Πριγκηπέσα

Λίγες ώρες μετά τη βροχή και οι άνθρωποι του δήμου είχαν στήσει κιόλας δεκάδες πλαστικές καρέκλες και τραπεζάκια στην πλατεία Γλυφάδας, ο Νώντας έψηνε κρέατα και διηγιόταν τα ταξίδια του στην Αμερική, πλανόδιοι πωλητές είχαν στήσει τις τέντες και τους πάγκους με τους λουκουμάδες και τους χαλβάδες Φαρσάλων και μια νεαρή Τσιγγάνα προσπαθούσε να μου πουλήσει γαρδένιες.

Το προηγούμενο Σαββατόβραδο βρέθηκα εκεί παρέα με τον κουμπάρο μου τον Αλέκο και την οικογένειά του. Παραμονή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και μια χούφτα Ελλήνων αντιστεκόταν με τον δικό της τρόπο στα σκαμπανεβάσματα και τις συγκυρίες, όπως εκείνα τα παλιακά αυθεντικά πανηγύρια των παππούδων μας, όπου η κοινωνία έβρισκε ξανά την αρμονία με γλέντι απλό και ωραίο φαγοπότι στην πλατεία του χωριού. Οι αγχωμένες μάσκες άρχισαν να πέφτουν και ξεπρόβαλλαν δειλά-δειλά ματιές παιχνιδιάρικες και χαρούμενες καθώς μουσικάντηδες και τραγουδιστές διασκέδαζαν τον κόσμο. Η θάλασσα έστελνε προς εμάς ένα αλμυρό αεράκι σαν ευλογία κι εμείς κλείναμε τα μάτια σαν να ταξιδεύαμε πάνω στη χάρτινη βαρκούλα των παιδικών μας χρόνων, θέλοντας να ξορκίσουμε το κακό. Πάντα μου άρεσαν οι γειτονιές-μικρογραφίες των ονείρων μας, των φόβων και των πόθων που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε μια πλατεία και οι άνθρωποι περαστικοί, σαν φιγούρες θεάτρου σκιών, που έχουν ξεχάσει πως κάποιος κάπου κρατάει ακόμα το νήμα.

Από το τραπέζι του Αλέκου πέρασαν να μας χαιρετήσουν και να μας κεράσουν πολλοί γνωστοί και άγνωστοι, όλοι τους με ένα χαμόγελο αξιοπρέπειας και φιλοξενίας. Πέρασε και η Φρειδερίκη και μέσα σ’ ένα λεπτό σκόρπισε αύρα αρχοντιάς και χιούμορ. Μιλήσαμε λίγο για τα δύσκολα που περνάει ο τόπος μας, αυτοσαρκαστήκαμε και ήπιαμε μια γουλιά, έτσι για το καλό. Οπως μου εξήγησε αργότερα ο κουμπάρος μου, αυτή η αξιοπρεπής κυρία με το έξυπνο βλέμμα ήταν η βασική διοργανώτρια της εκδήλωσης στην οποία βρισκόμασταν, καθώς και ότι ήταν φημισμένη παθολόγος της περιοχής, αλλά και δημοτική σύμβουλος του Δήμου Γλυφάδας. Εμαθα επίσης ότι έχει βοηθήσει πολύ κόσμο, πάντα όμως με διακριτικότητα. Οι αληθινά γενναιόδωροι, βλέπετε, δεν έχουν ανάγκη από τυμπανοκρουσίες και παράσημα. Απλώς πράττουν, δεν ποζάρουν. Κάποια στιγμή μου ζητήθηκε, πολύ διακριτικά οφείλω να ομολογήσω, να πω μια καλησπέρα στους παρευρισκόμενους. Η αλήθεια είναι πως προς στιγμήν δίστασα λίγο από αμηχανία, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ καθώς η Φρειδερίκη με πήρε από το χέρι σαν να ήμουν μικρό παιδί και με ένα χαμόγελο με πήγε προς την πίστα. Εκείνη τη στιγμή κανένας από τους δυο μας δεν γνώριζε πως τα επόμενα 15 λεπτά θα σφράγιζαν δραματικά τη βραδιά αλλά και τη ζωή της. Είναι κάτι στιγμές τις οποίες όταν τις ξαναπροβάλλεις εκ των υστέρων στο μυαλό σου, σαν ταινία σε ρελαντί, προσπαθείς να τις αποκωδικοποιήσεις. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε ακριβώς, αλλά δεν βρίσκεις γιατρειά. Οταν επέστρεψα το μικρόφωνο στον εκφωνητή της βραδιάς και χαιρέτισα τους επισήμους, η Φρειδερίκη είχε εξαφανιστεί. Επιστρέφοντας στο τραπέζι μου, οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν έναν αργό ανατολίτικο σκοπό, ένα τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα, την «Πριγκηπέσα». Με τον Αλέκο τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα αλλά και γενικότερα για τη ζωή. Στην αρχή δεν καταλάβαμε γιατί σταμάτησε απότομα η μουσική, μέχρι που μας ενημέρωσαν πως κάποιος σηκώθηκε να χορέψει και έχασε τις αισθήσεις του. Η Φρειδερίκη έχασε τη μάχη με τη ζωή πάνω σε έναν χορό, ευτυχισμένη, με τους ανθρώπους που είχε προσκαλέσει να γλεντάνε γύρω της. Η Φρειδερίκη «έφυγε» χωρίς να ενοχλήσει κανέναν, υπερήφανη και ωραία σαν πριγκηπέσα. «Εφυγε» παρέα με τον χάρο και μας άφησε παρέα με τη σιωπή και τα όνειρα που δεν τολμάμε πλέον να κάνουμε. Εζησα τα τελευταία 15 λεπτά της ζωής μιας γυναίκας που δεν γνώριζα το πρωί της ίδιας ημέρας, για την οποία δεν ήξερα τίποτε, αλλά που τη συνόδεψα ως το τέλος της χωρίς να το ξέρω.

Σαν αντίστροφη μέτρηση, ένα βραδάκι του Μάη, σε μια κατάμεστη πλατεία, μπροστά σε μια εκκλησία, λίγα μέτρα από τη θάλασσα «το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας, απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας». Εμαθα πως η Φρειδερίκη άφησε πίσω δύο αγόρια και έναν αγαπημένο σύζυγο. Δεν τους έχω γνωρίσει, δεν τους έχω μιλήσει, αλλά δεν υπάρχει στιγμή από την προηγούμενη εβδομάδα που να μη σκέφτομαι τη λεβέντισσα πριγκηπέσα τους. Τους στέλνω την αγάπη μου και τα συλλυπητήριά μου.