κάνουμε, να βάλουμε τα κλάματα;